Wij, Robert en Saskia, zijn op 31 augustus 2014 trotse ouders geworden van onze dochter *Rosa Fenna Madelaine. Na een zwangerschap van 32 weken kregen wij bij een standaard controle van de verloskundige te horen dat het hartje van onze baby niet meer klopte. Wij waren ons van geen kwaad bewust en dachten dat alles goed was met de kleine.
Susan, Cas*, Tess* & Joyce* ‘Liever bij mij…’ #10
Mijn naam is Susan Plaizier en ik ben de trotse moeder van vijf kinderen: Cas*, Tess*, Joyce*, Joey en Dylan.
Ik doe mee met “Liever bij mij” omdat ik het verhaal van mijn oudste drie kinderen graag wil vertellen.
Troostbundel ‘Kindje in mijn hart’
Zou het niet mooi zijn om een dichtbundel op te dragen aan alle kindjes die veel te kort bij ons mochten zijn en zo ontzettend gemist worden? Om dezelfde verbintenis te leggen als in januari, bij de presentatie van het boek Kusje in de wind, toen de namen van meer dan 200 wolkenkindjes met een wensballon mee de lucht in gingen? Na een symbolisch kusje in de wind, volgt er een hartje als teken van de onvoorwaardelijke liefde die ouders voelen voor hun kroost. De troostbundel Kindje in mijn hart eert en herdenkt alle wolkenkindjes speciaal voor Moederdag en Vaderdag, feestdagen die voor sterrenouders vaak niet alleen vreugde, maar ook verdriet met zich mee brengen.
Patricia en Faas* ‘Liever bij mij…’ #7
Mijn naam is Patricia. Ik ben mama van Robine, Faas*, Mats en Free.
De reden dat ik mee wil doen aan dit project is dat ik graag wil laten weten dat verdriet nou eenmaal hoort bij een gezin met een sterrenkindje. Dat het verdriet een weg heeft gevonden en dat we ondanks de stilte en het gemis ook weer geluk kennen. Ik merk dat veel mensen het niet graag (meer) over hem hebben, misschien omdat de dood dan heel dichtbij komt.
Mijlpaal! Pas zes weken oud en…
Precies zes weken geleden stond er een pallet boeken voor mijn deur, een berg dozen van het formaat: “Help! Wat heb ik gedaan?!” wel te verstaan. Ik zou liegen als ik beweerde dat er geen ‘adem in…. adem uit’- gedachten nodig waren om mezelf enigszins te kalmeren, want het is nogal wat om je eigen schrijfsel vijfhonderd keer af te laten drukken en ik ben niet zo dapper aangelegd.
Maar tegelijkertijd voelde ik ook dat het goed was, dat het zinvol was om de reis die ik vijf jaar geleden begonnen was af te maken, zelfs al zou ik stranden in de eerste doos en de boeken van ellende tien jaar later in de vuurkorf mikken tijdens een nostalgisch avondje herinneringen ophalen. Dit boek, Kusje in de wind, verdiende het om geboren te worden, als cadeau aan ons wolkenkindje Lieve*, maar ook als mogelijke steun voor lotgenoten en hopelijk als eyeopener voor buitenstaanders. Want, en dan heb ik het over alle sterrenouders, onze kindjes verdienen het om benoemd te worden, zij mogen er zijn, hun naam mag gehoord worden en hun verhaal verteld. Ik geloof daar heilig in, dat delen in herinnering het lichter maakt om haar met je mee te dragen.
Maureen en Chloë ‘Liever bij mij….’ #5
Mijn naam is Maureen en ik ben getrouwd met Pieter. Sinds juli 2011 zijn wij de trotse ouders van Chloë*. Ons meisje mocht maar 3 dagen bij ons zijn, maar hoort bij ons gezin.
Als mama praat je graag over je kinderen, zo praat ik graag over Chloë*.
Na 37 weken zwangerschap is Chloë* geboren met een spoedkeizersnede, doordat ik een inwendige bloeding had. Beide hebben we heel slecht gelegen. Ik heb het overleefd, maar door ernstig zuurstoftekort heeft zij veel te vroeg haar engelenvleugels gekregen.
