Ik ben Natalie, mama van Siebe. Ik voel me alleszins heel erg mama maar niemand die het ziet. En dat is nu ook de reden waarom ik graag mijn verhaal wil neerschrijven voor het boek ‘Liever bij mij’. Om het ‘stilzwijgen’ rond doodgeboorte en babysterfte te doorbreken en mensen hiervoor uit hun comfortzone te trekken. Om duidelijk te laten zien dat mijn zoon voor altijd een deeltje van mezelf zal zijn, maar dat dat ook met een glimlach kan. Om Siebe zijn verhaal ‘levend’ te houden, zodat hij nooit zal worden vergeten. Om zijn naam te kunnen noemen, wat ik zo graag doe. Om mijn onvoorwaardelijke liefde voor hem te kunnen ‘uitspreken’ in de vorm van een boek. En voor mezelf zie ik het ook wel als iets dat nu bij het rouwproces hoort.

We waren 40 weken zwanger toen de weeën begonnen en we naar het ziekenhuis gingen. In eerste instantie verliep alles normaal: ik werd naar de verloskamer gebracht en werd aan de monitor gelegd. En daar viel de grond onder onze voeten weg. Er was geen hartslag meer. Vanaf dat moment stond onze wereld stil. Onze droom werd in één slag een ware nachtmerrie. Siebe werd stil geboren op de uitgerekende dag en hij was nog mooier dan we hadden durven dromen.

Ik kan wel stellen dat ik een ander mens ben geworden sinds ik mama ben van Siebe. Dat ik een andere kijk op het leven heb gekregen en dat mijn prioriteiten ook anders verdeeld zijn nu. Of dat minder goed is? Neen, dat denk ik niet, het laat me vooral beseffen hoe kostbaar het leven is. Geluk zit vaak in de kleinste dingen en dat is één van de zaken die Siebe mij heeft geleerd…

Je leest hier meer over het project ‘Liever bij mij…’