Maandag. “En, zijn jullie al druk bezig voor Moederdag?” vraagt Bram (9) aan zijn zusjes. Beide dames schrikken zich een hoedje en de oudste, Sara (11), herpakt zich snel en zegt “Nee! Jij wel zéker?” “Ja joh, ik ben vóór de meivakantie al begonnen met een supergeheim project.” Meneer draait zich om en knipoogt heel gemeen naar mij.

Elk jaar opnieuw symboliseert zo’n opmerking de start van vele plagerijtjes en geheimpjes om mij om de tuin te leiden en op stang te jagen. Zelf doe ik daar natuurlijk even hard aan mee… Ik beweer dan dat ik cadeautjes ga zoeken als ze naar school zijn, of dat ik in hun tas gespiekt heb of dat ik gedachten kan lezen en allang weet wat ze aan het maken zijn. De week voorafgaand aan Moederdag vind ik eigenlijk veel leuker dan de dag zelf.

Ik krijg af en toe fantastische hints, zoals “Mijn creatie is echt purrrrfect,” van Sara, en “Er zitten kraaltjes in,” van Sofie (6). Bram kwam thuis met een shirt vol rode en blauwe verf… waarvan hij beweerde dat ik “zo toch nooit kan raden wat hij aan het maken is.” Soms geven de kinderen expres iets bloot, zoals Sofie die per se haar gedichtje al wilde opzeggen, waarop ik dan weer heel hard mijn best moet doen om niet te luisteren. En soms gebeurt het per ongeluk, zoals die keer dat ik de huissleutel in Sara’s rugzak wilde stoppen en plots cadeaufolie zag… Ze reageerde toen zó geschrokken, het arme schaap, dus ik heb haar ervan verzekerd dat ik echt geen inhoud heb gezien. Zo ben ik dan ook wel weer, het moet niet ten koste gaan van de lol natuurlijk.

Ik geef ze ook hints van mijn kant. Zo staan er al zes weken bloemen hier in huis van allerlei lieve mensen die mij beterschap wensten na mijn schouderoperatie. Inmiddels hangt de mitella in de ‘boom’ (Hoera! Nog ‘maar’ 6 maanden fysio) en verwelken de laatste roosjes. “Kijk, het wordt tijd voor nieuwe bloemetjes,” knipoog, knipoog, lieve glimlach. “Ja….,” zegt Sara, “dát zou je wel willen hè!” En daarna hinnikt ze van het lachen omdat ik nog zoveel dagen in ‘spanning’ moet zitten. Enfin, we trekken ons niets aan van het commerciële gedoe en maken er ons eigen ding van. Het is traditie: mijn moeder wordt ook stelselmatig gepest in de weken voor Moederdag.

Er is nog een reden waarom ik de week voor Moederdag leuker vind dan de dag zelf. Ik mis het kindje dat nooit een knutselwerkje maken zal, mijn zoontje Lieve (die nu 7 jaar zou zijn). Ieder jaar opnieuw hoop ik dat het beter gaat, dat de mokerslag van verdriet niet aankomt. En telkens weer gebeurt het toch. Begrijp me niet verkeerd, ik ben ontzettend dankbaar dat ik moeder mag zijn van ál mijn kinderen, maar dat maakt het gemis niet minder. En het blijft onvermijdelijk dat er tussen alle mooie momenten die dag toch tranen ontsnappen. Ieder jaar weer is daar het gevoel van, wat als… Weet je, ik vind dat eigenlijk ook oké. Lieve hoort erbij in ons kinderrijke gezin. Ik mag op zo’n dag best óók verdriet voelen.
Op die momenten ben ik er dankbaar voor dat ik elk jaar een mooie dichtbundel mag samenstellen voor Moederdag, met hulp van veel andere sterrenouders. Voor mij is dat mijn cadeautje van Lieve. ❤

Waar ik dit jaar extra bij stil wil staan zijn de moeders die geen kinderen in huis hebben, de moeders die onzichtbaar zijn. De sterrenmoeder die afscheid moest nemen van haar oudste kind en waar (nog) geen broertje of zusje is. De wensmoeder die zó graag kinderen wil, maar moeilijk zwanger kan worden en vast zit in langdurige, emotioneel en lichamelijk zeer zware trajecten. De moeder in haar hart, die weet dat ze geen kinderen kan krijgen, die misschien wel tig keer wachtweken of een miskraam heeft gehad en steeds opnieuw afscheid moest nemen van een stukje hoop…

De afgelopen weken ben ik hard aan het werk geweest met de redactie van het werk ‘De hoop voorbij’ van Carla Beukers, waar ik uitgever van ben. Hierin beschrijven 27 mensen hoe het is om ongewild kinderloos te zijn. En ik zal heel eerlijk zijn, ik kan me niet voorstellen hoe het is om dit te ervaren, om hiermee om te gaan, om te rouwen om het kindje dat nooit kwam. Het lezen van hun verhalen heeft mij echter wel een zeer waardevolle inkijk gegeven in wat zij doormaken. En ondanks dat er geen kindje rondhuppelt in hun huis, zijn ook deze vrouwen moeder en deze vaders vader! Het boek heeft me geleerd dat moeder- of vader-zijn vanuit je hart komt. Of je nu wel of niet in verwachting bent geweest, of hoe lang, er is steeds sprake van een diep gevoel van gemis. Waar ligt de grens tussen dromen, verlangen, hopen en verwachten? Wat mij betreft verdienen jullie net zo hard een bloemetje op Moederdag ❤