Lieve allemaal,

Mijn naam is Sanne Jennen en ik ben de trotse mama van Lex (’06), Noa* (’07) en Evi (’09).

Op 16 november 2007 werd, na 38 weken zwangerschap, ons 2^e kindje geboren. Na Lex kregen we nu een meisje, haar naam is Noa.

Tot ons grote verdriet hadden wij een dag daarvoor te horen gekregen dat haar hartje niet meer klopte en dat ze in stilte geboren zou worden. Men kon geen aanwijsbare reden vinden voor haar overlijden.

De grond verdwijnt onder je voeten, vol ongeloof en verdriet… Dit kan helemaal niet. Alles staat klaar, haar bedje is opgemaakt, de tas is ingepakt, de Maxi-Cosi hoeven we zo maar te pakken. Die tas hebben we meegenomen naar het ziekenhuis, maar de Maxi-Cosi bleef leeg.

Tot op het moment dat Noa werd geboren, bleef ik ergens hoop houden dat ze zou huilen als ze er eenmaal was, maar dit mocht helaas niet zo zijn.

Het gevoel was heel dubbel: je bent intens verdrietig maar ook trots, samen als ouders.

Je belandt in een roes, een hoop dingen gaan op de automatische piloot en daarbij hadden we Lex natuurlijk al. Voor hem moesten we door. Lex was bijna 1,5 jaar toen Noa werd geboren en tot op de dag van vandaag heeft hij geen idee wat voor steun hij voor ons is geweest… en nog is.

5 maanden later was ik weer in verwachting en na 37 weken werd Evi geboren. Een heel mooi, lief meisje waar we ontzettend trots op waren en zijn.

We zijn nu 7 jaar verder en vanaf dag 1 heb ik gezegd dat ik ooit, als het moment daar is, hoop dat ik andere mensen ons verhaal kan vertellen, zodat ik hen misschien kan helpen in hun verdriet. Dankzij “Liever bij mij…” is die dag nu aangebroken en ben ik vereerd dat ik aan dit mooie project mee mag werken.

Liefs Sanne