Dankbaar voor mijn eigen leven, wil ik haar herinnering in leven houden.
Luc, Shirley en Nino* ‘Liever bij mij….’ #4
Op 26 juli 2011 werden wij, Luc en Shirley, na een vroegtijdige inleiding trotse ouders van een prachtig mannetje genaamd Nino*; die na een zwangerschap van ruim 20 weken in stilte geboren werd. Zijn geboorte was een moment van vreugde en verdriet: je bent voor het eerst ouders geworden maar je moet meteen weer afscheid nemen.
Voor zijn geboorte kregen wij nieuws dat je als ouders niet wil horen: “Het spijt ons u dit te moeten zeggen maar uw kind zal zich door het ontbreken van het vruchtwater niet zo kunnen ontwikkelen om zelfstandig te kunnen leven.” Je weet niet wat je hoort, de bodem wordt onder je voeten uit getrokken. Vervolgens kom je als ouders voor een onmenselijke keuze te staan, een keuze die je niet wil maken en waarvan wij ons nu met momenten nog afvragen of we wel de juiste keuze gemaakt hebben…
Marieke en Fem* ‘Liever bij mij….’ #3
Ik ben Marieke de Ridder, 33 jaar en mama van 3 prachtige kindjes, Fem*, Denn en Vince! Ontzettend vereerd ben ik om deel te mogen nemen aan de bundel “Liever bij mij….”
Op de eerste plaats omdat ik als geen ander weet hoe het is om mama te zijn van een kindje dat niet mocht blijven en daarom hoop dat andere ouders steun mogen ervaren van onze verhalen. Op de tweede plaats omdat deze bundel hopelijk bijdraagt aan het doorbreken van de stilte rondom het dagelijkse gemis. Ons gemis, maar ook dat van al die andere ouders die dit levenslang met zich meedragen.
Waarom ik het zo druk heb
Er is hier in de straat een huis waar eind november een schoentje minder onder de vensterbank staat. Een schoentje minder dan eigenlijk zou horen. En er zingt één kindje minder mee om de Sint en zijn Pieten te bekoren. Dat kindje zal nooit de smaak van pepernoten proeven of het geluid horen van trappelende hoeven. Het zal niet ondeugend zijn en trekken aan de baard van Sinterklaas, of onder de indruk raken van wild geraas. Een kindje dat nooit een verlanglijstje zal schrijven en, in de hoop een Piet te betrappen, zo lang mogelijk op zal blijven. Dat huis hier in de straat is het onze. En zo zijn er hier in Nederland nog talloze andere huizen waar één, en soms wel meer, schoentjes ontbreken. Lees verder
Dood kindje in mijn buik
Het is stervenskoud buiten, zo vroeg op de dag. Een opkomend waterig zonnetje prikt in mijn ogen, langs kale takken van de bomen en een enkele bakstenen muur die haar de weg verspert. We wandelen naar school met de kinderen, voor de laatste keer alsof alles gewoon is. Gewoon, zoals het altijd was. Maar dat is het niet.
De buitenwereld is bijzonder hard en kil vanochtend, haar striemende wind blaast de zonnetranen mijn ooghoeken uit en mijn gezicht over, terwijl ik stap voor stap de talloze meters die de stoep zich voor ons uitstrekt overwin. Rillend van kou, maar ook van zenuwen, angst, verdriet en ondanks alles stille hoop dat ik zo wakker word uit deze nachtmerrie. Wandelend in het niets, dolend in het nergens, en toch op weg, maar naar wat? Het niemandsland waar wij ons in bevinden, kent weliswaar een overlap met de werkelijkheid, maar schermt zich er op de een of andere manier ook van af. Het ligt als een dikke mist over het leven heen. Af en toe doemt een bekend gezicht op onderweg, dichtbij en toch een wereld van de onze verwijderd, dat we begroeten met een stil goedemorgen. Niet dat die goed is, maar de gewoonte dwingt ons tot deze dagelijkse conventie. Het is een vreemde plek, zo dicht bij de dood. Lees verder
Kusje in de Wind 