In een land hier ver vandaan, waar sneeuwvlokjes gewichtsloos op de wolken dwarrelen, woonde een kleine engel met glinsterend blauwe ogen en krulletjes van goud. Zijn vleugels schitterden in de winterse zon en veerden vrolijk op bij elke stap terwijl hij speels door het witte landschap huppelde. Hij droeg een wit kleedje en zijn armen waren bloot, want engelen hebben het nooit koud.
Het was vlak voor de kerst dat hij een avond vanaf de wolken naar beneden lag te turen; dat deed hij graag zo af en toe. De aarde is immers prachtig om naar te kijken. Hij lag plat op zijn buikje in het donzig wit, terwijl zijn ellebogen er kleine gaatjes in prikten en hij zijn lieve gezichtje in zijn handen legde. En toen hij het landschap aan het bewonderen was, met haar blauwe rivieren en bergen zo hoog, haar uitgestrekte zandvlakten en het ijs op de polen, zag hij iets heel bijzonders. Overal ter wereld werden lichtjes ontstoken; vlammetjes van goud die een grote zee van warmte vormden. De kleine engel voelde zich op dat moment zo geliefd en warm, alsof die kaarsjes speciaal voor hem en zijn vriendjes brandden. Al gauw kwamen de andere engeltjes aan gevlogen, want zij hadden het ook gevoeld. En zo keken ze samen naar dat prachtige fenomeen dat de mensen samen maakten.
Een grote engel kwam langs gevlogen en bleef even staan bij de hemelkinderen. De kleine engel zag hem en vroeg: ‘waarom doen ze dat daar beneden?’. ‘Die lichtjes zijn speciaal voor jullie lieve kinderen,’ antwoordde de grote engel, ‘de mensen doen dat om jullie te gedenken. Zij koesteren vandaag in het bijzonder de herinneringen uit de tijd dat jullie nog geen engel waren.’ De kleine engeltjes waren diep onder de indruk. Een voor een sloten zij hun ogen en dachten aan hun papa’s en mama’s en broertjes en zusjes en ze zagen hoe zij ten midden van dat kaarslicht samen lachten en huilden. ‘Waarom huilt mijn mama?’ vroeg de kleine engel. ‘Omdat ze zoveel van je houdt,’ was het antwoord.
‘Ik zou zo graag even bij mijn mama willen zijn…’ Alle hemelkinderen keken op naar de grote engel met hun onweerstaanbaar lief gezichtje, twinkelende oogjes en licht gekrulde roze lipjes; en ze stelden zonder woorden allemaal dezelfde vraag. ‘Op kerstavond, lieve kinderen, mogen jullie even naar beneden om je familie te zien,’ beloofde de grote engel, ‘maar onthoudt dat de mensen jou niet kunnen zien.’ De kleine engelen konden hun opwinding natuurlijk nauwelijks bedwingen en spraken dagenlang over niets anders dan het bezoek dat zij aan de aarde zouden brengen. In hun enthousiasme hadden ze niet gehoord dat hun visite onopgemerkt zou blijven.
En zo gebeurde het dat kerstavond naderde en de kleine engelen zich klaarmaakten voor hun vlucht naar beneden. Zelfs boven in de wolken hoorden zij die dag de klokken luiden, voor hen het teken om een klein sprongetje op de rand van hun witte wereld te maken en al fladderend naar onder te vliegen. ‘Pas op daar beneden, want het stormt,’ had de grote engel gezegd voordat ze vertrokken, maar geen van de kleine engeltjes luisterde nog naar hem. Ze zouden er echter snel achter komen dat ze beter wel opgelet hadden.
Ook de kleine engel wipte voorzichtig van zijn wolkje af en zweefde langzaam naar de aarde. Al gauw voelde hij een stevige wind aan zijn kleine vleugels trekken en werd hij heen en weer geblazen in de storm. Hij buitelde en rolde in het duister, samen met de andere engeltjes, en raakte al tuimelend de weg kwijt. De natte vallende sneeuw liet hem voelen wat kou was en het duister leerde hem wat angst betekende. Hij was zo bang dat ‘ie zijn ogen sloot en wachtte tot het voorbij was. En zo viel de kleine engel als een vallend sterretje uit de lucht, tegelijk met de andere dappere hemelkinderen. Het duurde een tijdje voordat hij met een klein plofje de aarde raakte en zijn ogen open durfde te doen.
De kleine engel keek voorzichtig door de spleetjes van zijn oogleden naar het land waarin hij verzeild was geraakt en hij herkende helemaal niets dat hem aan zijn papa en mama denken deed. Zo zat hij een tijdje op de stoep, aan de kant van een wit bedekt grasveld dat uitkeek op een rijtje oude huizen en omringd werd door kale, lange bomen die hij niet kende. En toen deed hij wat alle kinderen doen wanneer ze de weg kwijt zijn; de kleine engel begon te huilen. Af en toe liep er iemand langs, maar telkens wanneer hij vroeg ‘heeft u mijn papa of mama gezien,’ bleef het stil. Aan de overkant liep een oudere dame die hem vaag bekend voorkwam en de kleine engel raapte al zijn moed bij elkaar, stond op en rende de straat over om haar te spreken. ‘Heeft u mijn papa of mama gezien’, vroeg de kleine engel weer, maar de oude dame gaf geen antwoord. En terwijl hij opkeek naar haar gezicht, zag hij dat ‘ie zich vergist had. Hij kende deze dame niet en zij zag hem niet.
