Mijn naam is Tamara. Net zoals iedere moeder praat ik graag over mijn kindjes. Zowel over mijn engeltje, mijn kleine vlinderkindjes als over mijn bengels. Maar waar de verhalen over mijn twee levende kindjes oneindig zijn blijft het verhaal van mijn overleden dochter stilstaan. Ik kan het honderden keren vertellen, ….maar er zal nooit meer iets nieuws bij komen. Simpelweg omdat haar verhaal op deze aarde tot zijn einde is.

Mijn eerste kindje, mijn dochter. Gezond geboren na dik 38 weken. Een roze wolk die na een dag genieten langzaam van kleur veranderde. Een wolk die vijf dagen later, toen ze stierf in mijn armen, veranderde in een donderwolk die nooit meer boven mij weg zou gaan. Een stofwisselingsziekte, dokters die niks konden doen, machteloosheid.

Twee miskramen later, vlinderkindjes die zo gewenst waren, kreeg ik een gezonde dochter en zoon. Spannende zwangerschappen waarin van allles misging. Spanning omdat deze kinderen ook de ziekte van britt* konden dragen. Die donderwolk hangt nog boven me. Mijn bengels en alle lieve mensen om me heen hebben ervoor gezorgd dat de zon weer door die wolk heen kan breken. Leren dat verdriet en geluk naast elkaar kunnen bestaan.

Ik schrijf mee aan dit boek simpelweg omdat ik graag over al mijn kinderen praat. Je leven op aarde heeft een betekenis. Hoe kort het ook is. Ik hoop dat mensen kracht uit mijn verhaal halen, hoop, vechtlust, maar vooral liefde. Want ook al is Britt* haar verhaal op deze aarde misschien uitverteld, door over haar te praten heb ik toch mijn herinnering aan later.

Liefs Tamara

Meer weten over het project ‘Liever bij mij…’?  Kijk dan hier