Dit jaar komt er voor het eerst ook een gedichtenbundel uit met Wereldlichtjesdag! Een bundel die wordt opgedragen aan alle kindjes die gemist worden, waar zij genoemd en herdacht mogen worden. Een boek dat als co-creatie van vele ouders zal ontstaan en hopelijk een stukje troost, herkenning en mooie woorden zal brengen in donkere dagen.

Wereldlichtjesdag staat voor mij voor verbinding. Samen herdenken in liefdevolle herinnering. Een lichtje van troost in de laatste weken van het jaar.

Lichtjes vol liefde

Via de Facebookpagina van Kusje in de wind is er inmiddels gebrainstormd en gestemd voor een titel! Er zijn meer dan 50 prachtige titels bedacht, waaruit er uiteindelijk vier gekozen zijn:

1. ‘Lichtjes vol liefde’ van Linda van Meer-van Hartevelt
2. ‘Stralende sterrengloed’ van Vanessa Sadones
3. ‘Lichtjesgedichtjes’ van Roos Bodewes-Hooijer
en 4. ‘Engeltjes verlicht’ van Patricia Schoppink.

De winnende titel is ‘Lichtjes vol liefde’ van Linda van Meer – van Hartevelt!

Kindje opgeven

Je kindje opgeven voor plaatsing met naam en data in de bundel kan door onderstaand formulier in te vullen. Je ontvangt dan z.s.m. een bevestigingsmail. Ontvang je deze niet, vul het formulier dan s.v.p. opnieuw in of neem even contact op via irenevanwesel@gmail.com. Door je kindje op te geven bestel je automatisch 1 bundel à €10,- inclusief verzenden. Wil je meerdere bundels bestellen, dan kun je dit op een later tijdstip aangeven.

PS. Graag de naam van je kindje vermelden zoals op te nemen in het boek (met of zonder achternaam) en de geboorte- en sterfdatum vermelden. Indien je kindje op dezelfde dag levend is geboren en gestorven, graag even aangeven i.v.m. de symbolen in het boekje.

Het is helaas niet meer mogelijk om kindjes op te geven voor de huidige bundel.

Gedichten

Ook dit keer is het weer mogelijk om gedichten in te zenden voor de bundel. De organisatie hiervan is nu iets anders ingericht. Zo ontvangen dichters die in aanmerking komen voor plaatsing binnen een week bericht of komen zij in aanmerking voor een gratis online schrijfworkshop/redactie van ‘Kusje in de wind’. En het publiek zal de rol van jury op zich nemen 🙂 Voor de volledige regels: zie hieronder.

De regels:

– Je gedicht heeft betrekking op het onderwerp van de bundel: Wereldlichtjesdag; verbinding, liefde, herinneren, licht, troost etc.
– Je mag maximaal 3 gedichten insturen in een word document, voorzien van je naam, adres en e-mail. Hierin mag je de naam en data vermelden van het kindje aan wie het is opgedragen.
– Het gedicht is door jou zélf geschreven, in het Nederlands, en schendt geen auteursrechten.
– Ook gedichten voor kinderen zijn welkom, zij missen hun broer/zus net zo goed.
– Door in te sturen ga je akkoord met een eventuele plaatsing.
– Let op taal- en spelfouten.
– Je gedicht is niet langer dan 1 A4-tje.
– Geplaatste dichters ontvangen geen royalty’s, maar wel een lief cadeautje bij hun bestelde bundel.
– Gedichten die in aanmerking komen voor plaatsing worden binnen een week na inzending aan de dichter bekend gemaakt.
– Gedichten die niet direct in aanmerking komen voor plaatsing worden in overleg of via een dichtworkshop nogmaals bekeken en (door dichter zelf of redacteur) aangepast voor mogelijke plaatsing.
– Uit alle inzendingen worden vijf gedichten gekozen die voorgelegd worden aan een publieksjury via de Facebookpagina van Kusje in de wind. Alle vijf ontvangen zij een gratis bundel, de winnaar krijgt een mooi cadeau erbij.
– De organisatie beslist over het al dan niet plaatsen van een gedicht.
– De doorgang van deze schrijfwedstrijd is afhankelijk van voldoende deelname.
– Gedichten kunnen worden ingestuurd tot 1 oktober.
– Insturen naar irenevanwesel@gmail.com

Jaaaaa!!! De winnaars van de dichtwedstrijd zijn bekend 🙂

De jury koos de gedichten van Linda van Meer – van Hartevelt, Sanne Ovaere en Anoniem (ingestuurd door Wendy Pijlman) als beste uit meer dan veertig inzendingen vanwege hun originaliteit, herkenbaarheid en/of diepgang. Hun inzendingen zullen een prominent plekje krijgen in de Moederdag/Vaderdag dichtbundel van dit jaar!

