Vandaag is het mooi weer en gaan we bloemetjes brengen. Ik ben samen met mijn jongste dochter Ambra. Onderweg komen we de buurvrouw tegen die vraagt hoe het écht met me gaat. Wat ben ik haar dankbaar dat ze dit doet. Dat zijn de kleine (grote) momenten die zorgen dat ik er weer tegenaan kan. Ik geniet van de lente en ik realiseer me dat ik me kwetsbaar en sterk tegelijk voel.

De bloemetjes zijn voor het graf van Luca, onze zoon die op 25 november 2011 is geboren na 24 weken zwangerschap. Bij de 20-weken echo krijgen we te horen dat hij niet levensvatbaar is. We besluiten de zwangerschap uit te dragen om zo lang mogelijk samen te kunnen zijn, maar na een paar weken moet ik die wens opgeven en is hij geboren, een prachtig en verdrietig moment. Luca is tijdens de bevalling in mijn buik overleden.

We beleven nog een paar bijzondere dagen thuis tot het definitieve afscheid. De afscheidsdienst gaat langs me heen; ik probeer zoveel mogelijk door de rietstengeltjes van het mandje te kijken. Het afgeven van zijn mandje aan mijn man die Luca in zijn grafje legt, is het zwaarste dat ik ooit heb gedaan. Later die avond gaat het regenen en ben ik in staat om naar het kerkhof te fietsen en een dekentje over zijn grafje te leggen. Mijn kindje heeft het nu vast zo koud… Als de melk dan ook nog gaat stromen is de wanhoop overweldigend.

Met de verpletterende mededeling bij de 20-weken echo begint ook een heel eenzaam proces. Niemand uit onze omgeving weet wat we meemaken en hoeveel aspecten van het leven geraakt worden door het verlies van ons kind. Ik moet mijn weg in het leven opnieuw vinden en dat valt niet mee. Mara, ons zonneschijntje, is dan bijna drie jaar en haar lach en dagelijks ritme loodsen me door de volgende maanden heen. Daarnaast heb ik veel steun aan lotgenotencontactgroepen en verslind ik veel boeken. Wat een opluchting om te ervaren dat mijn gedachten en gevoelens herkenbaar zijn.

Op de grafsteen van Luca ligt een steentje met een hartje als symbool van ons andere kindje dat ik ook zes maanden bij me gedragen heb. Want in de zomer van 2012 ben ik opnieuw in verwachting. We zijn zo blij dat we ons kindje alvast Joepie noemen. Joepie lijkt op het eerste gezicht gezond, maar zit niet op de goede plek in mijn baarmoeder en is daarom een gevaar voor mijn leven. Operatief ingrijpen is niet mogelijk en ik moet twee chemokuren volgen. Het hartje stopt daardoor met kloppen en vlak voor kerstmis 2012 word ik alsnog geopereerd. Het doosje dat de arts me gegeven heeft, begraven we op Eerste Kerstdag bij Luca.

Mijn man en ik durven niet meer aan onze kinderwens te denken. We zijn dankbaar dat we een prachtige dochter in ons leven hebben en koesteren Luca en Joepie in ons hart. Dan ben ik ineens weer in verwachting en in november 2013 krijgen we na een heel spannende zwangerschap ons regenboogje Ambra. Ingetogen geluk. Nu kan ik zeggen dat ik een evenwicht gevonden heb. Een afwisseling van blijdschap en verdriet, kwetsbaarheid en kracht, eenzaamheid en verbondenheid en zorgen voor onze dochters en onze engeltjes. Een nieuw leven.