Hij barstte opnieuw in tranen uit en huilde tot er een klein plasje water aan zijn voeten stond, waar zijn warme tranen de sneeuw hadden gesmolten. Door zijn waterige oogjes zag de kleine engel een eindje verderop een gezin lopen met drie kinderen, dat hem aan het zijne denken deed. Hij rende zo hard hij kon naar hen toe, want vliegen ging niet meer met zijn natte vleugels, maar hoe dichter bij hij kwam, hoe meer hij zich realiseerde dat dit zijn familie niet was. De kleine engel kon de teleurstelling haast niet meer aan en plofte moedeloos neer in de sneeuw. Hij legde zich daar even te slapen en beloofde zijn mama morgen verder te zoeken.
De kleine engel sliep pas net toen hij vlak bij hem zacht gesnik hoorde. Hij deed zijn ogen open en zag een prachtige dame met lang, bruin krullend haar, die haar ogen depte met een zakdoek en de schouders verdrietig naar beneden liet hangen. Het hemelkind stond op om haar te troosten, maar dacht toen plots aan wat de grote engel had gezegd. ‘De mensen kunnen jou niet zien’. Hij begreep nu waarom niemand hem geantwoord had. Toch voelde hij zoveel meelij met haar dat ‘ie zijn vleugels uitschudde en zachtjes naar haar toe vloog om zijn hand op haar schouder te leggen. Hij gaf haar liefde, warmte en licht. Tot zijn verbazing draaide de prachtige dame zich om, alsof ze hem gevoeld had, maar ze zei niets. En dat hoefde ook niet. Ze droogde haar tranen en glimlachte naar het hemelkind; het was net of ze hem kon zien. De kleine engel keek haar diep in de ogen aan en zag dat zij een heel bijzondere moeder was; een moeder die vanavond bezoek zou krijgen van haar eigen engeltje.
Toen bedacht de kleine engel hoe hij zijn eigen moeder gevonden had, daar boven in de wolken, en hij deed weer precies zo als hij die avond had gedaan met al die lichtjes aan. Hij sloot zijn ogen en dacht aan zijn familie, aan hoe zij nu rond de tafel zaten en de kaarsjes wederom brandden, eentje speciaal voor hem. En terwijl hij dat dacht, was de kleine engel plots daar, precies waar hij zijn moest. Zijn broertje en zusjes speelden samen met papa en mama een spel, ze lachten en praatten, aten een hapje en dronken er wat bij. De kleine engel dacht even dat hij voor niets gekomen was, want ze hadden zoveel lol zonder hem, maar toen zag hij dat ze allemaal telkens even naar zijn kaarsje keken. Net alsof hij erbij was. En dat was hij ook.
De kleine engel zat daar de hele avond te genieten, zonder dat iemand hem zag. Het maakte hem zo gelukkig om zijn familie weer te zien, zo blij dat zij plezier hadden, dat hij zich helemaal warm voelde van binnen. En nadat de kinderen naar bed gingen, zaten papa en mama nog even op, met hem in hun midden. Hij zag hoe mama af en toe stiekem een traantje wegveegde en kroop bij haar op schoot, nestelde zich dicht tegen haar aan. Hij gaf haar warmte, liefde en licht. Ook zijn papa en mama gingen naar bed en het hemelkind legde zich tussen hen in, wachtte tot de lichten uit waren en alles helemaal stil en zei toen heel zachtjes ‘welterusten.’ ‘Welterusten…,’ antwoordde mama.
Jaaaaaa! De tweede druk van ‘Liever bij mij…’ is onderweg! 🙂 Op vijf februari komen de nieuwe boeken aan en een week later (precieze datum volgt) zal de titel in (bijna) alle boekhandels in Nederland én België te bestellen zijn!
Het voordeel van dit hele avontuur was dat ik geen tijd had om zenuwachtig te worden voor Wereldlichtjesdag (13 december). Uiteraard was ik dat uiteindelijk wél… niet alleen vanwege de boekpresentatie, maar ook omdat meer dan de helft van de deelnemers van ‘Liever bij mij…’ naar Limburg was afgereisd om hierbij te kunnen zijn. En ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik nu typisch zo iemand ben die zich dan druk gaat zitten maken over of die lieve mensen mij ‘in het echt’ wel zo leuk vinden. Hier ga ik aan werken dit jaar, heb ik mezelf beloofd. Ik zeg op zo’n momenten altijd streng tegen mijn hoofd: ‘laat het maar gewoon gebeuren, het is zoals het is,’ maar voelen doe ik dat nog niet. Misschien komt dat wel als ik het maar vaak genoeg herhaal. Dingen hoeven niet altijd goed of slecht te zijn, vaak zijn ze gewoon en dat is oké.
Kusje in de Wind 