Het is al bijna negen maanden oud ondertussen, mijn woordenkind… Kusje in de wind. Wat een reis hebben we gemaakt: eerst eindeloos lang alleen met z’n tweetjes, en het afgelopen jaar samen met iedereen die met ons mee wilde wandelen.
Op dit moment voel ik die reis een beetje als een storm om me heen, met in mijn handen het boek dat mijn baken is, mijn vertrekpunt en wegwijzer. De wind die over het landschap trekt is heel bijzonder, want hij lijkt bomen en bloemen uit het niets te laten groeien, aait rivieren die ontstaan uit het water dat de wolken breekt en de aarde voedt. Hij neemt vlinders mee het gras in en creëert een magisch schouwspel van kleur. Soms is hij donker van verdriet, maar zo vaak zijn de luchten rood gekleurd en stroomt er liefde omlaag… onzichtbaar geblazen.
Ik zie helpende handen om mij heen, die hun eigen wereld laten verschijnen. Af en toe is die in duisternis gehuld en duurt het even voor de dag aanbreekt. Maar het is uiteindelijk altijd zo, hoe lang het ook duurt, dat het licht hen weet te vinden en de aarde raakt.
Het geeft mij een gevoel van verbondenheid, van samen. Ik vind het heel bijzonder dat ik die werelden mag betreden, de woordenkinderen van de ander. En dat die helpende handen bereid zijn om iedereen die met ons mee wandelt een blik in hun gedachten, hun eigen storm, te gunnen in het project Liever bij mij…
Zo af en toe bereikt mij het bericht dat Kusje in de wind weleens door zorgverleners wordt ingezet om lotgenoten te ondersteunen en dat het boek, zoals mij pas geleden bijvoorbeeld werd verteld, een helend effect heeft op zowel de patiënt als de rest van het gezin. Aan de ene kant voel ik mij op zo’n moment altijd verdrietig, want er is alwéér een gezin bij gekomen dat een kindje zal missen… voor altijd. Iedere keer opnieuw leef ik met die mensen mee, voel de duisternis waar ik zelf ooit was.
Zo komt het ook regelmatig voor dat ik gebeld wordt met een ‘spoedbestelling’ voor het boek en telkens weer staat mijn hart dan even stil. Vaak heb ik een familielid of goede vriendin aan de lijn en is het kindje nog niet geboren. Ik kan niet voelen wat zij voelen op dat moment, maar het staat me nog zo levendig voor de geest hoe ik mij voelde in die dagen dat ik rondliep met een dood kindje in mijn buik. Als in een nachtmerrie. Zo leeg, in niemandsland, zo niets, zo nutteloos, zo ontzettend op. Het liefst zou ik op zo’n moment een handje liefde sturen, een handje licht of warmte. Of een handje troost misschien, als dat eens kon. Ik heb genoeg hoor, ’t is voor jou. Kon dat maar.
Aan de andere kant vind ik het heel mooi dat Kusje in de wind wordt ingezet om anderen te troosten en dat geeft mij een gevoel van dankbaarheid. Het is heel bijzonder om te ervaren dat mijn woorden in donkere dagen een heel klein lichtpuntje mogen zijn, die ander laten zien dat ze niet alléén zijn. Zomaar zo dicht bij iemand te mogen zijn is eigenlijk heel intiem… en al halen lotgenoten maar één klein stukje van herkenning, troost of warmte uit het boek, dan slaat dat al mijn twijfels over het blootgeven van mezelf, mijn diepste gedachten en gevoelens, in één keer weg.
Dan denk ik, je hebt iets gegeven aan een ander en je hebt dat goed gedaan. Lieve* was en is er (in mijn hart) met een reden en hij geeft mij de mogelijkheid om een ander iets te vertellen.

En het is precies daarom dat ik zo ontzettend trots ben op de deelnemers van Liever bij mij…, want ook zij hebben iets te geven aan een ander.

—————————————————-

Op Wereldlichtjesdag 2015 (13 december) zal de bundel Liever bij mij… worden gepresenteerd. Vanaf vandaag kun je je steentje bijdragen aan de realisatie door bijvoorbeeld vast een boek te reserveren. Draag je het project een warm hart toe, kijk dan even op de sponsorpagina.

Dank jullie wel voor jullie steun en liefs,

Irene