Ik heb genoten van de gedichten van alle inzenders. Ze raakten mij steeds opnieuw… Jullie liefde en trots lees je tussen de regels door en dat maakt dat ik dit project als heel bijzonder heb ervaren. Dank jullie wel allemaal. De gedichten van de winnaars mag ik graag ook hieronder delen!

Een dankjewel ook aan de jury die zich met veel liefde en enthousiasme over de inzendingen gebogen heeft.

Cover

Inmiddels ligt de bundel bij de drukker en kan ik jullie de cover laten zien 🙂

De voor- en achterkant van het boekje zijn gemaakt door Anne Wolfs, die een kunstwerkje maakte dat recht doet aan de emoties die wij als ‘sterrenouders’ ervaren. Voorop de lente, verwijzend naar liefde en trots, en engeltjes die samen zijn in het licht, wijzend naar verbondenheid. Achterop de nacht, omdat verdriet en gemis erbij horen, erkend mogen worden en daarmee het licht ook zo duidelijk laten stralen. Omdat de kleuren mooi overlopen en de engeltjes zo lief zijn staat alleen de titel op de cover vermeld.

Het boekje is net als vorig jaar weer samengesteld uit de verzamelde versjes en gedichten van ‘Kusje in de wind’ en draagt daarnaast 19 gedichten van andere auteurs, die hun gedachten met ons delen en een stukje troost en herkenning willen geven aan lotgenoten. ‘Kindje in mijn hart 2016′ telt 80 pagina’s in totaal.

Reserveringen

Alle ouders en familieleden die de bundel gereserveerd hebben ontvangen komende week bericht. Het is inmiddels ook mogelijk om de bundel via de webshop te bestellen voor een bijdrage van €10,- inclusief verzenden. Het aantal exemplaren is beperkt en op = op. De opbrengst wordt net als vorig jaar ingezet voor nieuwe projecten.

‘Kindje in mijn hart’ noemt de namen van en is opgedragen aan kindjes die niet meer bij ons zijn. Vanwege het groeiend animo voor het noemen van kindjes in de bundel heb ik besloten ernaar te streven met Wereldlichtjesdag ook een bundel te publiceren. Was je te laat met het doorgeven van de naam van je kindje en wil je met de volgende uitgave meedoen? Dan kun je hier je gegevens doorgeven.

Het is daarnaast ook mogelijk om gedichten in te sturen via irenevanwesel@gmail.com. Gedichten kun je toesturen in een word-document onder vermelding van je naam, adres en de gegevens (data, naam) van het kindje voor wie het geschreven is.

Onderstaand de gedichten van de winnaars!

Aanstaande zondag bezoek ik samen met rouw- en verliesbegeleidster Milanda (van ‘Liever bij mij…’) de Zwangerenbeurs in Born als informatiepunt voor ‘wat als het anders loopt’. De beurs is niet alleen opgezet voor stellen die in verwachting zijn, maar ook voor andere geïnteresseerden. Uiteraard gaan de boeken mee 🙂 Het evenement is gratis toegankelijk en er is voor kinderen ook van alles te beleven. Meer info over de beurs vind je hier: http://www.dezorggroep.nl/zwangerenbeurs

Nu hoor ik sommigen van jullie denken…. Zwangerenbeurs? Dat gaat toch alleen over roze en blauwe wolken en een fantastische babyuitzet? Ja, was het maar zo dat elke zwangerschap zorgeloos verloopt met een blakend gezonde baby als beloning. De harde realiteit is anders. En de harde realiteit komt helaas vaker voor dan je denkt.

Babysterfte in de buik en rond de bevalling is een goed bewaard geheim voor wie er nooit mee geconfronteerd is, maar feit blijft dat ongeveer 1 op de 100 zwangerschappen ná de twaalfde week alsnog misloopt. Het is natuurlijk prachtig om onbezorgd zwanger te zijn, maar deze mythe gaat ten koste van eerlijke cijfers over wat er kan gebeuren. In de eerste drie maanden houd je er rekening mee dat het anders kan lopen en na die tijd mag je alle twijfels laten varen…. Zo hoort dat toch? Het lijkt wel alsof ‘men’ (de baby-industrie) denkt dat eerlijkheid maar angst zaait in dit geval, of wellicht ligt dat aan de aard van de mens.

