Donderdag 17 oktober 2013, zwanger van ons eerste kindje, een dochtertje. Ons wondertje, want een zwangerschap was al jaren eerder uitgesloten bij mij. Morgen zouden we op controle gaan.
Ik verheugde me maar was ook nerveus, want ik voelde haar zo slecht deze week.
En dat onderbuikgevoel dat me de hele zwangerschap al achtervolgd had… Iedereen wuifde het weg. Het was vast omdat ze zo een wonder was dat ik het niet durfde te geloven.

Ik hoopte dat ze gelijk hadden, ik hoopte het zo.

De ochtend van de 18^e oktober. Opeens was ik niet nerveus meer, de zon scheen en voor de allereerste keer in al die weken ging ik de deur uit voor een controle met een goed gevoel.
De eerste keer dat ik genietend op pad ging, wetende dat we ons meisje zouden horen of misschien zelfs even zien. De eerste keer dat ik eens niet dacht: ‘Wat als nu haar hartje gestopt is’.

Op het moment dat de beelden verschenen heb ik even, ik denk onbewust, gedacht: ‘Wat ligt ze raar’. De gynaecoloog ging met de echo van haar hoofd naar haar romp en zei niks. Stilte, bij hem, bij de assistent, stilte in mijn buik, een oorverdovende stilte.
Nu achteraf heb ik vaak nachtmerries en dan droom ik over dat moment. Dan denk ik wat ik toen ook dacht, maar niet durfde toe te laten. De gedachte: ‘Ze is stil, ze beweegt niet, ze is…’

Ons meisje was overleden, haar hartje was gestopt. Het was stil… zó stil.
Ik kan het niet beschrijven, met geen woord, geen emoties, op geen enkele manier; wat er door me heen ging. Een pijn die onbeschrijfelijk is. Nog steeds snijden de herinneringen van dat moment door mijn hart. Ik had altijd de angst dat dit op een dag zou gaan gebeuren.
Een zieke film, een nachtmerrie, de gedachte: ‘Dit gebeurt niet echt.’
‘Morgen sta ik op en dan is deze nachtmerrie voorbij….’

24 oktober 2013. Om 9.32 uur is na een lange bevalling onze dochter Evy* geboren. Het was stil en het bleef stil. Maar toch herinner ik me dat ene kleine moment als een van de mooiste uit mijn leven.

Want hoe stil het ook was en hoe anders het had moeten zijn, op het moment van haar geboorte was er liefde en trots. Ik kon niet stoppen met naar haar te kijken. Ik hoorde niemand meer, behalve haar papa die zachtjes huilde en zei dat ze perfect was en zo mooi.
Alle pijn, alle verdriet, waren heel even weg.
Er was geen verdriet, er was trots en blijdschap over het prachtig mooie meisje dat wij in onze armen hadden.
Ik vergeet dat moment nooit meer en ben haar er eeuwig dankbaar voor. Op dat moment, om 9.32 uur, maakte ze me mama. Ze maakte me de gelukkigste vrouw ter wereld, omdat ze me het geschenk had gegeven haar op de wereld te mogen zetten en te mogen zien. Ik was mama geworden en mijn man papa. Wij hadden een dochter.
Geen moment realiseerde ik me dat ze niet leefde, dat hoefde even niet. Dit was ons moment, van haar, haar liefste papa en mij.

Na het verlies van ons meisje wilde ik iets doen om ook anderen te steunen in hun verlies en verdriet. Ik bleef de drang voelen om voor Evy* te kunnen zorgen. Ook na de geboorte van onze regenboog zoon Noah (wellicht zelfs daarna nog meer). Ik weet hoe moeilijk ik het vind om amper foto’s te hebben. Nooit zullen er nieuwe foto’s komen, geen nieuwe herinneringen. Ik weet hoe belangrijk wij het vinden dat ze gezien wordt als deel van ons gezin, hoe fijn we het vinden haar naam te horen en hoe fijn het voelt als mensen haar geboortedag herinneren. Vanuit die gedachte ben ik gestart met het maken van illustraties. Illustraties die heel persoonlijk zijn.
Een herinnering, een tastbaar stukje liefde van gemiste kindjes. Een fantasie tekening, in een wereld, mooier dan hier, omringd met liefde. Krachtig, maar ook lieftallig en altijd gemaakt met alle liefde.
Het gevoel dat ik erin wil leggen is het gevoel dat ik zelf ook zo graag probeer vast te houden. Het gevoel dat we hadden op het moment van onze dochter haar geboorte. Een zo klein en kort moment waar de stilte, de pijn, even op de achtergrond waren en liefde en trots overheersten.
Dat gevoel hield en houdt mij staande. Het inspireerde me, de trots voor ons eerste kindje, om illustraties te maken die dat gevoel bij ouders kunnen oproepen.
Warmte, geborgenheid, maar vooral trots en liefde.

