Vaderdag 2013. Nog een dag gaan we als gezin op stap. Met Thomas in mijn buik en Isabella aan mijn hand. Een heerlijke en onbezorgde dag in de zon, vol met plannen voor de toekomst. Vol hoop en goede moed. En ook vol ongeduld om eindelijk ons mooie mannetje te mogen verwelkomen na 9 maanden zwangerschap.

De volgende dag is ons onbezorgde leven in één klap voorbij als de verloskundige ons vertelt dat ons lieve, kleine mannetje niet meer leeft. Geheel onverwacht en zonder enige reden is zijn hartje er zomaar mee gestopt. Die dag wordt de grond onder onze voeten vandaan geslagen. Wat moeten we nu toch? Hoe kan dit nou?

Op 18 juni 2013 komt dan eindelijk de dag waarop we onze eerste zoon in onze armen mogen sluiten. Hij is mooi, zó mooi. Met zachte wangetjes en een klein mondje. Sprekend zijn grote zus. Hij is helemaal perfect en klaar om de wereld te veroveren. Maar toch is het vreselijk mis, want hij doet het echt niet. Hoe hard ik van binnen ook roep dat hij moet gaan huilen, het blijft oorverdovend stil.

In de dagen, weken, maanden na de geboorte van onze Thomas ben ik altijd op zoek naar verhalen van lotgenoten, informatie en mooie teksten. Via Kusje in de Wind kom ik te weten over het project ‘Liever bij mij…’. Het spreekt me meteen aan en ik meld me aan. Ik vind het fijn om mee te doen, om mijn verhaal te kunnen vertellen. Wie weet draag ik bij aan meer begrip voor ouders zoals wij. En Thomas zijn verhaal vereeuwigd te zien in een boek, dat lijkt me prachtig.

Voor alle andere ouders van sterrenkindjes hoop ik dat ons verhaal veel troost en herkenning biedt. Het verdriet van die hele donkere tijd in ons leven, maar ook de hoop dat het ooit weer iets lichter wordt.

Joanie, mama van Isabella, Thomas* en Oliver

Meer lezen over het project kan hier.