Hallo, ik ben Milanda Stalman – Houben
Moeder van Maartje, Anne, Axel* (28 Januari 1999) en Steef; zorgmoeder van Jeroen en Kim.
Ik ben er trots op dat ik mijn verhaal mag en kan delen in deze bundel. Het is een eer naar de papa van Axel*, waar we tien jaar geleden afscheid van moesten nemen. Wat was hij trots op zijn eerste zoon.
Het verlies van een kind gaat nooit over. Het gaat niet gepaard met tijd. Je draagt het mee in je verdere leven en verweeft het in de dagelijkse dag.
“Mama…. Woont Lieve dan ook in mijn hartje?” vraagt vierjarige Sofie aarzelend, maar met een grote glimlach rond haar lippen. Verwonderd laat ze haar vingers nog eens over de laatste bladzijde van het prachtig geïllustreerde boek glijden, alsof het haar een van de grootste geheimen ontrafelde. Ik moet nu toch wel een keertje slikken hoor, maar antwoord dan: “Ja, Lieve woont ook in jouw hartje.” En het mooie is dat er geen grotere waarheid bestaat dan dat. Wij nemen overledenen mee in ons hart, hoe oud of jong ze ook zijn.
Of het op de een of andere manier te intiem was om erover te vertellen, vroeg hij voorzichtig, doelend op het engeltje dat op mijn voet geschreven staat. Daarop keek ik prompt naar de groene laarsjes onder mijn paarse jeans, alsof ik daar het antwoord vinden zou. Mijn tenen wiebelden ongeduldig, in afwachting van wat mijn hersens zouden produceren, maar die kregen op hun beurt gewoonweg kortsluiting en lieten mijn lippen een stamelend “ehhh…” voortbrengen. Onder begeleiding van twee roze wangen, want alleen het woord intiem al maakt me doorgaans nerveus, verplaatste mijn blik zich naar de tien vingers die er iets over moesten zeggen. Dat intieme informatie me nog steeds zenuwachtig maakt, daar moet ik zelf weleens om grinniken overigens. Alsof het schrijven van een boek mijn meest intieme gedachten niet al lang heeft blootgelegd.
Lees Meer
Mijn naam is Larissa van Tuijl. Ik ben 31 jaar oud en op 11 oktober 2013 voor de tweede keer moeder geworden, van mijn prachtige dochter Femke*. Ik heb nog een ouder dochtertje, Lieke, nu 2,5 jaar en een zoontje, Sander, nu 6 maanden. We wonen met z’n allen in Nieuwstadt, Limburg.
Ik ben blij dat ik mijn verhaal mag doen voor het project, ‘Liever bij mij…’. Ik hoop dat mensen na het lezen van dit boek inzien dat een verhaal van een overleden kindje niet eindigt hij de begrafenis of crematie, maar dat ouders dit verdriet hun hele leven lang met zich mee dragen.
Mijn naam is Myrthe. Samen met manlief Jule en onze Duitse herder Mila woon ik in Heerlen.
Zwanger worden bleek voor ons niet vanzelfsprekend te zijn. Na een jaartje proberen hebben we de stap naar het ziekenhuis gemaakt. Daar doorlopen we het fertiliteitsonderzoek. Met behulp van hormoonmedicatie zijn we een aantal maanden later eindelijk in verwachting van ons eerste kindje. Het is een onbezorgde zwangerschap. We genieten volop van het kleine wondertje in mijn buik. Een meisje, blijkt later bij de geslachtsbepalingsecho.
Tijdens een reguliere controle worden wij geconfronteerd met een echo waarop geen kloppend hartje is te vinden. Binnen enkele seconden stort je hele wereld in elkaar. Je valt in een diepe put van intens verdriet. En dan zie je je kindje op de echo, op de bodem van je baarmoeder liggen. Stil. Geen knipperlichtje te bekennen. Geen trappelende beentjes. Opeens houdt je toekomst op met bestaan. Ons dochtertje Sophie* werd op 4 oktober 2014 om 8.34 uur stil geboren.
Ooit, lang geleden toen ik nog een meisje van drie jaar was, ontmoette ik mijn buurjongetje Maarten. We groeiden samen op. Speelden, mopperden, en deelden onze jeugd samen. We werden groot en vlogen uit.
Maarten ben ik nooit uit het oog verloren, en langs de zijlijn zag ik op afstand hoe hij zijn lieftallige vrouw Irene trof. Ik zag hoe zij samen een gezin lieten groeien, lieten bloeien. Kindertjes met haar haar en zijn ogen. En toen kwam Lieve*… Als een toeschouwer zonder stem wist ik niet wat te zeggen. Ik wist wel dat mocht het moment komen dat ik ze ooit zou kunnen helpen, ik dat zou doen.
Dat moment is nu. En wel met de enorme eer dat ik de cover van Liever bij mij… mag verzorgen. Ik hoop dat ik kan waarmaken wat deze kindjes verdienen. Iets tastbaars van iets wat je niet meer kan aanraken..
Wij zijn Jan en Jessica. Vorig jaar waren wij 13 jaar bij elkaar en dat hoopten wij te bekronen met het stichten van een gezin. Op 24 oktober 2014 zijn wij de trotse ouders van Joppe* geworden. Ons prachtkereltje is echter op het moment dat de bevalling zich aandiende, na 40 weken en 4 dagen zwangerschap, als gevolg van placenta abruptio (een vroegtijdig placentaloslating) in mijn buik komen te overlijden. Wat begon als een prachtige dag is geëindigd in een nachtmerrie.
Voor mijn mooie meid, Lieke
Moederschap. Overal om me heen hoor ik dat het een proces van loslaten is. Vanaf het moment dat je kind geboren is begint het loslaten. De navelstreng wordt doorgeknipt. Na een paar maanden verdwijnt de borstvoeding. Mijn mooie zoon Ruben is nu bijna 2 jaar en ik heb het loslaten nog steeds helemaal niet onder de knie. Ren overal achter hem aan, probeer hem op te vangen als hij valt. Vind het heerlijk om lekker met hem op de bank te knuffelen en een verhaaltje te lezen voor het slapen gaan.
Ik had gehoopt dat het dit jaar gemakkelijker zou zijn, maar dat is het niet. Vandaag ben ik als eerste wakker. In ons bed liggen drie kindertjes te slapen. Sofie en Bram in het midden, Sara ondersteboven, met haar hoofd bij het voeteneind, tussen onze benen. Waarom liggen ze in godsnaam allemaal bij ons in bed? Ja, dat vraag ik mij op die momenten ook weleens af. Maar het antwoord is simpel. Omdat wij zacht gekookte ouders zijn. Daarom.
Lees Meer
Mijn naam is Diana en ik ben getrouwd met Egbert. Op 18 november 2014 zijn we de trotse ouders geworden van Rimke. We hadden een hele goede zwangerschap, alles leek heel goed te gaan, tot aan het moment van de medische echo. Na een vruchtwaterpunctie en 3 weken onzekerheid kregen we de uitslag. Onze lieve meid had een ernstige chromosoomafwijking waardoor we geen andere keuze hadden dan de zwangerschap beëindigen.
Kusje in de Wind 