Tijdens het illustreren zorg ik voor mijn dochter Evy* en zorg ik voor anderen.
Ik ben enorm dankbaar dat zij me dit heeft gebracht en dat ik uit het grootste verdriet iets moois mag creëren. Naast deze persoonlijke op maat gemaakte aquarel illustraties is er nu ook een wenskaarten lijn, speciaal voor na overlijden en bij herinneringsdagen van overleden kindjes.

De naam Star & Rainbow is dan ook opgedragen aan de twee meest dierbare kostbaarheden in mijn leven, en mijn inspiratie: mijn dochter Evy* (Star) en mijn zoon Noah (Rainbow). Mijn sterrretje en mijn regenboog!

“Mama, wat doen engeltjes zoal in de hemel?” Al starend naar de blauwe lucht stelt mijn dochter deze vraag. Het waait redelijk hard. Korte plukken haar komen los uit Sara’s dunne vlechtjes en dansen over haar gezichtje. Samen kijken we hoe de wensballon, die wij voor Lieve hebben losgelaten, langzaam verdwijnt. “Die gaan naar de wolkenschool,” zeg ik dan.

Als onze gele wensballon nog maar een klein zwart stipje in de hemel is, geeft de wind er een flinke ruk aan. Dit gaat niet onopgemerkt voorbij aan de kinderen, Sara schrikt er zelfs een beetje van. “Huh, wat gebeurt en nu?” Haar blik verlaat even dat stipje in de lucht en ze kijkt me verbaasd aan. Ik knipper een paar keer om mijn eigen vochtige ogen te verbergen voordat ik haar aankijk. Dan antwoord ik “Oh, dat is de engeltjespostbode. Die brengt de ballon naar Lieve.” Sara is weer gerustgesteld. Ze heeft zich namelijk ontzettend veel moeite gedaan om de prachtige teksten van familie en vrienden die op deze ballon staan, aan te vullen met haar eigen naam en tekening. Een echte brief voor Lieve. Die moet wel aankomen natuurlijk. Het postbode-idee spreekt Bram ook wel aan. “Ja,” zegt hij dan, “Die weet waar Lieve woont.” Hij zegt dat tegen Sara, niet tegen mij. Alsof hij haar wel even uitlegt hoe het zit. Zijn vinger wijst de lucht in en maakt een vloeiende beweging naar rechts. Zo van…In die straat van de hemel is het huisje van Lieve.

Bram’s voetjes schuifelen lichtjes over het gras van het strooiveld. Hij kijkt er een beetje bedenkelijk naar. Dat grijzige poeder vindt ‘ie wel interessant. Ik vraag me af of ik hem nu moet zeggen dat hij niet door dode mensen mag trappen. Zelf vind ik het maar luguber, maar de kinderen trekken zich er niets van aan. Dat sterkt mijn idee dat er van die verbrandde lichamen geen energie meer achterblijft. Het is alleen maar as. Kinderen zijn wel de eersten die zoiets opmerken.

Als de wensballon verdwenen is lopen we langzaam terug richting auto. Hoewel het net nog zo waaide lijkt het nu windstil. Het is ijzig koud, echt nog winter. Maar door het zonnetje en de bloemen die overal verspreid liggen lijkt het toch een beetje lente. Samen genieten we van de zon op ons gezicht.

