“Mama…. Woont Lieve dan ook in mijn hartje?” vraagt vierjarige Sofie aarzelend, maar met een grote glimlach rond haar lippen. Verwonderd laat ze haar vingers nog eens over de laatste bladzijde van het prachtig geïllustreerde boek glijden, alsof het haar een van de grootste geheimen ontrafelde. Ik moet nu toch wel een keertje slikken hoor, maar antwoord dan: “Ja, Lieve woont ook in jouw hartje.” En het mooie is dat er geen grotere waarheid bestaat dan dat. Wij nemen overledenen mee in ons hart, hoe oud of jong ze ook zijn.