Ik ben Martine van der Heide en ik woon samen met mijn vriend Gerben en dochters Tess en Saar in Zoetermeer. Nadat ik in 2007 twijfelde of ik mijn badpak (ik was fanatiek wedstrijdzwemster) aan de wilgen zou hangen, omdat het ‘kriebelde’ om moeder te worden, werden we in mei 2007 geconfronteerd met kanker. Als je 27 bent, denk je daar eigenlijk niet echt over na, maar de woorden van de arts waren keihard: mijn vriend had de ziekte van Hodgkin. Lymfklierkanker. Na 16 nare chemokuren bleek het geluk aan onze kant, op 20 februari 2008 kon de arts ons feliciteren. Complete remissie! Eindelijk konden we weer vooruit kijken. En weer kreeg ik de kriebels. Ik wilde zo graag moeder worden.

Eerst moesten we wachten, totdat de chemo echt uit het lijf van mijn vriend was. En daarna was het nog maar de vraag of het nog wel zou lukken na de chemo’s. In december 2008 was daar het mooiste verjaardagscadeau dat ik maar kon wensen. We waren zwanger.

Al na een week leek het mis te zijn. Hevige bloedingen. Maar het gekke was dat ik steeds misselijker werd. Ik mocht langskomen bij de gynaecoloog met krap 6 weken. En daar bleek wat een volhoudertje ons kindje was. Ze (bleek later) zat er nog! Maar de zwangerschap bleef problematisch. Ik bleef hele heftige bloedingen houden. Artsen wisten niet waar het van kwam. Ons meisje leed er niet onder, maar ik had een naar voorgevoel. En mijn voorgevoel klopte. Met bijna 21 weken braken mijn vliezen en een week later werd ons dochtertje Noa geboren. Kerngezond, maar veel te jong om hier te kunnen blijven. Ze stierf een half uur na haar geboorte.

De volgende dag mochten we naar huis. Zonder baby in mijn buik. Zonder baby in de Maxi-Cosi. Maar vol moedergevoelens. Hoe moest ik dit nu overleven!?

In augustus 2009 bleek ik opnieuw zwanger. Dolgelukkig waren we, maar ook deze zwangerschap liep niet zoals het hoorde in het begin. Gelukkig ging het vanaf week 14 volgens de boekjes en op 16 april 2010 werden wij trotse ouders van Tess Rosalie. Zij gaf ons leven weer kleur!

Op 3 januari 2013 werd onze jongste geboren. Saar Nova. Wederom een zwangerschap met grote hobbels. We vierden de 24 weken grens, maar wisten heel goed dat we er toen nog lang niet waren. Steeds meer kon ik genieten. Met 38.3 weken werd ik ingeleid en werd Saar gezond geboren.

Ons gezin is compleet. Al zal er altijd een schakeltje missen. Zoals op het geboortekaartje stond: voor het oog met z’n vieren, maar in ons hart met zijn vijven.

Ik zie het project ´Liever bij mij´ als een mooi eerbetoon aan ons dappere vechtertje. Ik vind het fijn mijn verhaal te vertellen en hoop dat andere mensen wellicht wat aan mijn verhaal gaan hebben.

Meer over het project ‘Liever bij mij…’ vind je hier