Voor mijn mooie meid, Lieke

Moederschap. Overal  om me heen hoor ik dat het een proces van loslaten is. Vanaf het moment dat je kind geboren is begint het loslaten. De navelstreng wordt doorgeknipt. Na een paar maanden verdwijnt de borstvoeding. Mijn mooie zoon Ruben is nu bijna 2 jaar en ik heb het loslaten nog steeds helemaal niet onder de knie. Ren overal achter hem aan, probeer hem op te vangen als hij valt. Vind het heerlijk om lekker met hem op de bank te knuffelen en een verhaaltje te lezen voor het slapen gaan.

Loslaten. Toch kan ik het. Het moet wel. Onze mooie dochter en zusje Lieke* is na een zwangerschap van 39,6 weken geboren. Een geweldig mooi meisje met alles erop en eraan. Helaas heeft Lieke* na 6 uur en 50 minuten besloten dat ze nog niet toe was aan het leven op aarde. Ze wilde graag terug naar waar ze vandaan kwam. Ondanks onze liefde voor haar, die ze gezien en gevoeld heeft, was ze er nog niet aan toe. 6 uur en 50 minuten hebben we van haar genoten. Ondanks alle slangetjes, buisjes en prikjes in haar o zo bleke huid. We hebben haar handje vastgehouden, kusjes gegeven. Alle liefde gegeven die we in ons hadden omdat we meteen wisten dat het niet goed was. Dat Lieke* niet lang bij ons zou zijn.

Lieve Lieke* is overleden in onze armen. Knuffelend met haar papa en mama. Dicht bij ons.

Lieke* laat ons achter met verdriet en pijn. Een rauwe, harde pijn. Voelbaar in je hoofd, hart en lijf. We hebben op haar gewacht, ze was zo ontzettend welkom. Hoe moeten we nu verder? Wordt de pijn ooit minder? Hoe gaan we dit verdriet ooit verwerken? Kán je het verdriet van een sterrenkindje verwerken?

Familie staat op de stoep. Vrienden en vriendinnen lopen de deur plat. Iedereen is er voor ons, maar gelukkig snapt niemand écht wat ik voel. Lotgenootjes slepen me door de eerste periode heen. Nog meer moeders met een sterrenkindje. Die me helpen mijn gevoel onder woorden te brengen, me goede adviezen geven maar ook helpen met praktische zaken zoals “wat zet ik onder een verjaardagskaart?’

Drie maanden later. Ruben en ik zijn bij Lieke* geweest op de begraafplaats. Waar ons meisje ligt met een vlindersteen, in de zon, onder een hortensia. Ruben is moe, kruipt bij me op schoot op de bank en valt in slaap. Heerlijk samen, liggen we in de zon. En ik geniet. Geniet van mijn zoon Ruben. Geniet van de zon en van ons moment samen.

Moederschap is loslaten. Loslaten om verder te kunnen. Loslaten wat achter je ligt, het met je meenemen in je hart en vooruit kijken. Liefde geven aan mijn zoon Ruben en intens genieten van hem. Lieke* zal ik nooit vergeten. Lieke* wil ik nooit vergeten. Elke dag denk ik aan mijn mooie meid, de 6 uur en 50 mooie minuten dat we haar hebben mogen kennen, knuffelen en liefhebben. Ze heeft een eigen plekje in mijn hart. Waar ze nooit meer uit gaat. En toch, laat ik haar los. Ik laat haar los naar de mooie wereld waar ze nu is, waar ze gelukkig, vrolijk en blij is. Danst en over haar grote broer Ruben waakt.

Meer over het project ‘Liever bij mij…’ lees je hier