Op 26 juli 2011 werden wij, Luc en Shirley, na een vroegtijdige inleiding trotse ouders van een prachtig mannetje genaamd Nino*; die na een zwangerschap van ruim 20 weken in stilte geboren werd. Zijn geboorte was een moment van vreugde en verdriet: je bent voor het eerst ouders geworden maar je moet meteen weer afscheid nemen.

Voor zijn geboorte kregen wij nieuws dat je als ouders niet wil horen: “Het spijt ons u dit te moeten zeggen maar uw kind zal zich door het ontbreken van het vruchtwater niet zo kunnen ontwikkelen om zelfstandig te kunnen leven.” Je weet niet wat je hoort, de bodem wordt onder je voeten uit getrokken. Vervolgens kom je als ouders voor een onmenselijke keuze te staan, een keuze die je niet wil maken en waarvan wij ons nu met momenten nog afvragen of we wel de juiste keuze gemaakt hebben…

Drie maanden later waren wij opnieuw zwanger; een zwangerschap die goed is verlopen maar heel veel angsten met zich mee heeft gebracht. De ochtend na Nino’s eerste verjaardag braken mijn vliezen en nog een dag later werden wij na een zwangerschap van 38 weken en 2 dagen trotse ouders van een prachtig mooi en vooral gezond meisje, Fenna. Ze is als een geschenk, ze gaf ons het gevoel dat er meer is tussen hemel en aarde. Het voelde alsof Nino* een handje had geholpen om zijn zusje nu al geboren te laten worden. Inmiddels zijn wij in verwachting van ons derde kindje, een zoontje!

Wij schrijven mee aan dit boek omdat het voor ons belangrijk is om over Nino* te blijven praten. Ook al is hij er niet meer, hij is een deel van ons leven. Het voelt vaak alsof mensen niet snappen wat je hebt meegemaakt, ze noemen Nino* een miskraam en lijken ons niet te begrijpen in ons verdriet. Dat doet zo ontzettend veel pijn want Nino* is ons eerst kindje, waar wij net zo trots op zijn als op Fenna en het kleine mannetje dat we over een paar weekjes in onze armen mogen sluiten!

Liefs Luc en Shirley

Meer over het project Liever bij mij… vind je hier