Ik ben Romina. Mama van zes schatten van kindjes! Eentje daarvan moest ik afgeven…
Ik, als tienermoeder, niet (of nog niet) met de beide voeten op de grond. Niet wetende dat mijn leven voor altijd zou veranderen.
Ik kreeg Luna toen ik 18 jaar oud was… Toen had ik geen idee wat er op mij afkwam, maar alles was perfect. Een baby, zo zalig, zo lief! Onze perfecte dochter.
Plots werd ons leventje onderbroken: een zwangerschapstest …alles werd stil. Hoe moest ik in godsnaam vertellen dat ik weer zwanger was? Een ‘ongelukje’, dat is waar. Maar ik was al verliefd op mijn kindje bij de eerste test die ik deed.

“Proficiat, je bent terug zwanger!
Je zult dit weer uitstekend doen,” vertelde de dokter.

Maar na 9 weken ging het mis, ik had bloedverlies. Ik was zo bang om jou te verliezen.

“Vlug , we moeten naar het ziekenhuis!!!” Gelukkig ging alles goed met jou. Mijn placenta was een beetje afgescheurd. “Rustig aan doen,” was de boodschap. Jouw kleine hartje bleef kloppen.

Mijn zwangerschap ging vlot. Toen ik vernam dat je een jongen was, ging mijn wereld open: een koningswens! En een kerstkindje. Je was uitgerekend op 23 december, wat een zalig moment.
Maar jij besloot eerder te komen. Op de dag dat je geboren werd, op 15 oktober, stond ik in een lange rij bij de Aldi. Het was 15 oktober. De pijn bleef maar komen! Toen had ik ook nog verkeerd geparkeerd om mijn dochter uit de auto te halen en moest ik van een agent mijn auto verplaatsen.
Jouw papa kwam thuis. Hij zag meteen: dit is echt niet juist! Snel richting ziekenhuis… ik was pas 31 weken zwanger. Het was nog veel te vroeg. De verpleegsters deden alles om de weeën te stoppen.

En eindelijk zeiden ze: “Yes het is gelukt, ga maar slapen! Het zal jou deugd doen.”
Ik kreeg een slaappil.

Ik werd wakker van een helse pijn om tien over zes in de ochtend.
De verpleegster kwam en haar gezicht veranderde bij mijn controle.
Ik had al 7 cm opening… te veel om jouw geboorte tegen te houden.

Het was 16 oktober.
“Mevrouw jij gaat bevallen,” hoorde ik.

Alles stond stil: ik moest naar het verloskwartier, aan de monitors, hartspecialist erbij. Er kwamen zoveel mensen die kleine kamer binnen!
Om vijf over half acht was je er. Mijn Seppe, onze kleine broer. Mijn prins.

Ik zag je even, tot de dokter riep: “Pak hem, godverdomme, pak hem!”

Je bent even weg geweest. Je moest twee minuten gereanimeerd worden en toen kwam je hartje terug. Je was 44 centimeter lang en woog 2010 gram en dit voor 31 weken! Je was gewoon een super baby!
Iedereen deed je smelten met jouw grote blauwe ogen. Je betoverende glimlach.
Na een maandje tandenbijten op neonatologie, mocht je naar je eigen huisje vertrekken.
Wat was jij een vechtertje!

Eenmaal thuis bleef je maar huilen. Wanneer mama met jou bezig was, dan was je gerust. Kon je lachen. Jouw oogjes die fonkelen, zó verliefd op mij. Jij was zot van jouw mama, maar mama ook van jou…

Op 24 juni was je bij opa en oma. Het was een super warme dag.

Plots belde oma mij op: “Seppe is naar het ziekenhuis!”

Oma huilde.

Opa huilde.

Ik wist totaal van niks. Hun woorden raakten mij niet.

Opa kwam mij ophalen van mijn werk. Ik stelde hem duizend vragen en kreeg maar geen antwoord…

Tot ik je zag! Zo stil, niks, weg. Waar is mijn Seppe?

“Mevrouw… Uw zoon geeft een te groot hoofd, iets van opgemerkt?”

Wat denken die wel?! Ik heb van dokter, naar dokter geweest.

“Typische huilbaby mevrouw … niks erg hoor.”

“Ok , ben ik mee eens.”

Tijdenlang is het zo voortgegaan en nu moet ik plots antwoord geven op de vraag:

“Mevrouw? Mogen wij een autopsie doen!?”

We hebben dit gelukkig toegelaten. Want daaruit bleek dat Seppe hydrocefalie had, een prematurenaandoening!
Hoe kan de arts dit niet gezien hebben op de dag dat Seppe ter wereld kwam? Of heeft hij het verzwegen? 3 maanden na het overlijden van Seppe heeft onze spoedarts, die ook aangedrongen heeft op de autopsie, ons het dossier van Seppe in handen gegeven. Hij heeft ons laten zien dat Seppe’s aandoening gezien was. Seppe is voor niks gestorven!
Mijn kleine vriend, die 8 maanden heel veel pijn geeft gehad. Toen hij nog leefde hadden we al een afspraak gepland in het UZ van Gent. Waarom had ik niet eerder deze afspraak gemaakt? Dan was hij hier nog misschien…

Seppe … we houden van jou tot aan de maan en terug! 😍😘