Inmiddels is het bijna tweeënhalf jaar geleden dat mijn wereld op zijn kop stond. Op 30 mei 2015 verloren ik en mijn vriend Richard ons eerste kind, onze dochter Faye Lynn. Soms verbaast het mij dat het “alweer” 2,5 jaar geleden is. Het jaagt mij soms angst aan, alsof de tijd die er verstreken is ook een waardeoordeel met zich meedraagt. Namelijk dat je niet meer zo verdrietig mag zijn en de pijn toch wel minder moet zijn geworden of over moet zijn. Dit oordeel vel ik niet over mijzelf, maar ik merk helaas dat anderen dit wel dikwijls zo bedoelen. Niet zelden hoor ik dat het ‘gelukkig al een hele tijd geleden is’. Iets wat voor mij absoluut niet zo voelt, en al gezegd werd na pak ‘m beet 3 weken. Alsof rouwen vooral niet te lang mag duren en je maar gauw dat spreekwoordelijke plekje moet vinden waardoor je weer vrolijk verder kunt leven. Soms voelt het zelfs alsof het verstrijken van de tijd mij verder van haar doet verwijderen, het jaagt mij angst aan dat ik haar dus al zo lang kwijt ben; al voelt Faye nooit helemaal verloren en zal ze altijd met ons verbonden zijn. Die tweeënhalf jaar voelen voor mij als net een jaartje terug. Hoe lang mag je dan rouwen? Een maand? Een halfjaar? De waarheid is dat rouwen om je kind nooit op zal houden, het is de prijs die je voor immense liefde betaald.

Faye werd geboren met een zwangerschap van officieel 23 weken en 6 dagen. Al wekenlang had ik rare klachten die voor mij niet goed voelden. Een stemmetje binnenin vertelde dat dit niet goed was, maar als naïeve, jonge zwangere liet ik mij geruststellen door de verloskundige. Ik liet mij vertellen dat het bandenpijn was en ging gewoon door met fulltime werken. Uiteindelijk verloor ik ‘s ochtends met exact 23 weken iets wat mijn slijmprop moet zijn geweest en werd ik wakker met een hoop bloedverlies en krampen. Ik belde de verloskundigenpraktijk en volgens haar kon ik gewoon gaan werken. Vervolgens belde ik ook mijn moeder en viel ik flink tegen haar uit dat de professionals het echt wel beter wisten dan zij, nadat ze me zei dat ik niet moest gaan werken. Ik ging gewoon een middagje werken en ‘s middags zou ik langs de dokter gaan en mij voor de 100ste keer laten testen op blaasontsteking en daarna naar de verloskundige gaan. Op mijn werk werd het bloedverlies steeds heviger en de krampen ook. Tot 3x toe bel ik de praktijk en word ik geïrriteerd te woord gestaan dat ze het druk hebben en ik niet steeds moet bellen. Faye beweegt vrolijk in mijn buik.

Uiteindelijk word ik die middag na zwaar aandringen van mijn moeder inwendig onderzocht en krijg ik een afspraak bij de gynaecoloog over twee weken. Als ik daar naar de wc ga en vervolgens weer een plas bloed verlies moet ik toch meteen naar het ziekenhuis. Daar aangekomen spreekt de dienstdoende arts het doodvonnis uit: “U bent aan het bevallen en de baby gaat dit niet overleven.” Wat volgt is een verschrikkelijke week, gevuld met weeën, hoop en angst. Ik beviel die dag niet, ik vocht als een leeuwin en hield het op pure wilskracht zonder weeënremmers 6 dagen vol. Juist de dag dat ik vervoerd zou worden naar een academisch ziekenhuis waar ik longrijpingsinjecties zou krijgen braken mijn vliezen en stierf onze dochter Faye 40 minuten na haar geboorte in mijn armen, in het bijzijn van mijn ouders, schoonouders, zusje en tante. Ze was perfect en prachtig. Ze leek precies op mijn vriend en had een hoop prachtige krulletjes in haar haartjes en lange, zwarte wimpers. Ze hadden ons bang gemaakt dat Faye op een alien zou lijken, met een doorzichtige huid en kaal. Niets van dit alles was waar. De liefde en trots vermengd met onbeschrijfelijk verdriet zal ik nooit vergeten. Wij waren ouders geworden en dit zou niemand ons afpakken.
Ik bleek een infectie in mijn placenta te hebben en Faye werd op de echo’s veel lichter en kleiner geschat dan ze bleek te zijn, waardoor de twijfels over haar werkelijke leeftijd blijven bestaan.

