Op de boekenkast in mijn werkkamer staat een doos. Het is een vierkante doos met een deksel, bedrukt in een lief klein rood met wit B.B.-ruitje. Ik heb al jaren niet in de doos gekeken, maar ik weet precies wat erin zit.
Twee positieve zwangerschapstests, een fotootje van een echo en de brief met de uitslag van de vlokkentest. Een hardgroen rompertje met lange mouwen in maatje 56 en een bijpassend mutsje van Rainbow Babies. Een groene sprinkhaan-knuffel aan een lange springveer, voor boven de commode. Als je hem omlaag trekt gaat ‘ie zo leuk springen en hoor je het rammeltje dat erin zit.
Dan nog lieve kaarten van vrienden, familie, collega’s en kennissen met bemoedigende woorden, een kindertekening en een bosje geknutselde bloemetjes dat ik van de dochters van mijn liefste vriendin heb gekregen.
Op de boekenkast in mijn werkkamer staat een doos.
Een doos waarin ik de tastbare herinneringen aan Boris* en Vonkje* bewaar.
Mijn naam is Irene Otto, ik ben inmiddels 47, al 19 jaar getrouwd met mijn maatje en moeder van een jongvolwassen zoon. 10 jaar geleden moesten we afscheid nemen van Boris* en Vonkje*.
Het was 2005 toen we (na jaren twijfelen) besloten dat we graag nog een tweede kind wilden. Al snel was ik zwanger en alles liep voorspoedig. Tot de 15e week, waarin ik ineens bloedverlies kreeg. Bij controle de volgende dag bleek er geen hartslag meer te zijn, ons kindje-in-wording was niet groter dan behorende bij een zwangerschap van 13 weken.
De grond zakte weg onder mijn voeten… We kozen voor een curettage en gingen een heftige periode tegemoet. Een paar maanden later besloten we er nog een keer voor te gaan. Weer was ik al snel zwanger.
Deze keer bleek bij de eerste echo met 11 weken dat het hartje van ons kindje met 9 weken al was gestopt. En ik had nog niets gemerkt. Weer dat hele circus en mijn verdriet kwam dubbel zo hard aan.
De tijd daarna was moeilijk, met alle emoties, met onderzoeken en besluiten wat we nu verder wilden. Er werd geen verklaring voor mijn miskramen gevonden en we besloten om te stoppen met proberen.
We wilden niet ons hele leven en dat van onze zoon in het teken stellen van dat wat er niet is, we wilden blij kunnen zijn met wat we wel hebben.
Onze wens voor een tweede is daarmee onvervuld gebleven.
In de loop van de jaren heb ik steeds beter geleerd om met het verdriet om te gaan. Er waren telkens opnieuw moeilijke momenten, soms geheel onverwacht. Ik heb menigmaal verzucht dat ik dacht dat ik er nu toch wel klaar mee was…
Inmiddels weet ik dat er ook in de toekomst nog momenten zullen zijn waarop de pijn onverwacht wordt aangeraakt. Ik zie nu dat het bij mij hoort en dat ik het verder met me meedraag door het leven.
Het heeft me gebracht waar ik nu ben en heeft de richting in mijn leven bepaald. Ik ben me ben gaan omscholen en heb een praktijk gestart voor begeleiding van vrouwen die tijdens de zwangerschap afscheid hebben moeten nemen van hun kindje. Ik heb leren zien dat naast sterk zijn ook kwetsbaar kunnen zijn een grote kracht is.
Ik deel graag mijn verhaal in dit mooie project om anderen tot steun te zijn en hen te kunnen inspireren.
Meer lezen over het project ‘liever bij mij…’ kan hier
Kusje in de Wind 
Mooi geschreven.
Ook bij mij op de kast staat een grijs koffertje met een ster. Helaas zitten ook hierin alleen herinneringen aan 2 kindjes die niet groot mochten worden.
Ondertussen ligt in het wiegje een wolk van een zoon. Alleen het gemis van ‘de eerste twee’ blijft sluimerend aanwezig en piept zo nu en dan weer tevoorschijn.
Dankjewel voor je compliment Evelien.
En fijn dat je nu een kindje hebt om voor te zorgen. Het gemis van en de liefde voor je ongekende kindjes draag je inderdaad de rest van je leven met je mee. Ik zie het nu als iets dat bij mij hoort.