Op 6 juli 2018 kwam ik bij de huisarts vandaan met de uitslag van mijn hartonderzoek. Ik had net te horen gekregen dat ik beter niet zwanger kon worden omdat dit een te grote belasting van mijn hart zou zijn. Samen met mijn moeder liep ik verslagen naar buiten, weg was mijn toekomstdroom.

Maar toch voelde mijn lichaam “anders” en toen heb ik een test gedaan. En ja hoor, ik was zwanger! Na een afspraak bij de gynaecoloog bleek ik al 6 weken zwanger te zijn en een week later kreeg ik mijn eerste echo. We zagen een klein friemeltje ter grootte van een bosbesje en een hartje wat razendsnel klopte. En toen…. NOG een bosbesje met een razendsnel hartje! Wat een geluk, ik kreeg een tweeling! Vanaf dat moment werden ze liefdevol “de bosbesjes” genoemd.

Ze groeiden en begonnen te bewegen, en ik werd steeds groter en ronder. Iets te groot, met 21 weken bleek ik het TTS syndroom te hebben. Hierbij delen de kindjes aders waardoor de één heel veel voeding en bloed krijgt, en de ander niks. Het enige ziekenhuis dat ons kon helpen was in Leiden, en zo reisden mijn vriend en ik wekelijks van Groningen naar Leiden voor controle. Uiteindelijk kreeg ik een ingreep waarbij de aders die werden gedeeld werden doorgebrand en het overtollige vruchtwater werd weggehaald. 1,75 liter water in totaal, en tijdens het afvoeren presteerde mijn kleine boefje tot twee keer toe zijn vinger op de buis te leggen om het afvoeren te stoppen. De ingreep was een groot risico, maar mijn beide jongens deden het geweldig! Echo na echo was te zien dat ze groeiden, geen afwijkingen of problemen. Ik kon heerlijk van ze genieten en voelde me geweldig met deze twee mannetjes.

32 Weken zwanger, ik had nog één week te gaan voordat ik ingeleid zou worden. Jaïro (de onderste) lag al ingedaald. Ik werd in de nacht wakker om te plassen en werd vreselijk duizelig. Ik moest steun zoeken bij de muren om niet om te vallen. In de ochtend heb ik de gynaecoloog gebeld en zij zei dat ik direct moest komen.

Eenmaal in het ziekenhuis werd er gezocht naar de hartjes. Het hartje van Jaïro klopte, het hartje van Juesh was stil. Er werd een gespecialiseerde gynaecoloog bij geroepen en tijdens de echo overleed Jaïro ook. Ze konden niets doen. Het was 21 januari 2018 en mijn kindjes, mijn bosbesjes, waren overleden.

Ik moest op de natuurlijke manier van ze bevallen. De bevalling vond plaats op 23 januari. Na een weeën-storm van 14 uur kwamen mijn prachtige jongens ter wereld, stil. De stilte was oorverdovend. Mijn moeder heeft hun navelstrengen doorgeknipt, ik was te zwak na 2 liter bloedverlies. Ik moest geopereerd worden om de placenta te verwijderen en ook tijdens deze operatie raakte ik een liter bloed kwijt, 3 liter in totaal.

Versuft lag ik op de kamer. De verpleegster vroeg me of ik mijn kindjes wilde zien. Ik knikte ja, bang om ze te zien. En ze kwam binnen met 2 bundeltjes en daarin de meest prachtige, meest perfecte mensjes die ik ooit had gezien! Ik heb ze gezoend en geknuffeld, uren tegen ze gepraat. Uiteindelijk moest ik afscheid nemen.

Op 29 januari zijn mijn jongens in besloten kring gecremeerd. Het was een prachtig afscheid, precies zoals ze verdienden. Ik ontwikkelde vreselijke angststoornissen en hyperventilatie waarvoor ik in therapie moest. Nu, meer dan een jaar later heeft de woede plaats gemaakt voor acceptatie, en het verdriet voor een intens gemis. Maar het gevoel wat de boventoon voert is trots en liefde. Als mensen mij vragen of ik kinderen heb zeg ik: “Ja, 2 prachtige jongens waar ik heel trots op ben”. En alhoewel ik er nog steeds niet ben, nog steeds een lange weg heb te gaan, ben ik dankbaar dat ik hun moeder heb mogen worden.

Sabina uit Assen