Inmiddels hebben wij een gezonde dochter gekregen van nu 15 maanden. Kate leek vooral als baby heel erg op haar zusje en geeft haar foto’s elke dag een kusje. Het geluk in ons leven is vooral dat we haar hebben om voor te mogen zorgen, al zullen we altijd een kindje missen. Het is lang niet altijd makkelijk om door te leven met dit verlies, maar we zullen wel moeten, zoals zoveel lotgenoten.
Na het verlies van Faye heb ik veel steun gevonden aan lotgenotencontact. Een lief gezin waarvan de mama een collega van mijn vriend is, zijn inmiddels vrienden geworden. Ook online heb ik veel herkenning gevonden.

Vorig jaar toen ik hoogzwanger was van mijn regenboogbaby, hoorde ik van twee lotgenoten via een pagina op Facebook dat er audities kwamen voor de verfilming van een bijzonder boek, namelijk het Sprookje van de Dood van Marie-Claire van der Bruggen. Zonder verder na te denken besloot ik een mail te sturen en mocht ik na mijn bevalling auditie komen doen. Marie-Claire mailde mij dat ze een goed gevoel over mijn nog te volgen auditie had en eigenlijk had ik precies hetzelfde. Het was een onverklaarbaar gevoel, misschien wel een weten dat ik bij dit team zou gaan horen. Ik werd gecast voor de hoofdrol van het Zieltje en zo kwam er van alles samen. Mijn achtergrond als actrice, mijn eigen, diepe rauwe rouw en verbinding met het onderwerp, mijn spiritualiteit en de troost die ik zocht. Ik heb Marie-Claire leren kennen als een oprechte, warme en liefdevolle vrouw en ik geloof dat er meer is tussen hemel en aarde. Ik geloof dat onze allerliefste kindjes altijd bij ons zullen horen. Dat we ze niet op aarde mogen zien opgroeien blijft wel heel pijnlijk. Ik zou er alles voor over hebben om haar hier in mijn armen te mogen houden, maar dat er echt meer bestaat, daar heeft Marie-Claire mij door haar visie en boeken wel van overtuigd. Ik geloof met heel mijn hart dat deze film iets toe te voegen heeft, dat het steun, inzicht en liefde kan brengen bij iedereen, maar voor mij in het bijzonder, voor de mensen die dit nodig hebben. Het lijkt nu misschien of ik schaamteloos reclame maak, maar omdat ik er zo’n oprechte verbinding mee voel, wil ik het graag onder jullie aandacht brengen. Omdat er geld nodig is om deze bijzondere film te maken, is er een crowdfundingsactie gestart. Mocht je een donatie willen doen, dan kan dit via https://cinecrowd.com/nl/het-sprookje-van-de-dood-de-film

Zouden jullie ook de Facebook pagina willen liken? De pagina is te vinden onder Het Sprookje van de Dood – de film.

Er is 1 zieltje dat ik altijd in mijn hoofd en hart heb bij het maken van deze film en dat is mijn lieve dochtertje Faye Lynn.

Mama zal altijd van je houden.
Bedankt schat, dat jij mij mama hebt gemaakt.

Kirsty Aileen

Vandaag is de meest depressieve maandag van het hele jaar, een officiële ‘Blue Monday’ als we de media mogen geloven. Het toeval wilt dat het precies op deze dag zes jaar geleden is dat wij hoorden dat onze zoon, toen twintig weken in mijn buik, overleden was. En dat die datum toen ook op een maandag viel. Niet zomaar een Blue Monday dus, voor ons.

Vandaag veranderde er eigenlijk niets aan de feiten van het leven, maar toch zou mijn leven nooit meer hetzelfde zijn. Het veranderde ingrijpend door de wetenschap dat het kindje in mijn buik dood was. Hij was al dood, alleen wist ik het niet… Hoe lang al blijft voor altijd onbekend en onbestemd. Ik blijf dat zoiets raars vinden. Ondanks dat het in dit leven eigenlijk continue gebeurt, de mens is gemaakt om achter de feiten áán te hollen, lijkt het haast. Alleen is het in dit geval zo dat de afstand tussen het feit en het weten uitvergroot is, terwijl ik er bovenop zat.

