Gepost op door Irene van Wesel

‘Liever bij mij…’ Tweede druk begin 2016

Goed… het belangrijkste nieuws eerst:

lieverbijmij_cover_3dJaaaaaa! De tweede druk van ‘Liever bij mij…’ is onderweg! 🙂 Op vijf februari komen de nieuwe boeken aan en een week later (precieze datum volgt) zal de titel in (bijna) alle boekhandels in Nederland én België te bestellen zijn!

De nieuwe oplage is hardcover en vanaf vandaag kun je al een exemplaar RESERVEREN zónder verzendkosten met de code: 2016. De eerste druk in paperback blijft voorlopig ook bestelbaar, zolang de voorraad strekt. OP = OP.

Ondertussen ontstaat er online steeds meer aandacht voor het boek. Hier vind je vast de eerste reviews: Bol.com, Irene Otto, kinderboekenwinkel In de wolken, Lemsternijs en natuurlijk ook op Facebook.

Ik ben nog op zoek naar enkele Facebookpagina’s/blogs/websites die een review willen schrijven! Vind je dit leuk, dan kun je via irenevanwesel@gmail.com een recensie-exemplaar aanvragen. 🙂

Wereldlichtjesdag

December was een ongelofelijk drukke, bijzondere en warme maand, een achtbaan vol emoties, maar tegelijkertijd ook een periode waarin ik ‘mijn hoofd’ er goed bij moest houden. Het begon allemaal op 9 december met een grote vrachtwagen en héél veel boeken, wat logistiek nog een hele klus bleek. Aanpakken geblazen dus! Maar dat ging goed en het posten van alle gereserveerde exemplaren verliep ook ‘soepel’ (lees: met een steekwagentje vol pakketjes en enveloppen naar het postkantoor… elke dag).

lieveHet voordeel van dit hele avontuur was dat ik geen tijd had om zenuwachtig te worden voor Wereldlichtjesdag (13 december). Uiteraard was ik dat uiteindelijk wél… niet alleen vanwege de boekpresentatie, maar ook omdat meer dan de helft van de deelnemers van ‘Liever bij mij…’ naar Limburg was afgereisd om hierbij te kunnen zijn. En ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik nu typisch zo iemand ben die zich dan druk gaat zitten maken over of die lieve mensen mij ‘in het echt’ wel zo leuk vinden. Hier ga ik aan werken dit jaar, heb ik mezelf beloofd. Ik zeg op zo’n momenten altijd streng tegen mijn hoofd: ‘laat het maar gewoon gebeuren, het is zoals het is,’ maar voelen doe ik dat nog niet. Misschien komt dat wel als ik het maar vaak genoeg herhaal. Dingen hoeven niet altijd goed of slecht te zijn, vaak zijn ze gewoon en dat is oké.

Wat er die avond allemaal gebeurde kan ik moeilijk in woorden vatten. De muziek was prachtig, de gedichten en het noemen van de namen… De dappere ouders die het podium op kwamen om iets te vertellen. Het was zó ontzettend fijn om iedereen te ontmoeten. Een warm bad, zoals het cliché wilt. De kans om mensen die ik tot nu toe alleen digitaal ontmoet had, wiens verhaal en kindje(s) ik ondertussen zó goed ken, even te spreken, soms ook vast te houden, dat was mijn grootste cadeau afgelopen jaar. Het andere grootste cadeau (ja, gedeelde eerste plek) was de organisatie van Wereldlichtjesdag zelf. Stichting WLD Stein telt acht leden en er is tijdens het opzetten van het evenement een mooie band gegroeid waarin we delen, in warmte en respect voor elkaar. Ik ben er heel dankbaar voor dat dit kan en mag, dat het goed voelt.

In de week na Wereldlichtjesdag bleek al snel dat de eerste oplage van ‘Liever bij mij…’ niet toereikend zou zijn. Ik had gedacht er wel een half jaar mee vooruit te kunnen, maar op dat moment mocht ik me afvragen of we februari wel zouden halen (aangezien meer dan de helft van de boeken al weg was). Dat is nu nog steeds de vraag overigens met nog maar 168 boeken op voorraad… Gelukkig is de tweede druk in productie :-). De eerste oplage heeft de boekenwinkels niet eens bereikt, met uitzondering van boekenwinkel ‘In de wolken’ in Voorburg. De tweede druk zal via het Centraal Boekhuis in (bijna) alle boekhandels in Nederland én België bestelbaar zijn.

2015 was een groot avontuur… Ik ben heel benieuwd wat 2016 in petto heeft!