“Wat doen engeltjes nog meer de hele dag?” Vraagt Saar. Ze huppelt er een beetje bij. “Wolkenspringen!” Zeg ik dan. “Oh, en doen ze ook verstoppertje?” “Maar natuurlijk, en luchtzwemmen, vleugeltikkertje en een middagslaapje.” Sara kan er wel om lachen. “Heeft Lieve ook vleugels?” “Nou ik weet het niet, misschien kleintjes. Hij zal wel eerst vliegles krijgen,” leg ik uit. Ik zie het al helemaal voor me. Samen maken we het moeilijke toch dragelijk. En engeltjes hebben het maar druk hoor, in de hemel.

Het fysieke boek ‘Kusje in de wind’ en zijn voorloper ‘Zes kleine voetjes en één paar vleugels zijn helaas uitverkocht. Deze boeken zijn wel nog verkrijgbaar als e-book via bol.com, of je kunt ze gratis lezen als je lid bent van kobo-plus.

Dinsdag 25 maart 2008

Wat duurt wachten lang! Het is zo dubbel. Enerzijds wil ik jou niet loslaten, nooit bevallen, dan is er geen probleem. Anderzijds wil ik uit die onzekerheid. Weten of je zal overleven!? Ik wil verder met het leven.

Woensdag 7 mei 2008

Dag Vlindertje, als het goed is, dan breng jij over een weekje jouw laatste uurtjes door op je veilige plekje in mama’s buik. Jouw geboorte staat al gepland in de overvolle agenda van het universitair ziekenhuis. Het ganse team weet dat het op 14 mei klaar moet zijn voor jouw komst op de wereld! Wat is het spannend! Soms denk ik dat je toch eerder zal komen. Ik weet niet waarom. Gisteren was je weer minder actief, vandaag heb ik je nog amper gevoeld… Weliswaar is het nog maar negen uur, maar toch. Het had me gerustgesteld indien ik al een schopje van je kreeg. De dagen ervoor was je duidelijk aanwezig en dat was volop genieten!
Buiten is het heerlijk zomerweer. Ook dat is genieten! Het lijkt wel vakantie en toch zit binnen in mij onrust. ’t Wordt lastig, die continue spanning in m’n lijf, in m’n hoofd. Nu ga ik echt verlangen naar het moment dat je er bent, maar dan voel ik me zo schuldig om dat verlangen. Pas na je geboorte zullen we weten of je longen goed genoeg ontwikkeld zijn om te overleven of om te opereren… Pas na je geboorte zal de medische mallemolen écht beginnen voor jou. Dubbel gevoel. Dipdag.

Vrijdag 9 mei 2008

M’n Vlinderkind, wat zie ik je toch graag! Wat kijk ik ernaar uit om je te knuffelen en te kussen en heel zacht te omarmen! Maar wanneer zal dat zijn? Het leven is zo onzeker. Het maakt me bang. Misschien zit ik hier over een weekje alweer te schrijven met een lege buik.
Ik hoop zo dat je bij ons mag blijven! Je bent zo welkom! Wat zouden we doen zonder jou? Wat zou alles plots leeg zijn. Stil en kil, hoewel het volop aan het zomeren is… 28°C.
Gisteren opnieuw op controle geweest. Je doet je best. Het stelt me gerust. Nog vijf keer slapen.

