Mijn naam is Reni en al 15 jaar ben ik de trotse moeder van Jesse. Sinds kort heeft Valentijn* mijn leven als moeder nog zoveel rijker gemaakt.

Onverwacht was Valentijn* daar. Hij zette mijn leven en dat van zijn grote broer volledig op zijn kop. Met 18 weken voelde ik hem voor het eerst schoppen. Met deze schopjes, schopte hij de vlinders in mijn buik. Smoorverliefd raakte ik op hem.

Het moment dat ik te horen kreeg dat Valentijn* een urinewegobstructie had en dat buiten mijn buik zijn kansen nihil waren kwam als een grote klap. Ik kon het niet bevatten, mijn grote geluk spatte uiteen.

Ik werd voor de keus gesteld om de zwangerschap af te breken of uit te dragen. Een zware periode brak aan met twijfels om de onmogelijke keuze die op me drukte. Valentijn* zorgde ervoor dat ik dicht bij mijn gevoel bleef. Ik koos voor zijn leven, hoe kort ook. In de tijd daarna wisselden verdriet en geluk elkaar af. Ik koesterde elke seconde met mijn kleine Valentijn*, in angstige onzekerheid over het verdere verloop.

Van mijn liefde groeide hij uit tot een prachtig mooi mannetje. Een lieve Boeddha met bolle wangen die op 6 februari 2015 na een zwangerschap van 36 weken en 6 dagen ter wereld kwam. Geboren in de lotushouding. Zijn oogjes open, hij leefde! Mijn grootste wens om in zijn oogjes te kunnen kijken kwam uit. Met een kleine glimlach op zijn gezichtje is hij binnen een uurtje voorgoed ingeslapen. Dit uur waarin we samen waren was het mooiste uur van mijn leven. Hij ging van mijn buik naar mijn hart waar hij nu voor altijd woont.

Het intens gemis en verdriet is me nu te groot. Zoekend naar hoe ik dit dragen kan troost ik me met de herinneringen aan de tijd die ik met hem had in mijn buik en in mijn armen. Met het project “liever bij mij” wil ik graag het verhaal van Valentijn* vertellen. Zijn leventje was te kort, zijn afscheid te snel maar het verhaal van Valentijn* houdt hier niet op. Ik wil het delen, want in de korte tijd dat hij er was, vooral warm en veilig in mijn buik, heeft hij ook zoveel moois gebracht.