Luc en ik zijn eigenlijk twee tegenpolen. Luc is een binnenvetter die voor de buitenwereld de lolbroek uithangt en ik ben een prater die lang kan nadenken. Dit is iets dat vooral in de verwerking van het verlies rondom Nino erg botste.

Toen ik half september weer aan het werk moest, merkte ik eigenlijk pas wat voor klap ik had gehad. Ik kon mijn aandacht niet bij mijn werk houden, voelde me erg labiel en had weinig fut. Ik zocht psychologische hulp en heb in overleg met de bedrijfsarts afgesproken om therapeutisch te gaan werken. Langzaam aan ben ik door die gesprekken gaan inzien dat ik nog altijd diegene ben die ik voor de gebeurtenissen was, alleen was ik mezelf even kwijt. Na een dik half jaar heb ik de therapie succesvol afgerond, ik had mezelf weer terug gevonden. Ik was toen en ben ook nu nog altijd niet over de gebeurtenissen rondom Nino heen en dat kan ook niet, want het verlies van je kind blijft een impact hebben op je leven. Het gaat nu steeds wat makkelijker, maar het gemis blijft. Op momenten dat ik niet goed in mijn vel zit kan ik erg negatief gaan denken en twijfel ik ook of wij wel de juiste keuze hebben gemaakt. Maar als ik goed en logisch denk weet ik dat Nino echt geen kans had en dat we voor ons de juiste keuze hebben gemaakt.

Luc is lang zonder hulp doorgegaan. Iedereen merkte dat hij niet goed in zijn vel zat, maar hij wilde het zelf niet inzien. Hij is een gevoelig persoon die niet over zijn gevoelens kan praten. Dit is lang zo gebleven, totdat het tussen ons zo erg ging botsen dat ik heb aangegeven dat als hij niet zou veranderen ik het niet lang meer vol zou houden met hem. Dit was ongeveer driekwart jaar voordat we zouden gaan trouwen. Onze dochter Fenna, die een jaar na Nino geboren is, was inmiddels bijna anderhalf jaar oud.

Zijn vrolijkheid verdween steeds meer, hij was snel geïrriteerd en een normaal gesprek voeren kon vrijwel niet omdat bijna alles in het negatieve getrokken werd. We hadden bijna dagelijks woorden om de stomste dingen en wanneer de irritaties hoog waren opgelopen ging hij weg, sloeg met deuren en stampte de trap op naar boven. Een enkele keer ging hij ook van huis weg. Even een frisse neus halen en alles laten bezinken. Op zo’n moment konden we niet met elkaar praten. Doordat hij geïrriteerd was werd ik het ook en dat botste dan nog meer. De druppel voor mij, de reden waarom ik ‘eiste’ dat hij hulp zou zoeken, was dat hij zelfs naar onze dochter toe geïrriteerd ging reageren als ze niet luisterde of huilde om niks. Ik dacht toen: ‘als je tegen mij zo doet, ik kan het enigszins hebben, maar een kind kan er niks aan doen dat jij niet lekker in je vel zit.’ Ze was immers te klein om te begrijpen waarom papa zo deed.

Dit kwam ook ter sprake tijdens een etentje met Luc’s neef en diens vrouw. Het is familie, maar eigenlijk zijn het ook geweldige vrienden waar je altijd op kunt rekenen! Op dat moment bood de vrouw van Luc’s neef, die zelf maatschappelijk werkster is, aan om Luc te helpen. Als hij er behoefte aan had kon hij met haar komen praten. Gelukkig nam hij dit aanbod aan en na verloop van tijd veranderde Luc weer in die leuke, lieve en vrolijke man waarop ik jaren terug zo verliefd was geworden. Maar ook voor hem blijft het met momenten nog steeds erg moeilijk.

Luc en Shirley schreven mee aan het boek ‘Liever bij mij…’ Wil je hun verhaal en dat van 32 andere lotgenoten lezen? Het boek is te bestellen bij je lokale boekhandel of via de webshop van Kusje in de wind.