Dinsdag 13 mei 2008

We zijn weer thuis. Met jou. Maar het was geen thuiskomen met een dood kind. Verschrikkelijk. Er zijn geen woorden voor.
Moederdag begon zo mooi. Heerlijk ontwaken met grote broer in bed terwijl papa om broodjes was. Buiten ontbijten met een versje van Ilo en cadeautjes voor mama. We genoten van de ochtendzon, maar voor ons scheen de zon slechts tot een uur of twee…
Het was rond tien uur toen ik dacht dat ik je nog niet zoveel had voelen bewegen. Niet sinds ’s morgens vroeg toen ik opgestaan was voor een routinetoiletbezoekje. Wel ben ik er zeker van dat ik je voor dag en dauw nog heb voelen bewegen, want altijd als ik wakker werd had ik de gewoonte om te wachten met terug inslapen tot je even een teken van leven gaf. Zo ook die nacht.
Het was een gemoedelijke Moederdagmorgen, dus mama wou zich niet teveel zorgen maken. Tegen de middag drong het door dat ik echt nog geen schopje gekregen had. De zorgen borrelden op, maar goed, je had ons al zo vaak doen schrikken door minder te bewegen. Ik besloot te wachten tot twee uur om zelf even naar de harttonen te luisteren. Je zou wel gauw wakker worden…
Twee uur ‘s middags: na lang zoeken, geen harttonen te horen. We besloten om over een uurtje nog eens te luisteren, maar stiekem wist mijn ‘vroedvrouwenverstand’ al wat mijn moederhart niet wou weten.
Drie uur: geen harttonen. Er was geen paniek, enkel het besef dat het écht niet goed was. We trokken richting ziekenhuis, maar eerst moesten we Ilo nog bij oma en opa brengen. Oma had heerlijke taart voor de ‘feestdag’ en ik kon het niet over mijn hart krijgen om geen taart te eten voor Moederdag. Het was feest voor de moeders, dus ook voor haar en mij. De taart smaakte me eigenlijk wel, maar papa had er geen zin in. Hij liep wat te ijsberen in de keuken en maande aan om te vertrekken. Maar hoe langer ik het kon uitstellen om het verdict te horen, hoe veiliger me dat leek. We namen nog even de tijd voor dé verrassing voor oma: “Wil je meter worden!?” “Ja zeker,” antwoordde ze trots, en angstvallig hoopte ik dat ze écht meter zou kunnen worden.
De rit naar het ziekenhuis verliep in stilte. Vrezend voor wat komen zou, zaten we verweesd naast elkaar. Onderweg belde mama de gynaecoloog dat we in aantocht waren. Ook zij wist wellicht al welk echobeeld ze kon verwachten…
Ik kan me het beeld niet meer goed voorstellen, evenmin de woorden of de blikken. Ik weet niet veel meer van het moment dat de wereld stil stond, dat we het vreselijke verdict te horen kregen waar we al enkele uren voor aan het vluchten waren.
Mors in utero. Dood in de moederschoot. Dat scenario hadden we niet voorzien. Er was geen mega gemedicaliseerde bevalling meer nodig. Er moest helemaal niet getwijfeld worden over al dan niet opereren. Er is nu geen maandenlange couveusestrijd. Geen sondes, slangen of prikjes. Er is enkel de dood. En ongeloof.
Ongeloof. Hoe kon dat? Amper drie dagen voor de dag van de geplande inleiding in het universitair ziekenhuis? Moesten we hem eerder geboren laten worden? Had hij geen tekens genoeg gegeven dat het daarbinnen toch niet optimaal was? Verdomme toch, amper drie dagen…

Dinsdag 20 mei 2008

Ik wil schrijven om niet te vergeten, maar ik weet niet wat. Het is zo leeg in mij. Er zit niets in mij. Zelfs geen woorden. Soms doen we gewoon. Vandaag naar de winkel geweest. Kleren kopen voor papa en Ilo. Toch even naar de babykleertjes gekeken. Kan het niet laten. Lijkt me ook nutteloos het te ontwijken. Word er nog steeds door aangetrokken… Naar de boekenwinkel geweest. Amper een boek over rouw te vinden. Triest.

Hannelore Waeles schreef mee aan het boek ‘Liever bij mij…’, dit is een deel van haar verhaal. Wil je haar verhaal en dat van 32 andere lotgenoten lezen? Het boek is te bestellen bij je lokale boekhandel of via de webshop van Kusje in de wind.

Hannelore is tevens de auteur van het prachtige prentenboek boek ‘Ono, een bijzonder broertje’.

Maandag. “En, zijn jullie al druk bezig voor Moederdag?” vraagt Bram (9) aan zijn zusjes. Beide dames schrikken zich een hoedje en de oudste, Sara (11), herpakt zich snel en zegt “Nee! Jij wel zéker?” “Ja joh, ik ben vóór de meivakantie al begonnen met een supergeheim project.” Meneer draait zich om en knipoogt heel gemeen naar mij.

Elk jaar opnieuw symboliseert zo’n opmerking de start van vele plagerijtjes en geheimpjes om mij om de tuin te leiden en op stang te jagen. Zelf doe ik daar natuurlijk even hard aan mee… Ik beweer dan dat ik cadeautjes ga zoeken als ze naar school zijn, of dat ik in hun tas gespiekt heb of dat ik gedachten kan lezen en allang weet wat ze aan het maken zijn. De week voorafgaand aan Moederdag vind ik eigenlijk veel leuker dan de dag zelf.