Liefs,

Irene

 

Meer informatie over het boek? Klik dan hier.
Bestellen                       E-book met fragmenten

Gepost op door Irene van Wesel · 2 reacties

Irene, Boris* en Vonkje* ‘Liever bij mij…’ #23

Irene Boris en VonkjeOp de boekenkast in mijn werkkamer staat een doos. Het is een vierkante doos met een deksel, bedrukt in een lief klein rood met wit B.B.-ruitje. Ik heb al jaren niet in de doos gekeken, maar ik weet precies wat erin zit.
Twee positieve zwangerschapstests, een fotootje van een echo en de brief met de uitslag van de vlokkentest. Een hardgroen rompertje met lange mouwen in maatje 56 en een bijpassend mutsje van Rainbow Babies. Een groene sprinkhaan-knuffel aan een lange springveer, voor boven de commode. Als je hem omlaag trekt gaat ‘ie zo leuk springen en hoor je het rammeltje dat erin zit.
Dan nog lieve kaarten van vrienden, familie, collega’s en kennissen met bemoedigende woorden, een kindertekening en een bosje geknutselde bloemetjes dat ik van de dochters van mijn liefste vriendin heb gekregen.
Op de boekenkast in mijn werkkamer staat een doos.
Een doos waarin ik de tastbare herinneringen aan Boris* en Vonkje* bewaar. Lees verder

Gepost op door Irene van Wesel · 5 reacties

Reni en Valentijn* ‘Liever bij mij…’ #8

Mijn naam is Reni en al 15 jaar ben ik de trotse moeder van Jesse. Sinds kort heeft Valentijn* mijn leven als moeder nog zoveel rijker gemaakt.

Onverwacht was Valentijn* daar. Hij zette mijn leven en dat van zijn grote broer volledig op zijn kop. Met 18 weken voelde ik hem voor het eerst schoppen. Met deze schopjes, schopte hij de vlinders in mijn buik. Smoorverliefd raakte ik op hem. Lees verder

Gepost op door Irene van Wesel

Patricia en Faas* ‘Liever bij mij…’ #7

patries faasMijn naam is Patricia. Ik ben mama van Robine, Faas*, Mats en Free.

De reden dat ik mee wil doen aan dit project is dat ik graag wil laten weten dat verdriet nou eenmaal hoort bij een gezin met een sterrenkindje. Dat het verdriet een weg heeft gevonden en dat we ondanks de stilte en het gemis ook weer geluk kennen. Ik merk dat veel mensen het niet graag (meer) over hem hebben, misschien omdat de dood dan heel dichtbij komt.

Lees verder

Gepost op door Irene van Wesel · 2 reacties

Mijlpaal! Pas zes weken oud en…

Precies zes weken geleden stond er een pallet boeken voor mijn deur, een berg dozen van het formaat: “Help! Wat heb ik gedaan?!” wel te verstaan. Ik zou liegen als ik beweerde dat er geen ‘adem in…. adem uit’- gedachten nodig waren om mezelf enigszins te kalmeren, want het is nogal wat om je eigen schrijfsel vijfhonderd keer af te laten drukken en ik ben niet zo dapper aangelegd.

Maar tegelijkertijd voelde ik ook dat het goed was, dat het zinvol was om de reis die ik vijf jaar geleden begonnen was af te maken, zelfs al zou ik stranden in de eerste doos en de boeken van ellende tien jaar later in de vuurkorf mikken tijdens een nostalgisch avondje herinneringen ophalen. Dit boek, Kusje in de wind, verdiende het om geboren te worden, als cadeau aan ons wolkenkindje Lieve*, maar ook als mogelijke steun voor lotgenoten en hopelijk als eyeopener voor buitenstaanders. Want, en dan heb ik het over alle sterrenouders, onze kindjes verdienen het om benoemd te worden, zij mogen er zijn, hun naam mag gehoord worden en hun verhaal verteld. Ik geloof daar heilig in, dat delen in herinnering het lichter maakt om haar met je mee te dragen.

Lees verder

Gepost op door Irene van Wesel

Maureen en Chloë ‘Liever bij mij….’ #5

MaureenMijn naam is Maureen en ik ben getrouwd met Pieter. Sinds juli 2011 zijn wij de trotse ouders van Chloë*. Ons meisje mocht maar 3 dagen bij ons zijn, maar hoort bij ons gezin.

Als mama praat je graag over je kinderen, zo praat ik graag over Chloë*.

Na 37 weken zwangerschap is Chloë* geboren met een spoedkeizersnede, doordat ik een inwendige bloeding had. Beide hebben we heel slecht gelegen. Ik heb het overleefd, maar door ernstig zuurstoftekort heeft zij veel te vroeg haar engelenvleugels gekregen.

Dankbaar voor mijn eigen leven, wil ik haar herinnering in leven houden.

Lees verder

Gepost op door Irene van Wesel

Luc, Shirley en Nino* ‘Liever bij mij….’ #4

Luc Shirley en NinoOp 26 juli 2011 werden wij, Luc en Shirley, na een vroegtijdige inleiding trotse ouders van een prachtig mannetje genaamd Nino*; die na een zwangerschap van ruim 20 weken in stilte geboren werd. Zijn geboorte was een moment van vreugde en verdriet: je bent voor het eerst ouders geworden maar je moet meteen weer afscheid nemen.

Voor zijn geboorte kregen wij nieuws dat je als ouders niet wil horen: “Het spijt ons u dit te moeten zeggen maar uw kind zal zich door het ontbreken van het vruchtwater niet zo kunnen ontwikkelen om zelfstandig te kunnen leven.” Je weet niet wat je hoort, de bodem wordt onder je voeten uit getrokken. Vervolgens kom je als ouders voor een onmenselijke keuze te staan, een keuze die je niet wil maken en waarvan wij ons nu met momenten nog afvragen of we wel de juiste keuze gemaakt hebben…

Lees verder