Hoeveel kinderen heb je? Die vraag geeft me een brok in mijn keel. Of als onze middelste dochter de oudste genoemd wordt, door mensen die ons verhaal niet kennen maar ook door mensen die ons verhaal wel kennen. Ons verhaal… het wordt nooit meer anders, het gaat nooit meer weg. Ik moet er mee leren leven.

In 2008 zijn we getrouwd, in 2010 zijn we in ons koophuis gaan wonen. Toen we net in ons nieuwe woning woonde werd ik zwanger. Onze grote wens om papa en mama te worden kwam in vervulling. Alles voor de baby kochten we samen, elk knuffeltje, doekje, en alle kleertjes. Het bleek een meisje te zijn. Haar kamer werd ingericht en we fantaseerden over hoe het leven met haar er uit zou zien.

Ik had een heel goede zwangerschap. Met de baby ging alles goed, ik werkte door tot 36 weken en heb heel weinig klachten gehad. Vlak voor de geboorte van ons meisje, ik was inmiddels over tijd voelde ik haar iets minder bewegen. Volgens de verloskundige was dit heel normaal bij deze termijn. Op  29 september 2011 werd ze geboren. Onze Jolie, ze was zo mooi, zo af, zo bijzonder. We waren enorm trots op haar. Onze familie kwam langs in het ziekenhuis om haar geboorte te vieren, wat waren we gelukkig. Jolie had wat opstartproblemen maar verder ging alles goed werd ons verteld.

Die nacht bleek ze stuiptrekkingen te hebben die met medicatie niet onder controle waren te brengen. Jolie moest naar het Sophia ziekenhuis vervoerd worden. Ik besefte totaal niet wat er gebeurde. Ze werd in een ambulance gereden en wij moesten er met onze eigen auto achteraan. Daar begon de nachtmerrie. Jolie herkenden we bijna niet toen we aankwamen in het Sophia. Onze volgroeide baby, geboren met 40.4 weken lag aan de slangetjes en beademing. Die piepjes van de monitor kan ik nog steeds niet goed terug horen. We werden geroepen in een kamertje, er zat een arts en verpleegkundige. Het enige wat ik onthouden heb is dat ze zeiden dat Jolie zwaar gehandicapt  zou zijn of zou overlijden en dat het niet zeker was of we nog wel gezonde kinderen zouden kunnen krijgen.

Wat je dan voelt is onbeschrijfelijk.  Dit kan niet waar zijn, dit gaat niet over ons kind. We kwamen in een enorme medische molen. Moeilijke termen, moeilijke gesprekken. Het ging veel langs me heen, ik kon simpelweg geen informatie onthouden, laat staan opslaan. Het enige waar ik me mee bezig hield was Jolie. Zo veel mogelijk bij haar zijn. Haar aaien, kusjes geven, zeggen dat we van haar hielden. Veel tegen haar praten, vertellen dat we zo trots waren, dat we niet zonder haar konden. We kregen te horen dat ze als gevolg van foeto-maternale transfusie veel bloed had verloren in de laatste dagen van mijn zwangerschap. Hierdoor is er onvoldoende zuurstof bij de hersenen terecht  gekomen waardoor hersenbeschadiging is ontstaan.

Ze was verder helemaal gezond. Als ik niet over tijd was geweest had ze nu gezond bij ons opgegroeid. We gaven Jolie alle liefde die we in ons hadden. Toen kregen we goed nieuws. Jolie zou met beperkingen door het leven gaan maar levenskwaliteit hebben. Ze zou bij ons blijven! Na al het intense verdriet vierden we opnieuw een feestje! Helaas bleek deze inschatting van de artsen niet de juiste. Toen de beademing van Jolie werd gehaald bleek ze het niet te redden. Het gevoel dat ik had toen ik dat hoorde  knijpt nog altijd mijn keel dicht.  Jolie heeft heel de nacht bij ons gelegen, afwisselend bij mijn man en bij mij. Ze was heel sterk, gaf niet zomaar op.

Vroeg in de ochtend is ze liggend op mijn borst overleden, ik heb haar voelen doodgaan. 8 dagen oud is ze geworden. Het is zo onnatuurlijk, ik was helemaal in de war. We kwamen thuis, zonder haar. Het was leeg, kil, stil. De rouwkaartjes moesten geschreven worden, de rouwdienst in elkaar gezet worden. Zonder onze familie was dit ons nooit gelukt. Jolie heeft een prachtig afscheid gekregen. Honderden mensen leerden haar door middel van filmpjes, foto’s en verhalen kennen. Ik was totaal de werkelijkheid kwijt. Het voelde als een kraamfeest. Ik zei met een grote lach tegen de mensen; wat fijn dat je er bent.

De klap kwam er na.. Enorm zware jaren gehad, zoveel emoties en gevoelens waar je mee moet leren leven. Inmiddels zijn we 7,5 jaar verder. Na Jolie hebben we twee prachtige, gezonde meisjes gekregen waar we zielsgelukkig mee zijn. Ik kan weer genieten van het leven ondanks dat het gemis nooit over zal gaan.

Meer ervaringsverhalen van ouders lees je in Liever bij mij…