Ik weet nog precies het moment waarvan ik dacht dat de zon nooit meer zou gaan schijnen. Dat het de rest van mijn leven onmogelijk zou worden nog uit het donker te komen.

Toen voor het eerst duidelijk werd dat Damian het misschien niet zou gaan halen, was de schok enorm. Hoe ik in de hoop bubbel had geleefd, niet zag, en niet wilde zien hoe ernstig het was. Ik wist dit natuurlijk wel, maar je hoofd doet iets geks met je als je in overlevingsstand gaat. De woorden weet ik nog exact, ik weet zelfs nog hoe haar stem klonk. Die allesvernietigende woorden, waar ik eigenlijk heel erg boos om werd. Een aantal jaar daarvoor had ik een zware depressie gehad. Tot op de bodem van de put, dieper en verder zakken ging toen niet, tot een punt waar ik het leven op die manier niet waardig meer vond. Ik wist hoe het was om in het donker te leven. Daar ben ik gelukkig goed uitgekomen. Maar toen die woorden van de arts klonken, ¨jullie moeten erover nadenken hoe eerlijk doorbehandelen nog is voor Damian¨, en mijn ergste boosheid ( want ik voelde haast fysieke agressie naar de arts toe) wat gezakt was, dacht ik direct terug aan die zwarte periode in mijn leven. Ik was ervan overtuigd dat als Damian echt zou komen te overlijden, dit dan waarschijnlijk ook het einde van mijn eigen leven zou betekenen. Nog zo kort daarvoor opgekrabbeld, en nu zou mijn eerste kindje gaan overlijden, hoe moest ik daar ooit mee leren leven, nog eens onder gaan in het donker kon ik niet aan. Leven met het ergste wat je als mens kan overkomen. Heel lang heb ik geleefd met die gedachte ´dit kan ik niet meer aan´.

En het was moeilijk, heel moeilijk. De eenzaamheid was enorm, vooral het eerste jaar. En het was vechten om overeind te blijven. Mijn man en ik rouwde zo verschillend, en leken uit elkaar te groeien. De meeste die op de begrafenis waren kwamen daarna niet meer. Als ik op straat kwam en een bekende tegenkwam zag ik ze in de verte omdraaien om maar niet met mij geconfronteerd te worden. En als ik dan toch iemand sprak kwamen er vaak ongelukkige en pijnlijke uitspraken uit. Wat ben ik boos geweest, intens verdrietig, ik begreep er werkelijk niets van. Waarom kreeg ik niet de steun zoals je die zou mogen verwachten. Dit hielp allemaal niet erg mee om in het licht te blijven. Mijn zoektocht naar lotgenoten begon dan ook daar. En die vond ik gelukkig ook.

Precies een jaar nadat ik zwanger raakte van Damian was ik weer zwanger, weer van een jongetje en uitgerekend op exact dezelfde datum. De zwangerschap was vreselijk, bang om weer Helpp te krijgen, wat een angst. Ik kreeg geen Hellp, maar dit keer wel zwangerschapssuiker, dus prikken, insuline spuiten. De doemscenario´s zijn allemaal voorbij gekomen. Wat was ik blij dat we steeds meer voorbij 29 september ( de geboortedatum van Damian) kwamen en steeds meer richting uitgerekende datum gingen. Elke week, elke dag was er 1. Op 16 December 2014 werd vanwege de zwangerschapssuiker met 38 weken de bevalling ingeleid en beviel ik van een prachtige zoon Duncan. De eerste periode na de geboorte zag ik nog overal doemscenario´s, ik was nog niet uit het donker. Straks val ik terwijl ik hem vast heb, straks laat ik hem vallen. ( met de meest enge beelden in mijn hoofd) Hij begon in de kraamweek al door te slapen, dat vond ik echt heel eng, en stuurde mijn man uit bed om te gaan kijken of hij nog wel leefde. Maar hoe meer de tijd verstreek, hoe meer vertrouwen ik kreeg. Ik kon genieten van mijn kleine ventje, de zon begon weer langzaam te schijnen. Steeds iets feller, steeds iets warmer. Waar ik dacht nooit meer uit het donker te komen, werden al mijn kindjes afzonderlijke zonnetjes, lichtjes in het donker, raakten zij de mooie kanten van het leven weer aan. Lieten ze mij genieten. De zon die zoveel licht werpt op de duisternis, de donkerste hoeken weer licht kan maken, je opwarmt bij kou. Je lijkt te omarmen als een warme deken. Na al die duisternis ben ik weer van de zon gaan houden. Zonsopgang, zonsondergang, het blijft magisch.. Wat ben ik dankbaar voor de zon en al zijn liefdevolle stralen die het leven zoveel mooier maken. De wereld zoveel mooier maken.

Waar ik dacht te moeten leven in duisternis, ik mijn kracht terugvond, mijn vechtlust. En ja het is nog altijd wel eens moeilijk, en nog altijd kan ik soms teruggetrokken worden naar de donkere kant. Vooral deze maand oktober brengt me soms nog naar die donkere plekken, omdat deze herbeleving maand in het teken staat van mijn engeltje. Maar elke dag is daar de zon en mijn zonnetjes, die mij verwarmen, in het licht zetten, omarmen als een warme deken. Van het donker naar het licht.

Vandaag de zonsopgang aanschouwen met Damian in mijn gedachte. Ik alleen met de opkomende zon en mijn gedachte bij mijn lieve Engel was Magisch.