Mijn naam is Myrthe. Samen met manlief Jule en onze Duitse herder Mila woon ik in Heerlen.
Zwanger worden bleek voor ons niet vanzelfsprekend te zijn. Na een jaartje proberen hebben we de stap naar het ziekenhuis gemaakt. Daar doorlopen we het fertiliteitsonderzoek. Met behulp van hormoonmedicatie zijn we een aantal maanden later eindelijk in verwachting van ons eerste kindje. Het is een onbezorgde zwangerschap. We genieten volop van het kleine wondertje in mijn buik. Een meisje, blijkt later bij de geslachtsbepalingsecho.
Tijdens een reguliere controle worden wij geconfronteerd met een echo waarop geen kloppend hartje is te vinden. Binnen enkele seconden stort je hele wereld in elkaar. Je valt in een diepe put van intens verdriet. En dan zie je je kindje op de echo, op de bodem van je baarmoeder liggen. Stil. Geen knipperlichtje te bekennen. Geen trappelende beentjes. Opeens houdt je toekomst op met bestaan. Ons dochtertje Sophie* werd op 4 oktober 2014 om 8.34 uur stil geboren.

Zouden mensen weten dat ons hele leven veranderd is? En dat het nooit meer zo zal worden als voorheen? Zouden ze weten dat wanneer je kindje overlijdt, iedere dag een gevecht is? Een gevecht om staande te blijven tussen alle heftige gevoelens en emoties; zoals angst, frustratie, pessimisme, afkeer, maar ook trots en onvoorwaardelijke liefde.
Voor Liever bij mij… schrijf ik open en bloot over ons fertiliteitstraject, het verlies van onze Sophie*, het verlangen naar een nieuwe zwangerschap én het leven als onzichtbare ouders. Ik hoop hiermee de stilte rondom doodgeboorte te doorbreken, aangezien het voor velen nog altijd een onbekend en moeilijk onderwerp is. Verdriet verandert mensen. Ik hoop dat buitenstaanders door ons verhaal misschien een beetje een idee krijgen hoe je leven, in één klap en voor altijd, verandert, wanneer je je kind verliest.  Daarnaast hoop ik dat andere sterrenouders steun kunnen halen uit ons verhaal. Als geen ander weet ik hoe fijn de herkenning is. Maar ik doe ook mee omdat ik gewoon heel graag over Sophie* praat en om te laten zien dat Sophie* ons zoveel meer bracht dan alleen verdriet.
Want hoewel niemand haar ziet, denken wij iedere dag aan haar en hoort zij wel voor altijd bij ons.

Liefs Myrthe, trotse mama van Sophie*