Mijn naam is Patricia. Ik ben mama van Robine, Faas*, Mats en Free.

De reden dat ik mee wil doen aan dit project is dat ik graag wil laten weten dat verdriet nou eenmaal hoort bij een gezin met een sterrenkindje. Dat het verdriet een weg heeft gevonden en dat we ondanks de stilte en het gemis ook weer geluk kennen. Ik merk dat veel mensen het niet graag (meer) over hem hebben, misschien omdat de dood dan heel dichtbij komt.

Voor ons gezin hoort hij er gewoon bij. Faas is onze zoon, ons broertje en onze grote broer. Geen drama, niet constant verdriet. We vieren zijn geboortedag en praten regelmatig over hem. Niets meer en niets minder. Faas hoort erbij en daarmee dus ook de dood en soms verdriet…

Onze Faas*, een lief mooi mannetje, werd met precies 40 weken geboren en is 4 dagen na zijn geboorte overleden. Toen Faas overleed heb ik het intense verdriet lichamelijk gevoeld. Ik was bang dat ik niet meer verder kon. De wereld stond stil en ik voelde me nergens meer echt op m’n plek. Ik hield me vast aan rituelen en het contact met een aantal lotgenootjes hield me op de been. Zij wisten immers precies wat ik voelde en vonden niets wat ik dacht raar.

Nu, ruim 8 jaar later kan ik zeggen dat ik het geluk weer heb gevonden en kan voelen.

Ik hoop dat mijn verhaal andere ouders, die een kindje hebben verloren, kan steunen. Dat het hen hoop en geloof kan bieden dat de zon weer zal gaan schijnen

Meer over het project Liever bij mij… vind je hier