Ik vraag me af hoe dat zit. Al voordat we zwanger proberen te raken raadplegen we allerlei naslagwerken over foliumzuur, gezonde voeding en vruchtbaarheid en áls we dan ‘gemakkelijk’ zwanger mogen raken gaan we direct aan de slag met kansen. Omega-3 vetzuren om onze baby een cognitief voordeel te schenken en vooral géén kattenbak verschonen, want dan kun je ziek worden. Om maar een paar voorbeelden te noemen. We trotseren alle mogelijke ongemakken tot die magische twaalf weken gepasseerd zijn en rekenen er op dan in een rustiger vaarwater terecht te komen. Als je jong bent komt het woord ‘mogelijke afwijkingen’ pas halverwege de zwangerschap aan bod. We bestuderen ondertussen hoe onze baby groeit en luisteren geduldig naar de twintigwekenecho-uitleg van de verloskundige, die iets over mogelijke afwijkingen meedeelt. Wat er zou kunnen gebeuren als je kind een afwijking heeft? Daar heeft niemand het over. Dáár word je pas mee geconfronteerd op het moment dat je voor een voldongen feit staat. Dan valt opeens het woord ‘zwangerschapsafbreking’ uit de lucht, dwars door die roze wolk.

Maar… je hebt geluk, jouw baby blijkt kerngezond! Je telt nu af naar week 24, want dan is je kindje levensvatbaar. En weer richten we ons op kansen, hoeveel kinderen overleven het bij 24, 26, 28, 30 weken, als ze te vroeg geboren worden? Niemand zegt: ‘Hoeveel kinderen gaan er dood….’.  En weet je, dat is maar goed ook, want we kijken vooruit naar de toekomst.

En dan. Dán wordt je kindje geboren. Je hebt weer geluk, hij of zij is nog steeds kerngezond. De kraamhulp vertelt je hoe je hem of haar neer moet leggen, ter voorkoming van wiegendood. Opeens valt daar, als donderslag bij heldere hemel, het woord dood. Het lijft wel alsof alleen geboren kinderen dood kunnen gaan… Kraamvisite moet de handen goed wassen, geen koortslip hebben én geen hevige verkoudheid, want aan herpes en het RS-virus kan je baby doodgaan. Worden we daar ongelofelijk bang van? Kunnen we dan niet meer van onze kinderen genieten? Welnee. We worden daar realistisch van en letten op risico’s.

Vanaf onze geboorte worden we met een mogelijke dood om de oren geslagen, van ‘stop geen speelgoed in je mond’ tot ‘probeer geen XTC’ en als we eenmaal volwassen zijn moeten we onze uitvaart maar vast regelen voor als we plots het loodje leggen. Het klinkt misschien idioot, maar volgens mij is het statistisch gezien veiliger voor mij om 31 te zijn, dan het voor een baby is om in een buik te wonen. Hoe confronterend ook, de kans bestaat dat je kindje overlijdt in je buik… en die is niet heel erg klein. Is het dan niet realistisch om daarbij stil te staan? Waarom zouden we daar tijdens een zwangerschap wél bang van worden en wanneer je baby geboren is niet meer? Of accepteren we de zorgen die bij het leven horen meer wanneer we ons kindje vast kunnen houden, kunnen troosten, verzorgen, medisch in kunnen grijpen?

Hoe zit dat nu? Wellicht heeft het te maken met controle, we kunnen er zelf vaak vrij weinig invloed op uitoefenen om het overlijden van een baby in de buik te voorkomen wanneer het zich voordoet. Bijvoorbeeld omdat de dood achteraf geconstateerd wordt of omdat er een afwijking wordt gevonden die niet met het leven verenigbaar is. Bij jongere kindjes wordt er vaak niet eens een oorzaak gevonden voor het overlijden. Dit soort dingen zijn natuurlijk moeilijk te verteren, ze liggen buiten onze macht. Na de geboorte hebben wij, althans voor ons gevoel, meer controle. Denk maar aan het slaapmatje dat de ademhaling registreert om wiegendood te voorkomen. Konden we dat maar in onze buik stoppen…

Het idee dat je baby in je buik of rond de bevalling dood kan gaan is daarnaast ontzettend tegennatuurlijk, want je bent juist aan het ‘bouwen’ aan een nieuw mens. Je creëert nieuw leven, hoe kun je dan rekening houden met een mogelijk afscheid? We kunnen ons kind nog niet zien, niet vasthouden, het is nog niet tastbaar. Een baby in de buik is in die zin ook écht een droom, een werkelijkheid in wording.