Ik krijg af en toe fantastische hints, zoals “Mijn creatie is echt purrrrfect,” van Sara, en “Er zitten kraaltjes in,” van Sofie (6). Bram kwam thuis met een shirt vol rode en blauwe verf… waarvan hij beweerde dat ik “zo toch nooit kan raden wat hij aan het maken is.” Soms geven de kinderen expres iets bloot, zoals Sofie die per se haar gedichtje al wilde opzeggen, waarop ik dan weer heel hard mijn best moet doen om niet te luisteren. En soms gebeurt het per ongeluk, zoals die keer dat ik de huissleutel in Sara’s rugzak wilde stoppen en plots cadeaufolie zag… Ze reageerde toen zó geschrokken, het arme schaap, dus ik heb haar ervan verzekerd dat ik echt geen inhoud heb gezien. Zo ben ik dan ook wel weer, het moet niet ten koste gaan van de lol natuurlijk.

Ik geef ze ook hints van mijn kant. Zo staan er al zes weken bloemen hier in huis van allerlei lieve mensen die mij beterschap wensten na mijn schouderoperatie. Inmiddels hangt de mitella in de ‘boom’ (Hoera! Nog ‘maar’ 6 maanden fysio) en verwelken de laatste roosjes. “Kijk, het wordt tijd voor nieuwe bloemetjes,” knipoog, knipoog, lieve glimlach. “Ja….,” zegt Sara, “dát zou je wel willen hè!” En daarna hinnikt ze van het lachen omdat ik nog zoveel dagen in ‘spanning’ moet zitten. Enfin, we trekken ons niets aan van het commerciële gedoe en maken er ons eigen ding van. Het is traditie: mijn moeder wordt ook stelselmatig gepest in de weken voor Moederdag.

Er is nog een reden waarom ik de week voor Moederdag leuker vind dan de dag zelf. Ik mis het kindje dat nooit een knutselwerkje maken zal, mijn zoontje Lieve (die nu 7 jaar zou zijn). Ieder jaar opnieuw hoop ik dat het beter gaat, dat de mokerslag van verdriet niet aankomt. En telkens weer gebeurt het toch. Begrijp me niet verkeerd, ik ben ontzettend dankbaar dat ik moeder mag zijn van ál mijn kinderen, maar dat maakt het gemis niet minder. En het blijft onvermijdelijk dat er tussen alle mooie momenten die dag toch tranen ontsnappen. Ieder jaar weer is daar het gevoel van, wat als… Weet je, ik vind dat eigenlijk ook oké. Lieve hoort erbij in ons kinderrijke gezin. Ik mag op zo’n dag best óók verdriet voelen.
Op die momenten ben ik er dankbaar voor dat ik elk jaar een mooie dichtbundel mag samenstellen voor Moederdag, met hulp van veel andere sterrenouders. Voor mij is dat mijn cadeautje van Lieve. ❤

Waar ik dit jaar extra bij stil wil staan zijn de moeders die geen kinderen in huis hebben, de moeders die onzichtbaar zijn. De sterrenmoeder die afscheid moest nemen van haar oudste kind en waar (nog) geen broertje of zusje is. De wensmoeder die zó graag kinderen wil, maar moeilijk zwanger kan worden en vast zit in langdurige, emotioneel en lichamelijk zeer zware trajecten. De moeder in haar hart, die weet dat ze geen kinderen kan krijgen, die misschien wel tig keer wachtweken of een miskraam heeft gehad en steeds opnieuw afscheid moest nemen van een stukje hoop…

De afgelopen weken ben ik hard aan het werk geweest met de redactie van het werk ‘De hoop voorbij’ van Carla Beukers, waar ik uitgever van ben. Hierin beschrijven 27 mensen hoe het is om ongewild kinderloos te zijn. En ik zal heel eerlijk zijn, ik kan me niet voorstellen hoe het is om dit te ervaren, om hiermee om te gaan, om te rouwen om het kindje dat nooit kwam. Het lezen van hun verhalen heeft mij echter wel een zeer waardevolle inkijk gegeven in wat zij doormaken. En ondanks dat er geen kindje rondhuppelt in hun huis, zijn ook deze vrouwen moeder en deze vaders vader! Het boek heeft me geleerd dat moeder- of vader-zijn vanuit je hart komt. Of je nu wel of niet in verwachting bent geweest, of hoe lang, er is steeds sprake van een diep gevoel van gemis. Waar ligt de grens tussen dromen, verlangen, hopen en verwachten? Wat mij betreft verdienen jullie net zo hard een bloemetje op Moederdag ❤

Lieve allemaal,

Het is gelukt! Het project voor de dichtbundel ‘Altijd mijn alles’ gaat definitief door ❤
Ik heb al ontzettend veel mooie gedichten en lieve berichtjes voor kindjes ontvangen, bedankt voor jullie enthousiaste deelname!

