voorwoord Liever bij mij…

“Wie een kind verliest, wordt losgerukt van wat zo innig geliefd is, ervaart een verscheurd hart dat pas op zoek gaat naar heling als het absolute dieptepunt is bereikt. Dagen van ongeloof, gevoelloosheid en verbijstering maken plaats voor de pijnlijke realiteit. Het feit dat niets ooit meer zal zijn zoals het was, dat geen enkel plan kan doorgaan zoals voorgesteld en dat er altijd een kind zal zijn dat niemand ziet, maar dat wel werkelijk is. Elke droom van de toekomst vervliegt in de wind, terwijl de droom van dit kind ook het enige is dat je als ouders rest. Je staat letterlijk met lege handen en dat doet ontzettend veel pijn.”

Toen ik Lieve* verloor was dat het einde van iets dat nog maar net begonnen was, zijn leven. Wij, als ouders, namen niet alleen afscheid van hem, maar ook van alle herinneringen die we samen zouden maken als gezin. Ons leven werd ingrijpend veranderd door het overlijden van het kindje dat er nog niet was, althans niet zichtbaar voor de wereld, maar dat wel zoveel beloften over de toekomst in zich droeg. Dromen, wensen en verlangens spatten als zeepbellen uit elkaar en lieten een donkere, onverdraagzame stilte achter. Ik huilde, vocht en gaf me over. Ik rouwde, wij rouwden, ieder op onze eigen manier, en de wereld ging door en vergat. Lieve*, in stilte geboren, werd nu in stilte vergeten, overweldigd door het lawaai van alledag. En ik zei zachtjes nog zijn naam… Lieve*.

Ouders die dit verlies meemaken leven voor altijd hand in hand met een zoon, dochter of zelfs meerdere kindjes, die niemand ziet, maar die wel werkelijk zijn. Wij, lotgenoten, dragen onze wolkenkindjes mee in ons hart. Toen ik Lieve* verloor was dat het einde, het einde van zijn leven maar ook van mezelf. Er zou voor altijd een vóór en een na de geboorte van onze zoon bestaan, een tweespalt in mijn leven. Precies daardoor was het ook een nieuw begin. Ik moest mezelf weer zoeken en terwijl ik dat deed was het alsof ik toetrad tot een verborgen gemeenschap. De wereld van ouders die een kind moeten missen. “Weet je, dat wat jou overkomen is,” zei een troostende hand op mijn schouder, “zoiets heb ik ook meegemaakt.” En zo vond ik, midden in het oergeweld van een verscheurd hart, erkenning en herkenning. Begrip zonder veel woorden, als een onzichtbaar lijntje van zowel verdriet als liefde. In ‘het delen van’ vond ik een stukje steun, troost en vertrouwen dat ik het wel zou overleven. Zelfs op de momenten dat het voelde alsof ik doodging van de pijn. Ik leerde dat Lieve* met me mee zou gaan, onzichtbaar aan mijn hand en vol liefde in mijn hart.

Ik schreef Kusje in de wind om die troostende hand door te geven en merkte onderweg dat er zoveel meer ouders bereid zijn een ander te steunen door hun verhaal op te schrijven. Om niet alleen die gemeenschap te versterken, maar hem ook zichtbaar te maken voor de buitenwereld. Wij willen de naam van onze wolkenkindjes niet hoeven fluisteren, wij willen net als iedere ouder gewoon over ál onze kinderen kunnen praten. En zo werd het project Liever bij mij… geboren. Drieëndertig Nederlandse en Belgische moeders, vaders en ouderparen vertellen in eigen woorden over hun innig geliefde wolkenkind(eren), over hun zwangerschap(pen), hun reis door het woeste landschap van rouw en de manier waarop zij hun kind(eren) gedenken. Zij geven op een zeer intieme en persoonlijke manier weer hoe zij dit rouwproces doorleven.

Iedere ouder zit op een ander plekje in het rouwproces en laat zien wat er dan met je gebeurt, wat het verlies van een kind met je doet en wat de impact van dit gemis is op je binnenwereld. De rouw om een overleden kind loopt steeds door, als een rode draad oneindig door iedere bladzijde van het leven. En juist daarom is het zo belangrijk te laten zien wat de effecten hiervan zijn. Zo is er een bundel ontstaan die recht doet aan alle emoties die een rol spelen wanneer je met zo’n groot verlies geconfronteerd wordt. Gevoelens van pijn, boosheid, liefde, spijt, dankbaarheid, verdriet, hoop, radeloosheid, berusting, verlangen, teleurstelling, acceptatie, schuldgevoel en trots komen steeds opnieuw terug, maar verschillen in de mate waarin, afhankelijk van het individuele verhaal en de unieke beleving van rouw. Het proces is voor niemand hetzelfde, toch delen deze ouders hun verlies. In die zin zal er altijd een onzichtbare verbinding blijven, van zowel liefde als verdriet.

Liever bij mij… is in het leven geroepen als ankerpunt van herkenning en erkenning voor lotgenoten, maar ook als handreiking aan hun omgeving: weten waar iemand doorheen gaat in donkere dagen kan zeker helpen om troost en steun te bieden. Daarnaast bevat dit boek een schat aan informatie voor professionals in de zorg, niet alleen rouw-specifiek, maar ook op praktisch gebied: waar hebben ouders behoefte aan, hoe willen ze graag gesteund worden, wat vinden ze fijn, maar ook: wat kan er fout gaan in de omgang met hen en wat zou beter kunnen. Sommige ouders stonden voor de loodzware keuze de zwangerschap af te breken, anderen werden plots geconfronteerd met een stille echo. Er zijn papa’s en mama’s die hun baby dagen na de bevalling moesten laten gaan, maar ook ouders die een ouder kindje plots verloren. De jongste kinderen in dit boek vallen in medische termen onder de noemer ‘miskraam’, terwijl het oudste wolkenkindje twee-en-een-half jaar geworden is. Ieder verlies is uniek en elke ouder gaat er anders mee om. Zo heeft ieder verhaal ook iets waardevols te vertellen over het kindje dat zo ontzettend wordt gemist.

Uit: Liever bij mij…
Liever bij mij… is te bestellen via je eigen online of fysieke boekhandel.