Toch is het belangrijk dat er informatie is voor zwangere vrouwen en hun gezin. Ik vind het ook hun goed recht. Ik had het zelf graag geweten voordat ik geconfronteerd werd met een stille baby. Eerlijke feiten en cijfers leiden niet tot angst, maar wél tot een grotere waakzaamheid. De mededeling van de verloskundige: ‘Als je minder leven voelt moet je bellen,’ (om maar een voorbeeld te noemen) krijgt dan zoveel meer betekenis.

Angst is iets dat verwachtende moeders ervaren wanneer ze dit verlies al eens hebben meegemaakt. En ook voor hen zijn we daar, op de beurs. Gewoon om even een praatje te maken en een stukje steun te bieden.

Hoe denk jij erover?

Voor ouders die een kindje verloren hebben zijn Moederdag en Vaderdag vaak moeilijke dagen. Het gemis van de zoon(s) of dochter(s) die er niet bij zijn is dan zoveel meer voelbaar dan anders. De online lotgenotencommunity Kusje in de wind is daarom vorig jaar gestart met de publicatie van een dichtbundel rond deze datum met troostende woorden, vrolijke versjes en gedichten die herkenbare emoties (verdriet en gemis, maar óók liefde en trots) van ouders weergeven om hen een hart onder de riem te steken.De dichtbundel Kindje in mijn hart is een uniek project waarbij ouders de naam en data van hun kindje(s) op kunnen geven om mee te laten drukken, het boekje is op die manier opgedragen aan alle kinderen die gemist worden.

Dit jaar is er een dichtwedstrijd aan de publicatie verbonden. Wil je graag een bijdrage leveren aan de totstandkoming van dit troostgeschenk, stuur je schrijfsels dan op naar irenevanwesel@gmail.com. De mooiste gedichten worden beloond met publicatie! De jury  zal hieruit drie gedichten kiezen die een prijs verdienen, deze winnaars krijgen de bundel thuisgestuurd en een mooi cadeau. De mogelijkheid tot inzenden sluit op 15 maart. De regels vind je onderaan de pagina.

De jury:

Drs. Jeannette Rietberg

Jeannette is van oorsprong Engelse taal- en letterkundige. Na de geboorte en het overlijden van haar oudste zoon Carel is zij auteur, onderzoeker en deskundige geworden op het gebied van sterfte rondom de geboorte. In samenwerking met gynaecoloog Dr. Maria Pel schreef ze het handboek bij zwangerschap na babysterfte Altijd een kind te kort. Daarnaast zet ze zich maatschappelijk in voor verbeterde zorg, meer onderzoek en het bespreekbaar maken van rouw en verlies na babysterfte.

Ruth van den Ijssel

Ruth is uitvaartverzorgster bij en oprichter van IMA afscheidszorg, een organisatie die ouders begeleidt bij het afscheid van hun pasgeboren baby. “Als welkom heten en afscheid nemen samen komt, verdien je speciale zorg,” stelt Ruth, die in 2010 na een zwangerschap van 32 weken afscheid moest nemen van Roman. Roman werd op 24 december stil geboren en mocht mee naar huis tot aan de begrafenis. Dit gaf het gezin de kans ook dochter Mente (2002) en zoon Mink (2004) kennis te laten maken met Roman en afscheid van hem te nemen. Op 11 november 2011 mochten Ruth, Paul en de kinderen hun zusje Maan welkom heten.

Hannelore Waeles

Hannelore werkt als vroedvrouw in het Belgische Zottegem en schreef vorig jaar het kinderboek Ono, een bijzonder broertje. Daarnaast schreef ze mee aan het project Liever bij mij…., waarin ouders vertellen over het verlies van hun kind. In 2008 nam het gezin afscheid van broertje Ono die vlak voor zijn geplande geboortedatum stierf. Grote broer Ilo bleef achter met vragen over dood en verlies, waarop Hannelore niet alleen voor haar eigen zoon, maar ook voor andere kinderen een mooie handreiking schreef. Na de geboorte van Ono verwelkomde het gezin nog twee broers: Otis en Silas.