Inmiddels heb ik ook afspraken gemaakt met de drukker. De bundel wordt dit jaar ietsje later geleverd dan normaal, namelijk begin mei. Nog ruim op tijd voor Moederdag en Vaderdag dus. De reden hiervoor is dat ik eind maart geopereerd word aan mijn schouder en dan 6 weken weinig tot niets kan met mijn linkerarm. Zo heb ik iets meer tijd om te herstellen voordat alle boekjes arriveren.

Dat betekent dat de deadline voor het aanleveren van de drukbestanden ook iets later valt en dat ouders die nog willen deelnemen nog de tijd hebben hiervoor 🙂

Je kunt tot 20 maart een berichtje voor je kindje (max. 140 tekens) of een gedichtje insturen (zolang er ruimte is in de bundel).

‘Altijd mijn alles’ is vanaf vandaag te reserveren in de webshop.

Wil je de bundel meteen ontvangen als ‘ie er is in mei? Dan bestel je het beste in maart! Ik maak je pakketje dan vast klaar.
Wil je naast de dichtbundel ook een naamengeltje bestellen? Bestel dan UITERLIJK 28 maart, hierna kan ik namelijk helaas tijdelijk geen engeltjes maken! Ik heb hier echt beide handen voor nodig en de kans is groot dat het voor Moederdag dan niet meer lukt.

Ik hoop dat jullie zo alle info hebben 🙂 Heb je nog vragen, dan mag je die hieronder stellen of via de mail!

Meer info over de bundel? Lees dan hier verder…

Liefs,
Irene

Lieve allemaal,

Het project ‘Kindje in mijn hart’ startte in 2015 als een cadeautje voor Vaderdag en Moederdag, een blijvend eerbetoon aan de liefdevolle herinneringen van ouders die een kindje ontbreekt. Zeker op bijzondere dagen is het gemis dat zij ervaren extra aanwezig en dan is het fijn om te zien dat ook het kindje dat er niet meer is, altijd bij het gezin zal horen. Een boekje dat een stukje troost brengt op moeilijke dagen, met lieve gedachten en fijne herinneringen.

In 2015 verscheen de bundel ‘Kindje in mijn hart’ (helaas uitverkocht) met gedichten van ‘Kusje in de wind’ en in 2016 kwam daar een tweede bundel bij, waarin ook gedichten van ouders en andere familieleden werden opgenomen. In 2017 start ik het project graag opnieuw op, mits er voldoende animo is om de kosten te dekken. De projecten van ‘Kusje in de wind’ dragen zichzelf op basis van jullie steun, waar ik heel dankbaar voor ben.

Ook dit jaar mogen jullie weer mee-dichten! Je kunt je gedicht toesturen in een word document naar kusjeindewind@gmail.com. De spelregels vind je onderaan dit bericht, lees deze alsjeblieft goed door!

Daarnaast is het ook weer mogelijk om je kindje te laten vermelden in de bundel. De afgelopen twee jaar werd dit gedaan op basis van naam en data, maar dat wil ik in 2017 graag anders gaan doen. Een aantal ouders hebben namelijk de wens uitgesproken om ook andere dingen te vermelden. Je mag zelf een korte boodschap voor/over jouw kindje(s) schrijven, met of zonder data. De volledige tekst mag maximaal uit 140 tekens bestaan. Deze kun je mailen naar kusjeindewind@gmail.com. (ps. dit is ongeveer 1,5 regel in Arial lettertype grootte 12 in een word document / 22 woorden)

Je bijdrage voor inschrijving is 10 euro, je ontvangt hiervoor ook een bundel thuis. Deze kun je vanaf maart bestellen en afrekenen in de webshop. Je ontvangt hier te zijner tijd een e-mail over. Inschrijven is mogelijk tot en met 8 maart.

