Of het op de een of andere manier te intiem was om erover te vertellen, vroeg hij voorzichtig, doelend op het engeltje dat op mijn voet geschreven staat. Daarop keek ik prompt naar de groene laarsjes onder mijn paarse jeans, alsof ik daar het antwoord vinden zou. Mijn tenen wiebelden ongeduldig, in afwachting van wat mijn hersens zouden produceren, maar die kregen op hun beurt gewoonweg kortsluiting en lieten mijn lippen een stamelend “ehhh…” voortbrengen. Onder begeleiding van twee roze wangen, want alleen het woord intiem al maakt me doorgaans nerveus, verplaatste mijn blik zich naar de tien vingers die er iets over moesten zeggen. Dat intieme informatie me nog steeds zenuwachtig maakt, daar moet ik zelf weleens om grinniken overigens. Alsof het schrijven van een boek mijn meest intieme gedachten niet al lang heeft blootgelegd.

Toen een van de belangrijkste proeflezers van ‘Kusje in de wind’ mij vroeg waarom ik niets over mijn tatoeage schreef, wist ik het antwoord eigenlijk niet. De tatoeage die ter ere van Lieve* levenslang mijn huid zal sieren is daar echter toch heel doelbewust neergezet. Misschien was het toen inderdaad te intiem om erover te vertellen, maar stiekem denk ik dat de reden waarom voor mij gewoon ongrijpbaar was. Wat vertel je over iets, dat je zelf niet helemaal snapt? Waarom had ik, die nooit van plan was ooit een tatoeage te laten zetten, überhaupt de drang om iets op mijn lijf te laten tekenen? Het is niet zo dat ik tatoeages niet mooi vind overigens, maar het past niet bij mijn karakter. Ik ben gewend onopvallend door het leven te gaan, eeuwig twijfelend over elke belangrijke beslissing, alleen stappen ondernemend als ik zeker weet dat ik er geen spijt van krijg, de slagingskans gigantisch is of iemand me een flinke duw in de rug geeft. En in dat licht moet ik concluderen dat die tattoo van Lieve* eigenlijk een stukje nieuw ‘ik’ is. Hij heeft me geleerd de controle uit handen te geven en los te laten in dit leven, hoe moeilijk dat soms ook is. Ik ben er een stuk dapperder van geworden.

Ik had niets van Lieve*. Er is maar één foto waarop hij levend te zien is, de twaalf weken echo. Ik heb geen foto’s van een gaaf baby’tje, geen urn, geen voet- of handafdrukjes in gips. Ik wilde zo graag iets tastbaars van hem bij me dragen. Zoals ik mijn andere kinderen aan mijn handen meeneem in het leven, zo wilde ik hem ook meenemen. Overal mee naartoe. Het verlangen dat ik voelde om hem toch een beetje bij me te houden was zo onbeschrijfelijk sterk, dat ik zocht naar iets waarmee ik dat fysiek kon doen. In die periode dacht ik iedere dag, elk uur, elke minuut, elke seconde alleen maar aan een manier om hem weer dicht bij me te krijgen. En zo kwam de pen met inkt in beeld, een heel andere dan degene die ik zelf hanteer. Een goede vriendin was zo lief een slapend engeltje te tekenen, precies zoals ik het wilde.

Zes weken na de geboorte van Lieve* werd ik voor het eerst opgewekt wakker, zenuwachtig maar blij, want hij kreeg (heel letterlijk) een plekje bij mij. Het staat me nog helder voor de geest dat mijn man en ik de frisse maartse wind in Aken trotseerden onder een waterig zonnetje dat ons de weg deels verblindde, en ik me opgetogen voelde. In gedachten huppelde ik voort naar de tattooshop, slippers in mijn tas voor na afloop, waar we al gauw naar een kamertje vol potjes inkt en naalden geroepen werden. Mijn oude ik zou zich ogenblikkelijk bedenken, maar ik liet het over me heen komen en trok al trillend mijn schoen en sok uit. De man die tatoeëerde was een weekje daar vanuit Amerika. Hij zal als serieuze tattoo-artist ook wel denken ‘zit ik hier zo’n minimalistisch engeltje te tatoeëren zonder toeters en bellen,’ dacht ik nog, maar in plaats daarvan zei hij “he’s a cute little angel,” toen het plakplaatje op mijn voet ging. Mijn dag kon niet meer stuk, want meneer deed het met liefde.

Ik ademde met moeite in en ik ademde al zuchtend uit en toen ging hij echt beginnen. Op dat moment ontdekte ik dat het mogelijk is euforisch te zijn en je tegelijkertijd af te vragen waar je aan begonnen bent, doodsbang te zijn omdat je niet meer terug kunt. En ik ga niet liegen. Het deed verrekte veel pijn, zo’n naald in mijn voet. Vooral bij de tenen, waar het vel dun is en de botjes makkelijk geraakt worden, sprongen me af en toe de tranen in de ogen. Maar in vergelijking met wat ik de afgelopen weken allemaal doorgemaakt had was het een ‘piece of cake’. Ergens was ik zelfs blij dat het pijn deed, want dat hoorde bij Lieve*. Lieve* is donker en licht tezamen, liefde en pijn in één.

Het bijzondere hiervan is dat ik zelf pas tijdens het schrijven ontdek hoe het in elkaar steekt. Dus ja, het was te intiem om te delen. Zo intiem dat het een onontdekt stukje van mezelf was. Gelukkig willen mijn vingers vaak wel vertellen wat mijn hoofd zo zorgvuldig verstopt.

Veel sterrenouders laten op enig moment een tattoo zetten voor hun wolkenkindje(s). Heb jij dat gedaan en waarom wel of niet?