Twee volmaakte engelenmeisjes
September 2002. Ik sta op het kerkhof. Mijn man, Lennards’ papa, wordt begraven. Een ongeval. Hij was 28 jaar…
Januari 2008. Ik loop op het kerkhof, achter mijn zoontje van 9. Hij draagt het kistje met zijn zusjes Lita* en Meta*…
Januari 2015. Ik heb een fijn gezin. Lennard heeft een broertje, Jax van 2. En 2 engelenzusjes van 7 jaar…
Precies zes weken geleden stond er een pallet boeken voor mijn deur, een berg dozen van het formaat: “Help! Wat heb ik gedaan?!” wel te verstaan. Ik zou liegen als ik beweerde dat er geen ‘adem in…. adem uit’- gedachten nodig waren om mezelf enigszins te kalmeren, want het is nogal wat om je eigen schrijfsel vijfhonderd keer af te laten drukken en ik ben niet zo dapper aangelegd.
Maar tegelijkertijd voelde ik ook dat het goed was, dat het zinvol was om de reis die ik vijf jaar geleden begonnen was af te maken, zelfs al zou ik stranden in de eerste doos en de boeken van ellende tien jaar later in de vuurkorf mikken tijdens een nostalgisch avondje herinneringen ophalen. Dit boek, Kusje in de wind, verdiende het om geboren te worden, als cadeau aan ons wolkenkindje Lieve*, maar ook als mogelijke steun voor lotgenoten en hopelijk als eyeopener voor buitenstaanders. Want, en dan heb ik het over alle sterrenouders, onze kindjes verdienen het om benoemd te worden, zij mogen er zijn, hun naam mag gehoord worden en hun verhaal verteld. Ik geloof daar heilig in, dat delen in herinnering het lichter maakt om haar met je mee te dragen.
Mijn naam is Maureen en ik ben getrouwd met Pieter. Sinds juli 2011 zijn wij de trotse ouders van Chloë*. Ons meisje mocht maar 3 dagen bij ons zijn, maar hoort bij ons gezin.
Als mama praat je graag over je kinderen, zo praat ik graag over Chloë*.
Na 37 weken zwangerschap is Chloë* geboren met een spoedkeizersnede, doordat ik een inwendige bloeding had. Beide hebben we heel slecht gelegen. Ik heb het overleefd, maar door ernstig zuurstoftekort heeft zij veel te vroeg haar engelenvleugels gekregen.
Dankbaar voor mijn eigen leven, wil ik haar herinnering in leven houden.
Op 26 juli 2011 werden wij, Luc en Shirley, na een vroegtijdige inleiding trotse ouders van een prachtig mannetje genaamd Nino*; die na een zwangerschap van ruim 20 weken in stilte geboren werd. Zijn geboorte was een moment van vreugde en verdriet: je bent voor het eerst ouders geworden maar je moet meteen weer afscheid nemen.
Voor zijn geboorte kregen wij nieuws dat je als ouders niet wil horen: “Het spijt ons u dit te moeten zeggen maar uw kind zal zich door het ontbreken van het vruchtwater niet zo kunnen ontwikkelen om zelfstandig te kunnen leven.” Je weet niet wat je hoort, de bodem wordt onder je voeten uit getrokken. Vervolgens kom je als ouders voor een onmenselijke keuze te staan, een keuze die je niet wil maken en waarvan wij ons nu met momenten nog afvragen of we wel de juiste keuze gemaakt hebben…
Ik ben Marieke de Ridder, 33 jaar en mama van 3 prachtige kindjes, Fem*, Denn en Vince! Ontzettend vereerd ben ik om deel te mogen nemen aan de bundel “Liever bij mij….”
Op de eerste plaats omdat ik als geen ander weet hoe het is om mama te zijn van een kindje dat niet mocht blijven en daarom hoop dat andere ouders steun mogen ervaren van onze verhalen. Op de tweede plaats omdat deze bundel hopelijk bijdraagt aan het doorbreken van de stilte rondom het dagelijkse gemis. Ons gemis, maar ook dat van al die andere ouders die dit levenslang met zich meedragen.
Kusje in de Wind 