De regels voor gedichten:

– Je gedicht heeft betrekking op het onderwerp van de bundel: het gemis van een kindje, Moederdag/Vaderdag; verbinding, liefde, herinneren, gemis, troost etc.
– Je mag maximaal 3 gedichten insturen in een word document, voorzien van je naam, adres en e-mail. Onder het gedicht mag je de naam (en eventueel de data) vermelden van het kindje aan wie het gedicht is opgedragen.
– Het gedicht is door jou zélf geschreven, in het Nederlands, en schendt geen auteursrechten.
– Ook gedichten voor kinderen zijn welkom.
– Door in te sturen ga je akkoord met een eventuele plaatsing.
– Let op taal- en spelfouten.
– Je gedicht is niet langer dan 1 A4-tje.
– Geplaatste dichters ontvangen geen royalty’s, maar wel een lief cadeautje bij hun bestelde bundel.
– Gedichten die in aanmerking komen voor plaatsing worden binnen een week na inzending aan de dichter bekend gemaakt.
– Gedichten die niet direct in aanmerking komen voor plaatsing worden in overleg of via een dichtworkshop nogmaals bekeken en (door dichter zelf of redacteur) aangepast voor mogelijke plaatsing.
– Uit alle inzendingen worden vijf gedichten gekozen die voorgelegd worden aan een publieksjury via de Facebookpagina van Kusje in de wind. Alle vijf ontvangen zij een gratis bundel, de winnaar krijgt een mooi cadeau erbij.
– De organisatie beslist over het al dan niet plaatsen van een gedicht.
– De doorgang van deze schrijfwedstrijd is afhankelijk van voldoende deelname.
– Gedichten kunnen worden ingestuurd tot 8 maart.
– Insturen naar kusjeindewind@gmail.com

Veel inspiratie toegewenst en liefs,

Irene

Lieve allemaal,

2017 is inmiddels al in volle gang, maar voor mij begint het nieuwe jaar eigenlijk pas na 21 januari, de dag waarop Lieve* geboren werd. Dit jaar heb ik dat ook zo proberen te ‘vieren’, me gericht op wat hij me gebracht heeft… ‘Kusje in de wind’… En dat voelt fijn, ondanks dat er moeilijke momenten blijven. De voorgaande jaren wist ik nooit zo goed wat ik wilde met deze dag, maar het lijkt nu opeens zoveel helderder. Geen idee waardoor dat komt. Ergens is er ook wel iets magisch aan het getal 7, het aantal kaarsjes dat nu op zijn taart zouden staan. Wie even rondstruint op internet vindt ook wel dat het getal volheid en compleetheid betekent, betrekking heeft op de kosmos en het mysterie van het leven. Het levenswonder is er een van liefde, hoe kort dat leven soms ook is. En de wegen van de kosmos zijn ondoorgrondelijk, al zal de mens nooit stoppen naar betekenis te zoeken. 7 symboliseert ook de voltooiing van een werkzaamheid, of van een verandering van het ik, innerlijke wijsheid. Rouwen is ‘zwaar werk’ en voor mijn gevoel een oneindige trap die je je hele leven zult beklimmen. Dat je steeds moet blijven klimmen betekent echter niet dat je niet hoger komt. Elke trede is er eentje, en hoewel achter ieder obstakel weer nieuwe uitdagingen schuilen, vind ik er ook steeds nieuwe ontdekkingen, nieuwe betekenis en nieuwe moed. 7 voelt voor mij als een nieuwe fase, misschien worden de treden minder hoog en de stapjes lichter, of misschien word ik sterker en beter in staat de grillen van de trap te verdragen. Het is anders nu, dan toen, ik ben anders.

