Irene van Wesel

Geplaatst op augustus 7, 2015 door Irene van Wesel

Jeannette en Yenthe* ‘Liever bij mij…’ #28

Hallo Allemaal,

Mijn Naam is Jeannette, ik ben getrouwd met Dirk en moeder van Hidde (2004) en ons engeltje Yenthe*(2008).

Wij wonen in het mooie Friesland.

Onze dochter Yenthe* heeft maar 1 week mogen leven. Wij hebben haar moeten laten gaan omdat zij tijdens de bevalling een gebrek aan zuurstof heeft gehad. De oorzaak hiervan was dat mijn baarmoeder is gescheurd op het litteken van de eerdere keizersnede van onze zoon Hidde. Een gescheurde baarmoeder komt niet vaak voor, maar is ook zeker niet uniek.

Graag wil ik ons verhaal vertellen, en doe ik mee met het project ”liever bij mij..”

Liefs Jeannette van der Meer.

Meer over het project lees je hier.

Geplaatst op juli 29, 2015juli 31, 2015 door Irene van Wesel

Joanie en Thomas* ‘Liever bij mij…’ #27

Vaderdag 2013. Nog een dag gaan we als gezin op stap. Met Thomas in mijn buik en Isabella aan mijn hand. Een heerlijke en onbezorgde dag in de zon, vol met plannen voor de toekomst. Vol hoop en goede moed. En ook vol ongeduld om eindelijk ons mooie mannetje te mogen verwelkomen na 9 maanden zwangerschap.

De volgende dag is ons onbezorgde leven in één klap voorbij als de verloskundige ons vertelt dat ons lieve, kleine mannetje niet meer leeft. Geheel onverwacht en zonder enige reden is zijn hartje er zomaar mee gestopt. Die dag wordt de grond onder onze voeten vandaan geslagen. Wat moeten we nu toch? Hoe kan dit nou?

Op 18 juni 2013 komt dan eindelijk de dag waarop we onze eerste zoon in onze armen mogen sluiten. Hij is mooi, zó mooi. Met zachte wangetjes en een klein mondje. Sprekend zijn grote zus. Hij is helemaal perfect en klaar om de wereld te veroveren. Maar toch is het vreselijk mis, want hij doet het echt niet. Hoe hard ik van binnen ook roep dat hij moet gaan huilen, het blijft oorverdovend stil.

In de dagen, weken, maanden na de geboorte van onze Thomas ben ik altijd op zoek naar verhalen van lotgenoten, informatie en mooie teksten. Via Kusje in de Wind kom ik te weten over het project ‘Liever bij mij…’. Het spreekt me meteen aan en ik meld me aan. Ik vind het fijn om mee te doen, om mijn verhaal te kunnen vertellen. Wie weet draag ik bij aan meer begrip voor ouders zoals wij. En Thomas zijn verhaal vereeuwigd te zien in een boek, dat lijkt me prachtig.

Voor alle andere ouders van sterrenkindjes hoop ik dat ons verhaal veel troost en herkenning biedt. Het verdriet van die hele donkere tijd in ons leven, maar ook de hoop dat het ooit weer iets lichter wordt.

Joanie, mama van Isabella, Thomas* en Oliver

Meer lezen over het project kan hier.

Geplaatst op juli 24, 2015juli 24, 2015 door Irene van Wesel · 1 reactie

Natalie en Siebe* ‘Liever bij mij…’ #26

Ik ben Natalie, mama van Siebe. Ik voel me alleszins heel erg mama maar niemand die het ziet. En dat is nu ook de reden waarom ik graag mijn verhaal wil neerschrijven voor het boek ‘Liever bij mij’. Om het ‘stilzwijgen’ rond doodgeboorte en babysterfte te doorbreken en mensen hiervoor uit hun comfortzone te trekken. Om duidelijk te laten zien dat mijn zoon voor altijd een deeltje van mezelf zal zijn, maar dat dat ook met een glimlach kan. Om Siebe zijn verhaal ‘levend’ te houden, zodat hij nooit zal worden vergeten. Om zijn naam te kunnen noemen, wat ik zo graag doe. Om mijn onvoorwaardelijke liefde voor hem te kunnen ‘uitspreken’ in de vorm van een boek. En voor mezelf zie ik het ook wel als iets dat nu bij het rouwproces hoort.

