Mijn naam is Barbara. Ik ben 42 jaar en sinds 14 februari 2013 de trotse moeder van Faye Anuja Mirella.

Ik vind het heel mooi dat ik mee kan, en mag, schrijven aan het project ‘Liever bij mij’. Op die manier ligt het verhaal van Faye voor eeuwig vast. Verder hoop ik dat er door dit boek weer meer aandacht komt voor het feit dat er in Nederland veel meer baby’s vlak voor of na de geboorte overlijden dan mensen weten. Dat de gezondheidszorg niet altijd zo goed is als wij denken. Mede door inschattingsfouten, en het feit dat mijn gynaecoloog niet luisterde, is mijn dochter overleden. Ook hoop ik dat er door ‘Liever bij mij…’ meer empathie ontstaat in de omgeving van iedereen die zijn kindje rond de geboorte verloren is. Ik heb het idee dat mensen vaak niet kunnen inschatten wat voor impact dit verlies heeft op je leven en je toekomst als ze je baby niet gezien hebben.

Op mijn 39^e raakte ik in verwachting van mijn dochter. Niet geheel gepland, maar bij mij direct erg welkom. Dit gold echter niet voor mijn toenmalige partner, waar ik een LAT relatie mee had. Ik heb toen voor meer dan 100% voor mijn kind gekozen en de relatie beëindigd.

Ondanks deze wat hobbelige start vond ik het een enorm cadeau om in verwachting te zijn en moeder te worden. Met volle teugen heb ik van mijn goede zwangerschap genoten. De 3D echo was magisch; de zwangerschaps-fotoshoot en een door mijn zusje geregelde babyshower liet me stralen van trots met mijn dikke buik. Overal heb ik foto’s van. Iets waar ik nu zo blij mee ben: herinneringen aan de mooiste 9 maanden van mijn leven.

Thuis werd er druk geklust, onder andere door mijn vader. De logeerkamer werd omgetoverd tot een mooie babykamer en de uitzet werd met veel plezier bij elkaar gewinkeld. Mini (zo noemde ik Faye tijdens de zwangerschap) was zo welkom en alles was dan ook meer dan klaar voor haar komst. In die 9 maanden met z’n tweetjes had ik onze toekomst al meerdere keren gedagdroomd, ik keek er zo naar uit om met elkaar een gezin te zijn en mama te worden.

Toen Faye zich niet aankondigde op de uitgerekende datum dacht ik ‘dan zou het mooi zijn als ze op Valentijnsdag komt.’  Op 13 februari had ik ’s morgens een controle-afspraak. Ik voelde me ontzettend ongemakkelijk, had last van hele harde buiken en kon in bed amper bewegen. Bij het weegmoment bleek ik een kilo afgevallen, wat ik vreemd vond voor een hoogzwangere vrouw. Beide zaken gaf ik aan bij mijn gynaecoloog. Hij veegde ze van tafel met “geen enkele hoogzwangere voelt zich gemakkelijk en het vruchtwater is wat minder maar dat is normaal op het eind.” Ik werd naar huis gestuurd met een afspraak voor een week later.

Die middag kreeg ik weeën die van niets naar volgas gingen. Nog geen 4,5 uur na mijn controle kwam ik in het ziekenhuis en bleek dat Faye voor altijd in slaap gevallen was in mijn buik. Het ongeloof is niet te beschrijven. HOE kon dit na een ‘goede’ controle die ochtend?

De liefde van mijn leven is de volgende ochtend op Valentijnsdag geboren met haar oogjes dicht………

Meer over het project ‘Liever bij mij…’ lees je hier