Dinsdag 25 maart 2008

Wat duurt wachten lang! Het is zo dubbel. Enerzijds wil ik jou niet loslaten, nooit bevallen, dan is er geen probleem. Anderzijds wil ik uit die onzekerheid. Weten of je zal overleven!? Ik wil verder met het leven.

Woensdag 7 mei 2008

Dag Vlindertje, als het goed is, dan breng jij over een weekje jouw laatste uurtjes door op je veilige plekje in mama’s buik. Jouw geboorte staat al gepland in de overvolle agenda van het universitair ziekenhuis. Het ganse team weet dat het op 14 mei klaar moet zijn voor jouw komst op de wereld! Wat is het spannend! Soms denk ik dat je toch eerder zal komen. Ik weet niet waarom. Gisteren was je weer minder actief, vandaag heb ik je nog amper gevoeld… Weliswaar is het nog maar negen uur, maar toch. Het had me gerustgesteld indien ik al een schopje van je kreeg. De dagen ervoor was je duidelijk aanwezig en dat was volop genieten!
Buiten is het heerlijk zomerweer. Ook dat is genieten! Het lijkt wel vakantie en toch zit binnen in mij onrust. ’t Wordt lastig, die continue spanning in m’n lijf, in m’n hoofd. Nu ga ik echt verlangen naar het moment dat je er bent, maar dan voel ik me zo schuldig om dat verlangen. Pas na je geboorte zullen we weten of je longen goed genoeg ontwikkeld zijn om te overleven of om te opereren… Pas na je geboorte zal de medische mallemolen écht beginnen voor jou. Dubbel gevoel. Dipdag.

Vrijdag 9 mei 2008

M’n Vlinderkind, wat zie ik je toch graag! Wat kijk ik ernaar uit om je te knuffelen en te kussen en heel zacht te omarmen! Maar wanneer zal dat zijn? Het leven is zo onzeker. Het maakt me bang. Misschien zit ik hier over een weekje alweer te schrijven met een lege buik.
Ik hoop zo dat je bij ons mag blijven! Je bent zo welkom! Wat zouden we doen zonder jou? Wat zou alles plots leeg zijn. Stil en kil, hoewel het volop aan het zomeren is… 28°C.
Gisteren opnieuw op controle geweest. Je doet je best. Het stelt me gerust. Nog vijf keer slapen.

Dinsdag 13 mei 2008

We zijn weer thuis. Met jou. Maar het was geen thuiskomen met een dood kind. Verschrikkelijk. Er zijn geen woorden voor.
Moederdag begon zo mooi. Heerlijk ontwaken met grote broer in bed terwijl papa om broodjes was. Buiten ontbijten met een versje van Ilo en cadeautjes voor mama. We genoten van de ochtendzon, maar voor ons scheen de zon slechts tot een uur of twee…
Het was rond tien uur toen ik dacht dat ik je nog niet zoveel had voelen bewegen. Niet sinds ’s morgens vroeg toen ik opgestaan was voor een routinetoiletbezoekje. Wel ben ik er zeker van dat ik je voor dag en dauw nog heb voelen bewegen, want altijd als ik wakker werd had ik de gewoonte om te wachten met terug inslapen tot je even een teken van leven gaf. Zo ook die nacht.
Het was een gemoedelijke Moederdagmorgen, dus mama wou zich niet teveel zorgen maken. Tegen de middag drong het door dat ik echt nog geen schopje gekregen had. De zorgen borrelden op, maar goed, je had ons al zo vaak doen schrikken door minder te bewegen. Ik besloot te wachten tot twee uur om zelf even naar de harttonen te luisteren. Je zou wel gauw wakker worden…
Twee uur ‘s middags: na lang zoeken, geen harttonen te horen. We besloten om over een uurtje nog eens te luisteren, maar stiekem wist mijn ‘vroedvrouwenverstand’ al wat mijn moederhart niet wou weten.
Drie uur: geen harttonen. Er was geen paniek, enkel het besef dat het écht niet goed was. We trokken richting ziekenhuis, maar eerst moesten we Ilo nog bij oma en opa brengen. Oma had heerlijke taart voor de ‘feestdag’ en ik kon het niet over mijn hart krijgen om geen taart te eten voor Moederdag. Het was feest voor de moeders, dus ook voor haar en mij. De taart smaakte me eigenlijk wel, maar papa had er geen zin in. Hij liep wat te ijsberen in de keuken en maande aan om te vertrekken. Maar hoe langer ik het kon uitstellen om het verdict te horen, hoe veiliger me dat leek. We namen nog even de tijd voor dé verrassing voor oma: “Wil je meter worden!?” “Ja zeker,” antwoordde ze trots, en angstvallig hoopte ik dat ze écht meter zou kunnen worden.
De rit naar het ziekenhuis verliep in stilte. Vrezend voor wat komen zou, zaten we verweesd naast elkaar. Onderweg belde mama de gynaecoloog dat we in aantocht waren. Ook zij wist wellicht al welk echobeeld ze kon verwachten…
Ik kan me het beeld niet meer goed voorstellen, evenmin de woorden of de blikken. Ik weet niet veel meer van het moment dat de wereld stil stond, dat we het vreselijke verdict te horen kregen waar we al enkele uren voor aan het vluchten waren.
Mors in utero. Dood in de moederschoot. Dat scenario hadden we niet voorzien. Er was geen mega gemedicaliseerde bevalling meer nodig. Er moest helemaal niet getwijfeld worden over al dan niet opereren. Er is nu geen maandenlange couveusestrijd. Geen sondes, slangen of prikjes. Er is enkel de dood. En ongeloof.
Ongeloof. Hoe kon dat? Amper drie dagen voor de dag van de geplande inleiding in het universitair ziekenhuis? Moesten we hem eerder geboren laten worden? Had hij geen tekens genoeg gegeven dat het daarbinnen toch niet optimaal was? Verdomme toch, amper drie dagen…

Dinsdag 20 mei 2008

Ik wil schrijven om niet te vergeten, maar ik weet niet wat. Het is zo leeg in mij. Er zit niets in mij. Zelfs geen woorden. Soms doen we gewoon. Vandaag naar de winkel geweest. Kleren kopen voor papa en Ilo. Toch even naar de babykleertjes gekeken. Kan het niet laten. Lijkt me ook nutteloos het te ontwijken. Word er nog steeds door aangetrokken… Naar de boekenwinkel geweest. Amper een boek over rouw te vinden. Triest.

Hannelore Waeles schreef mee aan het boek ‘Liever bij mij…’, dit is een deel van haar verhaal. Wil je haar verhaal en dat van 32 andere lotgenoten lezen? Het boek is te bestellen bij je lokale boekhandel of via de webshop van Kusje in de wind.

 

Hannelore is tevens de auteur van het prachtige prentenboek boek ‘Ono, een bijzonder broertje’.