De regels:

– Je gedicht heeft betrekking op het onderwerp van de bundel: het verlies van een kind.
– Je mag maximaal 3 gedichten insturen in een word document, voorzien van je naam, adres en e-mail. Indien je gedicht aan een kindje in het bijzonder is opgedragen mag je de naam en data vermelden.
– Je gedicht is door jou zélf geschreven, in het Nederlands, en schendt geen auteursrechten.
– Ook gedichten voor kinderen zijn welkom, zij missen hun broer/zus net zo goed.
– Door in te sturen ga je akkoord met een eventuele plaatsing.
– Let op taal- en spelfouten.
– Je gedicht is niet langer dan 1 A4-tje.
– Geplaatste dichters ontvangen geen royalty’s, maar kunnen de bundel wel met een aardige korting aanschaffen. De drie winnaars ontvangen het boek gratis.
– De jury kiest de winnaars uit de gedichten die geselecteerd worden voor publicatie.
– Gedichten kunnen worden ingestuurd tot 15 maart, de winnaars worden bekend gemaakt op 31 maart.
– Insturen naar irenevanwesel@gmail.com

Handige schrijftips? Die vind je op Schrijven Online!

Het is 21 januari 2010. Buiten is het zo koud dat het lood in mijn lijf nog zwaarder voelt dan de afgelopen dagen. Ontbeten heb ik niet, vanwege zenuwen, doodsangst en de te verwachten bijwerkingen van de medicijnen die ik straks moet nemen. Braken, hoge bloeddruk en koorts, dat waren de belangrijkste geloof ik. Oh, en met een beetje pech laat de placenta niet los en wordt het een enkele reis operatiekamer, is me verteld. Met de auto staan we voor het huis van mijn schoonouders. Nerveus wrijf ik mijn vingers tegen elkaar, rillend van de kou. Ingepakt in een dikke trui, samen met de broek die waarschijnlijk het beste zit bij weeën. Mijn man loopt naar de voordeur en belt aan om de bijbel op te halen. Het is best gek hoe ik, iemand die jaren niets met haar geloof gedaan heeft, nu toch terugval op dat grote boek. Het hele tafereel van uitwisselen sla ik gade vanuit mijn ooghoeken, want ik heb geen zin in contact nu. Laat mij maar in mijn eigen wereld. Iets te zeggen is er niet. Mijn grootste zorg op dit moment is dat ik ons kindje niet los zal kunnen laten. Dat ze hem uit mijn armen moeten trekken straks. Dat ik weiger mijn kind af te staan. Het kind dat nog veilig in mijn buik zou moeten groeien. Ik geloof echt niet dat ik hem af zal geven. We melden ons in het ziekenhuis en worden direct begeleid naar kamer 64, het thuishonk voor moeders die van een dood kind moeten bevallen, althans zo voelt het. Gelukkig hoeven we niet lang te wachten voordat de gynaecoloog komt vertellen wat de bedoeling is en ze mij op het bed installeren.

De bevalling verloopt tegen onze verwachting in goed. Door de medicijnen krijg ik snel overal kramp, geen weeën maar een vervelende stekende pijn. Ik krijg paracetamol en een kruik, iets dat werkelijk helemaal niets uithaalt. Al snel vraag ik daarom voor wat stevigere pijnstilling, want dit is niet uit te houden! Hoe oneerlijk en zinloos is het om te creperen van de pijn terwijl je weet dat je geen levend kind op de wereld zult zetten. We zijn nog geen twee uur verder en ik raak een beetje in paniek. Paniek uit angst dat ik alsnog akelige bijwerkingen krijg, angst dat ons kind er vreselijk misvormd uitziet, angst dat ik tegen de natuur inga, angst dat ik naar de operatiekamer moet, zelfs de onwerkelijke angst dat ons kindje toch nog leeft en ik hem nu vermoord. Wanneer eindelijk de echte weeën zich aandienen heb ik echter geen tijd meer om bang te zijn. Het zijn meteen stevige, regelmatige weeën, waar nog geen minuut tussen zit. Ondertussen heb ik ook andere pijnstilling gekregen, geen morfine maar iets anders dat de scherpte ervan af haalt. De gynaecoloog wil me geen morfine geven omdat ik anders niet meer zoveel meekrijg. Het is belangrijk voor de verwerking dat de geboorte bewust plaatsvindt, wordt uitgelegd. Voordat de pijnstilling begint te werken is ons kindje er al. Om 13.38 uur op een ijzige donderdag.

