Hallo, ik ben Milanda Stalman – Houben
Moeder van Maartje, Anne, Axel* (28 Januari 1999) en Steef; zorgmoeder van Jeroen en Kim.

Ik ben er trots op dat ik mijn verhaal mag en kan delen in deze bundel. Het is een eer naar de papa van Axel*, waar we tien jaar geleden afscheid van moesten nemen. Wat was hij trots op zijn eerste zoon.

Het verlies van een kind gaat nooit over. Het gaat niet gepaard met tijd. Je draagt het mee in je verdere leven en verweeft het in de dagelijkse dag.

In de 38^e week van mijn vierde zwangerschap werd mijn wereldje wreed verstoord.

Nadat we een woensdagmiddag met een zieke peuter van tweeënhalf bij de dokter vertoefden, kwamen we met niet veel meer informatie dan van tevoren naar huis. We deden dat, wat nodig was. Als gezin gingen we verder met de dagelijkse gang van zaken. Eten, douchen, tanden poetsen, verhaaltje lezen. Ik maakte ook plannen voor de volgende ochtend: onze eigen dokter bellen voor een afspraak, de meiden naar school brengen.

Toen ik die ochtend naar Axel ging om hem wakker te maken en te kijken hoe het met hem was, zag ik iets waar je als moeder wel eens over droomt, maar waar je van hoopt dat het je nooit zal overkomen. Axel lag dood in zijn bedje; paarse lippen en een machteloze blik keken mij aan.

Mijn eerste gedachten waren verwijten. Wat hebben we gemist? WAAROM?! Geschreeuwd heb ik, boos was ik op de dokter, ik wist even niet wat ik moest doen. Lamgeslagen was ik en intens verdrietig. Vanaf dat moment woedde een orkaan binnenin ons gezin.

Het meest verwarrende was het gevoel van het leven in mijn buik en het vasthouden van het koude handje van grote broer. Leven en dood zo dicht bij elkaar. Ik dacht: ‘Zeg me dat het niet waar is en dat ik heb gedroomd’.

Na de dood van Axel kreeg ik een enorm groot schuldgevoel. Ik had mijn vierde, niet direct geplande, zwangerschap willen afbreken, maar dit gelukkig niet gedaan. Was dit mijn verdiende loon? Moest ik boeten voor mijn gedachte? Alle gevoelens die steeds naar boven kwamen heb ik ver weg gestopt om te overleven en klaar te zijn voor de bevalling die zich elk moment kon aankondigen.

De baby groeide goed. De bevalling kwam iets moeilijker op gang. Het voelde voor mij ook veilig daar, binnen in mijn buik, ten opzichte van de harde buitenwereld. Op 26 februari 1999 hield ik Steef in mijn armen. Blijdschap, trots, verdriet, angst; alles was aanwezig. Zijn wiegje stond op onze slaapkamer. Ik was overbezorgd. Ik heb de borstvoeding moeten stoppen vanwege de hartverscheurende pijn. Ik voelde me naar dit kleine manneke schuldig. Ik wilde hem zo graag koesteren en iets van mij geven, maar kreeg het niet volbracht. En ja, al die goedbedoelde, wijze praatjes vanuit mijn omgeving. Ze snapten er niks van.

Na het overlijden van Axel pakten we de draad weer op, hoe moeilijk dit ook was. Praten erover samen konden we niet. Voor Wim was het mentaal zwaar. We bleven elk jaar op Axels verjaardag een leuke activiteit doen. Vergeten zullen we hem nooit. We blijven over hem praten. Ik en mijn kinderen. En in de woonkamer hangt een gedenkkastje met waardevolle & mooie herinneringen om te koesteren.

Ik hoop met het schrijven over Axel* bij veel mensen om me heen een stuk onwetendheid weg te nemen. Vaak is een luisterend oor, en er voor iemand zijn, al voldoende. Begeleiding na het gemis is zo hard nodig, maar het is er vaak gewoon niet. En als je er met iemand over praat krijg je vaak als antwoord: “Ben je daar nog steeds mee bezig?” of “Het is toch al een hele tijd geleden.” Een bedrijf/instelling waar je werkt weet vaak ook niet hoe om te gaan met verlies.

Misschien is deze bundel het begin van een nieuwe opening.

Meer over het project Liever bij mij… lees je hier