20 jaar geleden was ik aan mijn laatste werkdag op school begonnen. Heerlijk zwangerschapsverlof, genieten van thuis, de laatste voorbereidingen voor je geboorte. Ons 4^e kindje. Ons geluk was groot.

Ik bracht je broertje van 2 die ochtend met de fiets naar de crèche. Het ging nog maar net.

We hadden met papa samen plannen gemaakt voor deze woensdagmiddag. Op het menu stond: wentelteefjes. Jippie, lekker. Terwijl jij heerlijk aan je middagslaapje begon ging ik met je grote zussen even naar de markt. Eenmaal thuis was er onrust bij papa. Axel was schreeuwend wakker geworden die middag en kon nog moeilijk op zijn beentjes staan, hij had overgegeven. We besloten maar even de dokter te bellen.

Gelukkig konden we nog terecht. Hij onderzocht ons manneke maar kon niks verontrustends vinden.

Het enige vreemde was zijn ondertemperatuur. Met de boodschap: even goed blijven opletten en anders morgen terugkomen gingen wij huiswaarts.

Vreemde gedragingen bleven er volgen. In het grote bad kon jij niet meer rechtop zitten en voor ik het wist veranderde je lijfje in een zielig hoopje. Bijna verdronk je in het badwater. Pfff…. Maar ja, zei ik tegen mezelf: er is toch niks, we zijn net bij de dokter geweest.

Met mijn dikke buik en 38 weken zwanger dwong mijn maatje me om zelf lekker rust te nemen.

Een stemmetje was het er niet mee eens, maar ik dwong mezelf dit advies aan te nemen. Niet beseffende dat dit mijn laatste levende contact zou zijn. Die ochtend werd ik wakker en begon ik aan mijn vaste rituelen van de ochtend. Zou Axel nog slapen??? Misschien handig als ik even ging kijken en zo nodig de dokter kon bellen. Ik liep naar binnen zoals elke ochtend, zingend… Er kwam geen reactie. Vreemd. Ik pakte hem vast. Koud. Ik keek naar hem, maar wilde niet geloven wat ik daar zag. Een nachtmerrie die ik nooit meer kwijt zal raken, die blijvend zal afspelen in mijn leven, elk jaar weer op die dag. Een donderdag. Ik weet het nog alsof het gisteren was.

Terwijl ik dit schrijf zijn we 20 jaar verder en komt onze jongste net de woonkamer binnen.

Hij werd 4 weken na dit intense verlies geboren. Een nieuw wonder. Ik heb nog steeds moeite met het woord vertrouwen, want dat is geknakt en zal altijd een breuk blijven houden. Ik heb weer liefde gevoeld in de jaren erna. Moeilijk was het om dit toe te laten. De rouw doet pijn omdat de liefde blijft. Mijn gezin werd heel hecht. Zeker toen we 6 jaar later ook van papa Wim afscheid moesten nemen. We zijn het leven blijven vieren. Geliefde plekken worden bezocht. Lekkere recepten blijven we koken. Geliefd gebak wordt geregeld bij de bakker gekocht. Afgelopen jaar verkochten we ons (t)huis en namen we met ons gezin afscheid van de mooie en trieste jaren op deze geliefde plek. We stookten fikkie en haalden herinneringen op. We lachten en tranen liepen over onze wangen van blijdschap en verdriet. We liepen nog een keer door ons Huis en sloten het met de sleutel af om een nieuwe deur open te maken in een ander Huis.

De liefde voor onze sterren ging mee in ons hart. Dit jaar werd ik oma van kleinzoon Finn. Als hij groter is zal ik hem vertellen over zijn veertje’s oom Axel in een mooi eigen gemaakt verhaal.

Het complete verhaal van Milanda en Axel* lees je in Liever bij mij…