Het is ergens te vergelijken met het zeggen van een woord, bijvoorbeeld bijzonder. Bij-zon-der. Zeg het eens tien keer hardop… Hoe vaker je het zegt, hoe vreemder het klinkt. Bij (ie) – zonnnn – der. Raar. Dit is net zoiets. Je zoon sterft, nota bene IN je buik en een vreemde moet het je vertellen. Bizar. Hoe langer je erover nadenkt, hoe gekker het wordt. Terwijl het ergens ook iets logisch heeft, want je kunt nu eenmaal niet door je navel naar binnen kijken. Hoe ernstig zijn wij mensen van ons eigen lichaam vervreemd dat zoiets je kan ontgaan? Misschien is het zo dat wanneer je te dicht bij iets bent, letterlijk dicht-in-mij, feiten er niet zijn… alleen liefde. Zo lost het woord, bij-zon-der, op wanneer je het probeert te absorberen door het letter voor letter te analyseren. Betekenis wordt klank en vervreemdt, juist omdat het helemaal eigen is. Hoe dichterbij je komt, hoe minder van het geheel je ziet.

Het waren niet de feiten, maar de kennis ervan die binnen in mij als onzichtbare sloophamer totale verwoesting aanrichtte. Ik wist toen niet dat het mij later mooier en sterker zou maken. De zin “Ik zie geen hartactie meer” veranderde alles. En toch gebeurde er op dat moment eigenlijk niets, we ontdekten alleen iets dat al zo was. Hoe kan een kindje in je buik nu doodgaan zonder dat je dat weet? Dat blijft raar, vreemd, onwerkelijk, ook na zes jaar. De wetenschap dat hij er niet meer was heeft mij voor altijd veranderd, maar zijn doodgaan zelf niet. Dat heb ik niet gemerkt, of althans niet willen merken, weten, voelen. Uit zelfbescherming misschien.

Ik heb niet langer de illusie dat ik het ooit zal begrijpen. Het is bij-zonder. Je krijgt er iets bij (kennis), zonder dat er feitelijk iets verandert. Zo is dat met bijzondere dingen, wat ze ongewoon maakt is dat ze iets extra’s (vaak iets ongrijpbaars) mededelen ten opzichte van dingen die we als gewoon ervaren. Het is de uitspraak van die ene zin, die uitlegde dat mijn kindje niet meer leefde, die mij getraumatiseerd heeft (zoals dat dan moet heten, vreselijk woord). Niet zijn geboorte, drie dagen later, op donderdag 21 januari. Die was ondanks alles mooi, maar alleen het weten zelf. Het weten van het on-weetbare, het on-kenbare, datgene aan dit leven dat on-grijpbaar is, on-begrijpbaar. Dood. De dood is net zo bij-zonder als het leven zelf. Opeens ben je er, en net zo plotseling ben je weg. Waar je vandaan komt en naartoe gaat is het best bewaarde geheim ooit.

Lieve kwam, on-zichtbaar, en ging net zo. Maar als de dood in je sluipt voor je geboren bent dan volgt de confrontatie met jouw lichaam, met het feit dat je er werkelijk wás, pas later. Lieve* voelde als een droom, een nachtmerrie, tot de realiteit zijn intrede deed en mij liet zien, voelen, écht weten. En ergens was dat een geruststelling, want nu kon ik ook afscheid nemen. Van dromen kun je geen afscheid nemen, daaruit wordt je losgerukt en dan is het over… alsof er nooit iets is gebeurd. Alleen de pijn, die blijft. Dat mijn zoon tastbaar werd, door zijn lichaam, was ondanks het verdriet ook het begin van helen. Afscheid nemen een ritueel dat je laat erkennen, laat weten met je lijf wat er was. De behoefte aan het tast-baar maken blijft, komt altijd terug. Mijn zoon heeft bestaan. Alleen al daarom zou ik hem nooit willen missen, hij was meer dan een droom.

Vandaag worden er voor het eerst fragmenten vrijgegeven van de bundel ‘Liever bij mij…’ die op Wereldlichtjesdag 2015 wordt gepubliceerd.

Je leest ze hier!  Liever bij mij… fragmenten

Over ‘Liever bij mij…’

‘Liever bij mij…’ vertelt het verhaal van 33 ouders en paren die een kindje, soms meerdere kindjes, verloren tijdens of na de zwangerschap. Zij namen daarmee niet alleen afscheid van hun baby, maar ook van alle dromen en wensen die zij voor hem of haar in gedachten hadden. Sommigen van hen stonden voor de loodzware keuze de zwangerschap af te breken, anderen werden plots geconfronteerd met een stille echo. Er zijn ouders die hun kindje dagen na de bevalling moesten laten gaan, maar ook papa’s en mama’s die een ouder kindje plots verloren. Hun verhalen zijn zo divers. De manier om met rouw om te gaan uniek, net als de gevoelens rondom het verlies, en toch delen zij hun gemis. Het verdriet om een kindje dat er niet meer is, ongeacht hoe oud of jong.