We waren 40 weken zwanger toen de weeën begonnen en we naar het ziekenhuis gingen. In eerste instantie verliep alles normaal: ik werd naar de verloskamer gebracht en werd aan de monitor gelegd. En daar viel de grond onder onze voeten weg. Er was geen hartslag meer. Vanaf dat moment stond onze wereld stil. Onze droom werd in één slag een ware nachtmerrie. Siebe werd stil geboren op de uitgerekende dag en hij was nog mooier dan we hadden durven dromen.

Ik kan wel stellen dat ik een ander mens ben geworden sinds ik mama ben van Siebe. Dat ik een andere kijk op het leven heb gekregen en dat mijn prioriteiten ook anders verdeeld zijn nu. Of dat minder goed is? Neen, dat denk ik niet, het laat me vooral beseffen hoe kostbaar het leven is. Geluk zit vaak in de kleinste dingen en dat is één van de zaken die Siebe mij heeft geleerd…

Je leest hier meer over het project ‘Liever bij mij…’

Geplaatst op juli 17, 2015juli 17, 2015 door Irene van Wesel

Hannelore en Ono* ‘Liever bij mij…’ #25

Een vlinder kan je heel graag zien,

je kan er ontzettend van houden, je kan er dagenlang naar kijken…

maar een vlinder kan je niet lang vasthouden in de palm van je hand.

Je kan hem niet bij je houden in een doosje of een kooitje.

Dan pas gaat hij dood…

Onze lieve Vlinder, ono en hannelore

maand na maand vol spanning op gewacht.

Van zijn gefladder genoten, met een traan in de nacht.

Hij werd niet eens ons mensenkind,

veel te mooi voor ’t leven…

Hij is op 11 mei als Vlinder

gaan vliegen met de wind.

Meer lezen over het project ‘Liever bij mij…’ kan hier

Hannelore is tevens de auteur van het mooie prentenboek Ono, een bijzonder broertje

Geplaatst op juli 10, 2015juli 10, 2015 door Irene van Wesel

Barbara en Faye* ‘Liever bij mij…’ #24

Mijn naam is Barbara. Ik ben 42 jaar en sinds 14 februari 2013 de trotse moeder van Faye Anuja Mirella.

Ik vind het heel mooi dat ik mee kan, en mag, schrijven aan het project ‘Liever bij mij’. Op die manier ligt het verhaal van Faye voor eeuwig vast. Verder hoop ik dat er door dit boek weer meer aandacht komt voor het feit dat er in Nederland veel meer baby’s vlak voor of na de geboorte overlijden dan mensen weten. Dat de gezondheidszorg niet altijd zo goed is als wij denken. Mede door inschattingsfouten, en het feit dat mijn gynaecoloog niet luisterde, is mijn dochter overleden. Ook hoop ik dat er door ‘Liever bij mij…’ meer empathie ontstaat in de omgeving van iedereen die zijn kindje rond de geboorte verloren is. Ik heb het idee dat mensen vaak niet kunnen inschatten wat voor impact dit verlies heeft op je leven en je toekomst als ze je baby niet gezien hebben. Lees Meer

