Donderdag 17 oktober 2013, zwanger van ons eerste kindje, een dochtertje. Ons wondertje, want een zwangerschap was al jaren eerder uitgesloten bij mij. Morgen zouden we op controle gaan.
Ik verheugde me maar was ook nerveus, want ik voelde haar zo slecht deze week.
En dat onderbuikgevoel dat me de hele zwangerschap al achtervolgd had… Iedereen wuifde het weg. Het was vast omdat ze zo een wonder was dat ik het niet durfde te geloven.

Ik hoopte dat ze gelijk hadden, ik hoopte het zo.

De ochtend van de 18^e oktober. Opeens was ik niet nerveus meer, de zon scheen en voor de allereerste keer in al die weken ging ik de deur uit voor een controle met een goed gevoel.
De eerste keer dat ik genietend op pad ging, wetende dat we ons meisje zouden horen of misschien zelfs even zien. De eerste keer dat ik eens niet dacht: ‘Wat als nu haar hartje gestopt is’.

Op het moment dat de beelden verschenen heb ik even, ik denk onbewust, gedacht: ‘Wat ligt ze raar’. De gynaecoloog ging met de echo van haar hoofd naar haar romp en zei niks. Stilte, bij hem, bij de assistent, stilte in mijn buik, een oorverdovende stilte.
Nu achteraf heb ik vaak nachtmerries en dan droom ik over dat moment. Dan denk ik wat ik toen ook dacht, maar niet durfde toe te laten. De gedachte: ‘Ze is stil, ze beweegt niet, ze is…’

Ons meisje was overleden, haar hartje was gestopt. Het was stil… zó stil.
Ik kan het niet beschrijven, met geen woord, geen emoties, op geen enkele manier; wat er door me heen ging. Een pijn die onbeschrijfelijk is. Nog steeds snijden de herinneringen van dat moment door mijn hart. Ik had altijd de angst dat dit op een dag zou gaan gebeuren.
Een zieke film, een nachtmerrie, de gedachte: ‘Dit gebeurt niet echt.’
‘Morgen sta ik op en dan is deze nachtmerrie voorbij….’

24 oktober 2013. Om 9.32 uur is na een lange bevalling onze dochter Evy* geboren. Het was stil en het bleef stil. Maar toch herinner ik me dat ene kleine moment als een van de mooiste uit mijn leven.

Want hoe stil het ook was en hoe anders het had moeten zijn, op het moment van haar geboorte was er liefde en trots. Ik kon niet stoppen met naar haar te kijken. Ik hoorde niemand meer, behalve haar papa die zachtjes huilde en zei dat ze perfect was en zo mooi.
Alle pijn, alle verdriet, waren heel even weg.
Er was geen verdriet, er was trots en blijdschap over het prachtig mooie meisje dat wij in onze armen hadden.
Ik vergeet dat moment nooit meer en ben haar er eeuwig dankbaar voor. Op dat moment, om 9.32 uur, maakte ze me mama. Ze maakte me de gelukkigste vrouw ter wereld, omdat ze me het geschenk had gegeven haar op de wereld te mogen zetten en te mogen zien. Ik was mama geworden en mijn man papa. Wij hadden een dochter.
Geen moment realiseerde ik me dat ze niet leefde, dat hoefde even niet. Dit was ons moment, van haar, haar liefste papa en mij.

Na het verlies van ons meisje wilde ik iets doen om ook anderen te steunen in hun verlies en verdriet. Ik bleef de drang voelen om voor Evy* te kunnen zorgen. Ook na de geboorte van onze regenboog zoon Noah (wellicht zelfs daarna nog meer). Ik weet hoe moeilijk ik het vind om amper foto’s te hebben. Nooit zullen er nieuwe foto’s komen, geen nieuwe herinneringen. Ik weet hoe belangrijk wij het vinden dat ze gezien wordt als deel van ons gezin, hoe fijn we het vinden haar naam te horen en hoe fijn het voelt als mensen haar geboortedag herinneren. Vanuit die gedachte ben ik gestart met het maken van illustraties. Illustraties die heel persoonlijk zijn.
Een herinnering, een tastbaar stukje liefde van gemiste kindjes. Een fantasie tekening, in een wereld, mooier dan hier, omringd met liefde. Krachtig, maar ook lieftallig en altijd gemaakt met alle liefde.
Het gevoel dat ik erin wil leggen is het gevoel dat ik zelf ook zo graag probeer vast te houden. Het gevoel dat we hadden op het moment van onze dochter haar geboorte. Een zo klein en kort moment waar de stilte, de pijn, even op de achtergrond waren en liefde en trots overheersten.
Dat gevoel hield en houdt mij staande. Het inspireerde me, de trots voor ons eerste kindje, om illustraties te maken die dat gevoel bij ouders kunnen oproepen.
Warmte, geborgenheid, maar vooral trots en liefde.

Tijdens het illustreren zorg ik voor mijn dochter Evy* en zorg ik voor anderen.
Ik ben enorm dankbaar dat zij me dit heeft gebracht en dat ik uit het grootste verdriet iets moois mag creëren. Naast deze persoonlijke op maat gemaakte aquarel illustraties is er nu ook een wenskaarten lijn, speciaal voor na overlijden en bij herinneringsdagen van overleden kindjes.

De naam Star & Rainbow is dan ook opgedragen aan de twee meest dierbare kostbaarheden in mijn leven, en mijn inspiratie: mijn dochter Evy* (Star) en mijn zoon Noah (Rainbow). Mijn sterrretje en mijn regenboog!