Zoals bij elke bevalling die ik heb meegemaakt gaat ook hier de daadwerkelijke geboorte gepaard met een gevoel van opluchting. Gevolgd door verwondering.

In mijn enthousiasme schiet ik rechtop om ons kindje te bekijken, maar word direct weer terug gedirigeerd. De nageboorte moet nog komen. De vijf minuten die dat duurde leken eindeloos, voor mij was het klaar. Lieve* was er, het akelige gevoel van de vruchtzak en de druk waren weg. De placenta, die zich enkele minuten later aandient, blijkt in een staat van ontbinding te verkeren. Hij is draderig, zwart en er zitten talloze vochtblaasjes op. Achteraf klinkt dat heel akelig, maar op dat moment schokte het ons niet. Lieve* zelf was geboren in het vlies, nog steeds beschermd door een stevige ballon. Gescheiden van de buitenwereld, alsof hij er nog niet klaar voor was om blootgesteld te worden aan zijn gruwelijke lot. Alsof hij daar, in dat water, zich in een tussenwereld bevond. Een werkelijkheid tussen de onze en die van de baarmoeder. Minutenlang kijken we naar hoe ons kindje in het vruchtwater drijft. Naar zijn navelstreng, zijn armpjes en benen. Weer opnieuw controlerend of hij wel echt dood is, of er niet toch toevallig iets beweegt, alsof ze hem dan terug kunnen stoppen. Zoals manlief normaal traditiegetrouw de navelstreng doorknipt, mag hij dat dit keer doen met het vlies. Vakkundig knipt hij het door, waarbij het troebele vruchtwater wegloopt en we ons kindje eindelijk goed kunnen zien. Ik zie eerst zijn voeten. Dat is het enige waar ik mij op verheugde, om die schattige voetjes in het echt te zien. Zijn magere lijfje en bekende billetjes. Vrij snel daarna zien we dat er flink wat vocht in het hoofdje is opgehoopt. Voor de rest is het een normaal kindje, alleen dan in het klein. Zijn billen zijn precies hetzelfde van vorm als die van Sara. De kleine voetjes en handjes zijn helemaal compleet. Zelfs de aanzet van de nageltjes is te zien.

Ik wil hem zo graag vasthouden. Op mijn borst leggen, zoals ik ook met zijn zus en broer deed toen zij geboren werden. Maar de harde realiteit is dat Lieve* te kwetsbaar is om dat te doen. Het medisch personeel is bang dat er iets kapot gaat als we hem oppakken. En daarom wordt ons kindje in een kartonnen bakje gelegd, op een verbandje. Voorzichtig, met handschoenen, opgepakt en in een bed gestopt waar je zelfs je meest armoedige pop nog niet zou laten slapen. Eigenlijk is het net een kotsbakje, daarvoor zou ik het althans gebruiken. Vaak leggen ze ook spuiten en dergelijke neer in zo’n ding. Maar nu niet, dit keer ligt er een lijkje in van een baby, van ons kind. Uit pure wanhoop knuffel ik dat bakje maar, in onvermogen mijn eigen kind vast te houden. Een kind in een kartonnen kistje, dat blijft zelfs vijf jaar later nog pijnlijk. We eten beschuit met muisjes samen omdat we weer vader en moeder geworden zijn. Want hoewel een gevoel van pijn overheerst, is daar toch ook die euforie van het pasgeboren kind. Het gevoel dat je krijgt wanneer je kindje er eindelijk is, de adrenaline die een prettige opwinding veroorzaakt en de hormonen die vrijkomen zodat je je gaat binden aan de baby. Nooit heb ik twee dingen die het totale uiterste zijn zo dicht bij elkaar mogen voelen. Dood in de ene hand en geboorte in de ander. Een kind krijgen en afgeven op een en dezelfde dag.

Het fysieke boek ‘Kusje in de wind’ en zijn voorloper ‘Zes kleine voetjes en één paar vleugels zijn helaas uitverkocht. Deze boeken zijn wel nog verkrijgbaar als e-book via bol.com, of je kunt ze gratis lezen als je lid bent van kobo-plus.