Inmiddels is het bijna tweeënhalf jaar geleden dat mijn wereld op zijn kop stond. Op 30 mei 2015 verloren ik en mijn vriend Richard ons eerste kind, onze dochter Faye Lynn. Soms verbaast het mij dat het “alweer” 2,5 jaar geleden is. Het jaagt mij soms angst aan, alsof de tijd die er verstreken is ook een waardeoordeel met zich meedraagt. Namelijk dat je niet meer zo verdrietig mag zijn en de pijn toch wel minder moet zijn geworden of over moet zijn. Dit oordeel vel ik niet over mijzelf, maar ik merk helaas dat anderen dit wel dikwijls zo bedoelen. Niet zelden hoor ik dat het ‘gelukkig al een hele tijd geleden is’. Iets wat voor mij absoluut niet zo voelt, en al gezegd werd na pak ‘m beet 3 weken. Alsof rouwen vooral niet te lang mag duren en je maar gauw dat spreekwoordelijke plekje moet vinden waardoor je weer vrolijk verder kunt leven. Soms voelt het zelfs alsof het verstrijken van de tijd mij verder van haar doet verwijderen, het jaagt mij angst aan dat ik haar dus al zo lang kwijt ben; al voelt Faye nooit helemaal verloren en zal ze altijd met ons verbonden zijn. Die tweeënhalf jaar voelen voor mij als net een jaartje terug. Hoe lang mag je dan rouwen? Een maand? Een halfjaar? De waarheid is dat rouwen om je kind nooit op zal houden, het is de prijs die je voor immense liefde betaald.

Faye werd geboren met een zwangerschap van officieel 23 weken en 6 dagen. Al wekenlang had ik rare klachten die voor mij niet goed voelden. Een stemmetje binnenin vertelde dat dit niet goed was, maar als naïeve, jonge zwangere liet ik mij geruststellen door de verloskundige. Ik liet mij vertellen dat het bandenpijn was en ging gewoon door met fulltime werken. Uiteindelijk verloor ik ‘s ochtends met exact 23 weken iets wat mijn slijmprop moet zijn geweest en werd ik wakker met een hoop bloedverlies en krampen. Ik belde de verloskundigenpraktijk en volgens haar kon ik gewoon gaan werken. Vervolgens belde ik ook mijn moeder en viel ik flink tegen haar uit dat de professionals het echt wel beter wisten dan zij, nadat ze me zei dat ik niet moest gaan werken. Ik ging gewoon een middagje werken en ‘s middags zou ik langs de dokter gaan en mij voor de 100ste keer laten testen op blaasontsteking en daarna naar de verloskundige gaan. Op mijn werk werd het bloedverlies steeds heviger en de krampen ook. Tot 3x toe bel ik de praktijk en word ik geïrriteerd te woord gestaan dat ze het druk hebben en ik niet steeds moet bellen. Faye beweegt vrolijk in mijn buik.

Uiteindelijk word ik die middag na zwaar aandringen van mijn moeder inwendig onderzocht en krijg ik een afspraak bij de gynaecoloog over twee weken. Als ik daar naar de wc ga en vervolgens weer een plas bloed verlies moet ik toch meteen naar het ziekenhuis. Daar aangekomen spreekt de dienstdoende arts het doodvonnis uit: “U bent aan het bevallen en de baby gaat dit niet overleven.” Wat volgt is een verschrikkelijke week, gevuld met weeën, hoop en angst. Ik beviel die dag niet, ik vocht als een leeuwin en hield het op pure wilskracht zonder weeënremmers 6 dagen vol. Juist de dag dat ik vervoerd zou worden naar een academisch ziekenhuis waar ik longrijpingsinjecties zou krijgen braken mijn vliezen en stierf onze dochter Faye 40 minuten na haar geboorte in mijn armen, in het bijzijn van mijn ouders, schoonouders, zusje en tante. Ze was perfect en prachtig. Ze leek precies op mijn vriend en had een hoop prachtige krulletjes in haar haartjes en lange, zwarte wimpers. Ze hadden ons bang gemaakt dat Faye op een alien zou lijken, met een doorzichtige huid en kaal. Niets van dit alles was waar. De liefde en trots vermengd met onbeschrijfelijk verdriet zal ik nooit vergeten. Wij waren ouders geworden en dit zou niemand ons afpakken.
Ik bleek een infectie in mijn placenta te hebben en Faye werd op de echo’s veel lichter en kleiner geschat dan ze bleek te zijn, waardoor de twijfels over haar werkelijke leeftijd blijven bestaan.

Inmiddels hebben wij een gezonde dochter gekregen van nu 15 maanden. Kate leek vooral als baby heel erg op haar zusje en geeft haar foto’s elke dag een kusje. Het geluk in ons leven is vooral dat we haar hebben om voor te mogen zorgen, al zullen we altijd een kindje missen. Het is lang niet altijd makkelijk om door te leven met dit verlies, maar we zullen wel moeten, zoals zoveel lotgenoten.
Na het verlies van Faye heb ik veel steun gevonden aan lotgenotencontact. Een lief gezin waarvan de mama een collega van mijn vriend is, zijn inmiddels vrienden geworden. Ook online heb ik veel herkenning gevonden.

Vorig jaar toen ik hoogzwanger was van mijn regenboogbaby, hoorde ik van twee lotgenoten via een pagina op Facebook dat er audities kwamen voor de verfilming van een bijzonder boek, namelijk het Sprookje van de Dood van Marie-Claire van der Bruggen. Zonder verder na te denken besloot ik een mail te sturen en mocht ik na mijn bevalling auditie komen doen. Marie-Claire mailde mij dat ze een goed gevoel over mijn nog te volgen auditie had en eigenlijk had ik precies hetzelfde. Het was een onverklaarbaar gevoel, misschien wel een weten dat ik bij dit team zou gaan horen. Ik werd gecast voor de hoofdrol van het Zieltje en zo kwam er van alles samen. Mijn achtergrond als actrice, mijn eigen, diepe rauwe rouw en verbinding met het onderwerp, mijn spiritualiteit en de troost die ik zocht. Ik heb Marie-Claire leren kennen als een oprechte, warme en liefdevolle vrouw en ik geloof dat er meer is tussen hemel en aarde. Ik geloof dat onze allerliefste kindjes altijd bij ons zullen horen. Dat we ze niet op aarde mogen zien opgroeien blijft wel heel pijnlijk. Ik zou er alles voor over hebben om haar hier in mijn armen te mogen houden, maar dat er echt meer bestaat, daar heeft Marie-Claire mij door haar visie en boeken wel van overtuigd. Ik geloof met heel mijn hart dat deze film iets toe te voegen heeft, dat het steun, inzicht en liefde kan brengen bij iedereen, maar voor mij in het bijzonder, voor de mensen die dit nodig hebben. Het lijkt nu misschien of ik schaamteloos reclame maak, maar omdat ik er zo’n oprechte verbinding mee voel, wil ik het graag onder jullie aandacht brengen. Omdat er geld nodig is om deze bijzondere film te maken, is er een crowdfundingsactie gestart. Mocht je een donatie willen doen, dan kan dit via https://cinecrowd.com/nl/het-sprookje-van-de-dood-de-film

Zouden jullie ook de Facebook pagina willen liken? De pagina is te vinden onder Het Sprookje van de Dood – de film.

Er is 1 zieltje dat ik altijd in mijn hoofd en hart heb bij het maken van deze film en dat is mijn lieve dochtertje Faye Lynn.

Mama zal altijd van je houden.
Bedankt schat, dat jij mij mama hebt gemaakt.

Kirsty Aileen