Mijn naam is Diana en ik ben getrouwd met Egbert. Op 18 november 2014 zijn we de trotse ouders geworden van Rimke. We hadden een hele goede zwangerschap, alles leek heel goed te gaan, tot aan het moment van de medische echo. Na een vruchtwaterpunctie en 3 weken onzekerheid kregen we de uitslag. Onze lieve meid had een ernstige chromosoomafwijking waardoor we geen andere keuze hadden dan de zwangerschap beëindigen.

We zijn trots dat ze ons papa en mama heeft gemaakt, dankbaar dat we een dochter hebben, verdrietig omdat we haar hebben moeten laten gaan.

Als je je kind verliest, verlies je alles. Geen verjaardagen, niet leren fietsen, niet de eerste keer naar school en geen eerste vriendje. Je verlies alles, al je hoop, al je wensen, de hele toekomst die je haar toewenste. Het enige dat er nog over blijft is dat ze grote zus kan worden in de toekomst. We zullen altijd over haar blijven praten, ze hoort bij ons en ons leven. Sommige noemen het domme pech en zeggen, volgende keer beter. Dat is hartverscheurend, ons kindje is voor ons enorm waardevol en zo geliefd.

Door mee te schrijven aan deze verhalenbundel heb ik het gevoel dat ik iedereen kan vertellen over onze lieve dochter, vertellen over de impact die dit kleine mensje heeft gehad op ons leven.

Ik hoop dat naast lotgenoten ook mensen in hun directe omgeving deze verhalen zullen lezen om zo beter te begrijpen wat de impact van een dergelijk verlies is op je leven. Mensen kunnen soms rare dingen zeggen omdat ze zich onvoldoende realiseren wat dat betekent voor je.

Liefs Egbert en Diana