In 2015 schreef ik mee aan “Liever bij mij…” over mijn dochtertjes Sophie* en Nova*. Ten tijde van de boekpresentatie op Wereldlichtjesdag groeide er een derde wondertje in mijn buik waarvan alleen mijn man en ik van het bestaan wisten.
Dat derde wondertje liet na jaren van verdriet met haar geboorte aan ons zien hoe mooi het leven ook kan zijn.

Mijn man sluipt samen met onze 14 maanden oude dochter Beau de slaapkamer uit. Ik voel een licht briesje. We zijn op Ibiza, vakantie vieren. Het zonnetje schijnt naar binnen. Net zoals het drie jaar geleden de verloskamer in scheen.
Vandaag is haar dag. Vandaag is het drie jaar geleden dat we ons eerste meisje in stilte verwelkomden.
Al een aantal dagen hik ik tegen deze dag aan, maar ik vertel mezelf dat deze dag net zo snel voorbij gaat als alle andere dagen.

Ieder jaar vind ik het fijn om in de ochtend eventjes alleen in bed te blijven liggen om haar geboorte tot in detail te herinneren.
Tranen biggelen over mijn wangen.
Het is niet alsof ik haar vandaag meer mis dan gisteren of morgen. Het is niet alsof ze vandaag op de voorgrond staat en morgen weer naar de achtergrond verdwijnt. Ze is er namelijk altijd. Ze staat op mijn nachtkastje, er hangt een gedichtje in haar naam op Beau’s kamertje en samen met haar wolkenzusje Nova* heeft ze een mooi plekje centraal in onze woonkamer.

Drie jaar geleden. Je kunt zeggen dat het pas drie jaar geleden is of dat het al drie jaar geleden is. Tijd. Het was na haar geboorte mijn grootste vijand. En dat blijkt niet te veranderen. Met een dreumes gaat de tijd ontzettend snel.
En dat is juist de enige factor die met het verstrijken van de jaren zorgt voor verandering. Het gemis blijft, de liefde is oneindig, de tranen van verdriet en de glimlach van trots zijn er, altijd. Maar door het verstrijken van de tijd voelt het alsof we steeds verder van elkaar verwijderd raken. Zeven uur en zesentwintig minuten hadden we samen met onze Sophie*. Daar komt nooit meer een minuut bij, nooit meer een nieuwe herinnering. En dat blijft op dagen als deze onverdraagbaar.
Ik raap mezelf bij elkaar en loop, nog snikkend, de slaapkamer uit, waar twee prachtige grote blauwe ogen me aankijken en ik meteen word overladen met natte kusjes.

Doordat we op vakantie zijn zullen we vandaag moeten improviseren en zal de dag er anders uitzien dan normaal. Dit jaar geen eigen gemaakt taartje en geen ballonnen.
We bestellen na het eten een stukje cake en prikken daar een kaarsje met een drie op. Het gezin aan het tafeltje naast ons vraagt wat we te vieren hebben. Trots vertellen we over onze Sophie*. Wat een cadeautje om zo ver van huis, zo ver van onze dierbaren over ons meisje te mogen vertellen. Ze bieden aan om ons drietjes op de foto te zetten terwijl wij het kaarsje uitblazen. Ze zijn zichtbaar ontroerd.
De zon verdwijnt langzaam in zee en de maan verschijnt. Het is op één dag na volle maan. We zoeken een mooi plekje aan het water om het kaarsje in het windlichtje aan te steken. Zo sluiten we haar dag af. En dan betrap ik mezelf erop dat ondanks dat Sophie* niet in ons midden is, we toch een nieuwe mooie herinnering hebben gemaakt met haar erbij. ♡

Myrthe te Winkel schreef mee aan het boek ‘Liever bij mij…’ Wil je haar verhaal en dat van 32 andere lotgenoten lezen? Het boek is te bestellen bij je lokale boekhandel of via de webshop van Kusje in de wind.