Geplaatst op juli 3, 2015juli 10, 2015 door Irene van Wesel · 2 reacties

Irene, Boris* en Vonkje* ‘Liever bij mij…’ #23

Op de boekenkast in mijn werkkamer staat een doos. Het is een vierkante doos met een deksel, bedrukt in een lief klein rood met wit B.B.-ruitje. Ik heb al jaren niet in de doos gekeken, maar ik weet precies wat erin zit.
Twee positieve zwangerschapstests, een fotootje van een echo en de brief met de uitslag van de vlokkentest. Een hardgroen rompertje met lange mouwen in maatje 56 en een bijpassend mutsje van Rainbow Babies. Een groene sprinkhaan-knuffel aan een lange springveer, voor boven de commode. Als je hem omlaag trekt gaat ‘ie zo leuk springen en hoor je het rammeltje dat erin zit.
Dan nog lieve kaarten van vrienden, familie, collega’s en kennissen met bemoedigende woorden, een kindertekening en een bosje geknutselde bloemetjes dat ik van de dochters van mijn liefste vriendin heb gekregen.
Op de boekenkast in mijn werkkamer staat een doos.
Een doos waarin ik de tastbare herinneringen aan Boris* en Vonkje* bewaar. Lees Meer

Geplaatst op juni 26, 2015juli 10, 2015 door Irene van Wesel

Sarah en Kaat* ‘Liever bij mij…’ #22

In één seconde verandert je leven. Het kindje in je buik leeft niet meer. Al wat je ziet op de echo is stil, geen beweging. De woorden: ‘haar hartje klopt niet meer’. En dan verandert niet alleen je leven maar ook jij zelf. Heel plots maar ook weer niet. Want het is pas na een hele tijd dat je beseft wat het verlies van een ongeboren kind met je doet… Lees Meer

Geplaatst op juni 19, 2015juli 10, 2015 door Irene van Wesel

Stefanie en Kane* ‘Liever bij mij…’ #21

Midden in de heftigste tijd van mijn leven, waarin bij mijn zus een hersentumor was geconstateerd en mijn moeder spontaan verlamd was geraakt door de spierziekte Guillain Barre, kwam op 24 december 2009 ons zoontje Kane ter wereld. Ons lichtpuntje in deze zware tijd. Niet alleen voor mij maar voor ons allemaal. Zoals mijn moeder steeds zei als ik hoogzwanger bij haar aan het bed stond; ” jij hebt iets moois om naar uit te kijken”. Lees Meer

Geplaatst op juni 15, 2015januari 18, 2025 door Irene van Wesel · 5 reacties

Gemis tastbaar maken

“Ik had hem zo graag willen zien mama, waarom mocht ik Lieve eigenlijk niet zien?” vraagt mijn dochter, die dan net zes jaar is. Het is op dat moment al bijna twee jaar geleden dat haar wolkenbroertje geboren werd en ze denkt nog veel aan hem. Bijna dagelijks is hij het onderwerp van allerlei filosofische gesprekken over leven en dood. Ze begint zich nu ook af te vragen hoe dat eigenlijk is gegaan toen; beseft dat ze een stukje afscheid heeft gemist.

Lees Meer

Geplaatst op juni 12, 2015juni 16, 2015 door Irene van Wesel

Brenda, Luca* en Joepie* ‘Liever bij mij…’ #20

Vandaag is het mooi weer en gaan we bloemetjes brengen. Ik ben samen met mijn jongste dochter Ambra. Onderweg komen we de buurvrouw tegen die vraagt hoe het écht met me gaat. Wat ben ik haar dankbaar dat ze dit doet. Dat zijn de kleine (grote) momenten die zorgen dat ik er weer tegenaan kan. Ik geniet van de lente en ik realiseer me dat ik me kwetsbaar en sterk tegelijk voel.

De bloemetjes zijn voor het graf van Luca, onze zoon die op 25 november 2011 is geboren na 24 weken zwangerschap. Bij de 20-weken echo krijgen we te horen dat hij niet levensvatbaar is. We besluiten de zwangerschap uit te dragen om zo lang mogelijk samen te kunnen zijn, maar na een paar weken moet ik die wens opgeven en is hij geboren, een prachtig en verdrietig moment. Luca is tijdens de bevalling in mijn buik overleden.

Lees Meer