Na regen komt zonneschijn is natuurlijk niet meer dan een slecht sprookje wanneer je een kindje verliest, maar er is in het proces dat begint bij een diep en donker gat waarin niets meer zin lijkt te hebben wel degelijk een soort overgang naar het licht. Toen ik hoorde dat Lieve* dood was, voelde dat letterlijk als vallen, mijn armen en benen werden loodzwaar, mijn hoofd begon te bonken, het werd zwart voor mijn ogen en toen… toen brak mijn hart. Ik viel die dag zo hard en zo diep dat ik dacht nooit meer op te krabbelen, maar toch gebeurde het.

Wanneer je wereld vergaat, roept dat een soort oergevoel op, niet zomaar verdriet met tranen, maar een fysieke reactie die door merg en been gaat, die mij maanden lang in zijn greep hield en het onmogelijk maakte om al zoiets eenvoudigs te doen als rustig ademhalen. De pijn verstikte mij, verkrampte me, vernielde mij vanbinnen. Ze sloot mij af voor alles wat buiten was en zette zelfs het ‘ik’ waar ik al zo lang hand in hand mee leefde, buiten de deur. Ik viel als duizenden puzzelstukjes uit elkaar en alles dat er over bleef was de moeder in mij die vervuld was van pijn, verdriet en wanhoop. De moeder die wekenlang, maandenlang vurig wenste dat iemand haar wakker zou maken uit deze nachtmerrie. Ik geloofde niet dat het ooit nog ‘goed’ zou komen.

Toch kwam de dag dat ik de zon zag en haar warme stralen weer voelde op mijn huid, dat ik in het zwembad plonsde en het water bevrijdend om mij heen stroomde, dat ik opkeek naar de sterren en genoot van de nacht, dat ik chocolade proefde en daadwerkelijk een smaak ervoer, dat mijn hart langzaam begon te helen. Ik leerde opnieuw te leven, weliswaar met een diepgeworteld verdriet, maar het lukte me om de moed bijeen te schrapen en mijn puzzelstukjes terug te zoeken. En terwijl ik ze in elkaar probeerde te passen, merkte ik dat ik veranderd was.

Op het moment dat je stuk gaat vanbinnen, ben je voor altijd anders. Ik merk dat ik intenser leef, meer bewust geniet van mijn kinderen en alle andere dingen, dat mijn kijk op het leven veranderd is, mijn gevoel over het doel van mijn – en ons – bestaan. Verlies kan ook inspiratie veroorzaken, in die zin dat je de wereld er anders door gaat zien en ervaren. Doordat ik het leven op een nieuwe manier ging bekijken, verscheen als vanzelf het bijzondere in hele gewone dingen. De ideeën die sinds Lieve* een grote rol spelen in mijn leven, waren echter altijd al deel van mij. Ze zijn alleen belangrijker geworden en andere zaken zijn minder belangrijk geworden. Eigenlijk worden heel veel dingen gewoonweg onzinnig wanneer je een kindje verliest. En de puzzelstukjes die gebroken zijn, en ik niet meer kan plakken, die zijn er ook. En dat is oké.

Uit: Kusje in de wind

Meer lezen en het boek bestellen? Dat kan hier