Het mooie aan 2017 vind ik dat ook hier het getal 7 een rol speelt. Voor mij betekent dat ook dat het leven een nieuwe weg in mag slaan, dat het een jaar is om plannen te maken en nieuwe dingen te proberen. Ik wil mijn tijd volop gebruiken dit jaar, want er is zoveel te doen en zoveel te beleven. Mijn scriptie voltooien, dat staat voorlopig even op nummer één. En innerlijke wijsheid komt dit jaar niet alleen in denken, maar ook in leren waarderen. Op 2 januari ben ik van de trap gevallen en nu kan ik mijn schouder niet meer goed bewegen… Waarschijnlijk is het labrum (stukje kraakbeen in de schouder) gebroken/gescheurd, maar verder onderzoek moet dat nog uitwijzen. Ik heb me nooit zo gerealiseerd hoe fijn het is als je lijf gewoon kan waar het voor bedoeld is, als je niet continu pijn hebt en gewoon kunt doen wat je wilt. Zwemmen is echt mijn favoriete sport, mijn ‘zen’-momentje, uitlaatklep, maar nu ik geen tempo meer kan maken en als eenarmige zeeman(vrouw) in het water lig te spartelen (ja, het beeld dat je nu hebt zal ongeveer kloppen 😉 ) heb ik moeite mezelf hier te vinden. Ik raak mijn energie niet kwijt. Het kost even wat tijd…. ik geef niet op en ga mezelf leren hier toch van te genieten. Dit heeft ook met compleetheid te maken, ik voel me nu letterlijk incompleet. Het confronteert me ook met 7 jaar geleden, toen mijn lichaam me voor mijn gevoel zo in de steek liet, toen ik alle signalen die het gaf negeerde, toen ik maar door bleef gaan terwijl ik niet meer kon. Het vertrouwen dat ik sindsdien stukje bij beetje had teruggewonnen heeft nu een deuk opgelopen. De wetenschap dat de huidige blessure (hopelijk) tijdelijk is maakt het makkelijker te accepteren, maar het blijft een harde les. Je lichaam is je tempel. Waardeer wat je lichaam kan en waar het je brengt.

Natuurlijk is 2017 ook een nieuw jaar voor ‘Kusje in de wind’. Ik hoop dat ik dit jaar ook weer een aantal mooie schrijfsels uit mag geven, van mezelf en van anderen ❤ Hieronder vinden jullie de plannen.

• Ik wil jullie eerst even wijzen op een nieuw project: Als uitgever ben ik betrokken bij het boek ‘De hoop voorbij.’ “In dit boek vertellen 30 mensen hun verhaal over hoe het is om ongewenst kinderloos te zijn. Over hun kinderwens, traject, worstelingen, wanhoop, hoop en over de fase daarna. Want hoe is het nou écht om geen kinderen te kunnen krijgen?” Carla Beukers leidt het project en stelt het boek samen. Ik vind het belangrijk dat er meer aandacht komt voor dit onderwerp, want afgezien van het feit dat sommige ouders (meerdere malen) afscheid moeten nemen van een (prille) zwangerschap, nemen ze afscheid van de mogelijkheid om ooit vader of moeder te worden… Je kunt het project hier volgen: https://www.facebook.com/dehoopvoorbij
• Deze week verschijnt de nieuwe uitgave ‘Mijn kleine grote zus’ van Sanne Ovaere en Sofie Buydens! Dit boekje is inhoudelijk gelijk aan ‘Mijn kleine grote broer’ en speciaal geschreven voor kindjes die een grote zus verloren hebben.

• Ik ga mijn best doen om een e-book variant van ‘Kusje in de wind’ te organiseren. Op dit moment zijn er nog een dertigtal gedrukte boeken verkrijgbaar en daarna alleen nog digitaal

• Rond Moederdag en Vaderdag verschijnt er (bij voldoende interesse en inzendingen) weer een gedichtenbundel om ouders juist op deze dagen een mooi cadeau te geven en te ondersteunen. Ouders mogen hier ook weer gedichten voor insturen. Binnenkort zal ik hiervoor een oproepje plaatsen en de mogelijkheid om je kindje in te schrijven. De gedichtenbundel van vorig jaar heet ‘Kindje in mijn hart‘.

• Rond Wereldlichtjesdag hoop ik weer een mooi project te kunnen organiseren. Hoe dat vorm krijgt blijft nog even een verrassing 🙂 De bundel van afgelopen jaar heette ‘Lichtjes vol liefde‘.

Ik hoop dat jullie allemaal mogen groeien dit jaar in waar je mee bezig bent en mogen genieten van alle kleine geluksmomentjes ❤

Liefs,
Irene