Midden in de heftigste tijd van mijn leven, waarin bij mijn zus een hersentumor was geconstateerd en mijn moeder spontaan verlamd was geraakt door de spierziekte Guillain Barre, kwam op 24 december 2009 ons zoontje Kane ter wereld. Ons lichtpuntje in deze zware tijd. Niet alleen voor mij maar voor ons allemaal. Zoals mijn moeder steeds zei als ik hoogzwanger bij haar aan het bed stond; ” jij hebt iets moois om naar uit te kijken”.

Na een heftige keizersnede en de mededeling dat Kane wat vocht achter zijn longetjes had kwam pas in de avond eindelijk het moment, ik mocht naar de medium care en mijn zoon vasthouden. Wat was hij mooi en lief, volmaakt! Ik stuurde David naar huis om samen, volgens traditie, kerstavond met zijn familie en onze dochter Yara te gaan vieren.

Nog geen 10 minuten had ik Kane in mijn armen en ik moest hem al weer loslaten. Het vermoeden bestond dat er iets mis was met zijn hartje. Hij moest met de ambulance naar een ander ziekenhuis. En ik, ik bleef achter. Wanhopig, radeloos, machteloos.

In het Sophia kinderziekenhuis bleek het allemaal veel erger dan gedacht. Kane had een transpositie van de grote vaten. Zijn aorta en longslagader zaten op de verkeerde kamers van zijn hartje aangesloten.

Kane is geopereerd toen hij 3 weken oud was. Na bijna 2 maanden van hoop en vrezen, van wanhoop, liefde maar ook vertrouwen, mocht ons mannetje eindelijk op Valentijnsdag voor het eerst mee naar huis. Ons dochtertje Yara van 5 kon eindelijk met haar broertje spelen en knuffelen, zonder allerlei enge apparaten en piepjes om ons heen. Geen uren meer op de IC en elke nacht opnieuw afscheid nemen. Eindelijk kon ons leven samen beginnen!

Ons leven samen was niet onbezorgd. Kane kreeg veel medicijnen, maar het ging goed en hij had een normale levensverwachting. Kane was de meest vrolijke baby ooit, altijd was hij aan het lachen, altijd!  Elk moment samen was bijzonder en intens, hij was sterk en hij had zich erdoorheen gevochten. Samen konden we de wereld aan.

Op 6 juni 2010 hoorde ik Kane kort huilen heel vroeg in de ochtend, met zijn speentje in mijn hand liep ik naar zijn kamer toe. De zwaarste voetstappen van mijn leven, elke voetstap voel ik nu nog tot de kern van mijn ziel doordringen. De voetstappen die onze levens voorgoed veranderden. De weg van leven naar dood. Kane blies zijn laatste adem uit in mijn armen. David heeft met alles wat hij in zich had geprobeerd Kane te reanimeren.

Ambulance, traumahelikopter, ziekenhuis, niets mocht meer baten. Zittend op de grond van de spoedeisende hulp, hand in hand met David. Stilte….

De cardioloog keek haar team aan en vroeg: “Iemand nog opties?”

Kane was altijd vrolijk, en dat is wat wij van hem hebben geleerd. Genieten van elke dag, je zegeningen tellen en plezier hebben. Hij maakt elke dag deel uit van onze levens, zelfs van zijn jongste zusje Loïs die hem niet gekend heeft. Wij putten kracht uit zijn kracht. Om deze reden schrijf ik graag mee, to keep his smile alive 🙂

Meer lezen over het project ‘Liever bij mij…’?  Dat kan hier